Annie gjev håp for morgondagen

Det er ingen dum ide å setta opp musikalen «Annie» når tidene er vanskelege. Musikalen er lagt til New York under depresjonen på 1930-talet, ei tid som var økonomisk utfordrande for mange.

Historia om Annie handlar om ei foreldrelaus jente som aldri gjev opp trua på at i morgon kan bli ein betre dag.

Og dette håpet smeltar inn i øyra til den som vel å sjå «Annie» på Folketeateret i Oslo.

«Annie» representerer ei verd der alt er mogleg, og der krafta i det barnlege håpet så å seia kan flytta fjell.

Lyst, proft og gammaldags

Oppsettinga på Folketeateret er lys og glad, proff og underhaldande. Ho inneheld jenter med bein i nasen, passeleg slemme skurkar, eit fint lydbilete og herlege musikalnummer.

Annie (på dagen for meldinga spela av Leah Louise Borgen Johansen) er ein sprudlande og trygg elleveåring det er lett å knyta band med.

Ved Folketeateret har dei fleire gonger brukt video som ein sentral del av scenografien, og denne gongen treff dei godt med det.

Videodesignar Petr Hlousek er på lag med barna når han opnar framsyninga med ein film som viser eit kvitt skjerf som flyg frå Folketeaterbygninga i Oslo i 2023 og over havet til New York på 1930-talet. Slik sit premissane for ei framsyning frå gamle dagar godt allereie frå start.

Når dette vert gjort så tydeleg, forsvarar det samstundes nokre av dei gammaldagse språkvendingane, fasttelefonen, telegramma og andre gamle greier som er sentrale delar i denne framsyninga.

Finn fram heksa, Steenstrup!

Skodespelar Henriette Steenstrup spelar rolla som Miss Hannigan, styraren av barneheimen Annie bur på. Ho er ikkje særleg grei, heller ikkje så smart – og i denne utgåva eigentleg ikkje vond i det heile.

For jentegjengen på barneheimen er så kule og har så mykje attitude at Miss Hannigan eigentleg berre kan gå og legga seg.

Steenstrup er rette personen i rolla, men regien har valt å gjera jentene så sterke og proppa med sjølvtillit at den drikkfeldige Miss Hannigan ikkje vert ein reell trussel for dei.

Til dømes rømmer Annie i starten av stykket. Det kunne resten av gjengen lett gjort også. Med så mykje viljestyrke og livskraft er det ei lukke for Miss Hannigan at dei framleis gidd å halda lag med ho.

Jentene på barneheimen er ein kul gjeng som meistrar det meste.

Song- og dansenummera er energiske, og koreografien løftar dei enno eit hakk.

Kva regissør Samuel Harjanne har meint med å gjera Hannigan til tøffel og jentene til ein kul squad, er ikkje lett å seia. Resultatet er ein ubalanse mellom jentene og Miss Hannigan. Dei dansar ho i alle fall ned i støvlane.

Og nett historieforteljinga haltar litt innimellom i ein elles god musikal. Til dømes er Annie-figuren slik skrudd saman at alt ho gjer, er rett og bra. Når ho blir teken etter rømminga og kjem tilbake att til barneheimen, er ho veldig nøgd og glad for å sjå dei andre.

Den vesle (og heilt ekte) hunden ho held lag med i starten, har ingen funksjon i historia anna enn å vera sjarmerande. Nokre små forteljarmessige oppstrammingar hadde framsyninga hatt godt av. No gjer det at oppsettinga verkar litt glatt.

All I want for Christmas is you

Det er nesten som eit eventyr: Gjennom vennskapen med milliardæren Oliver Warbucks (André Søfteland) klarar ho å påverka sjølvaste president Roosevelt i USA (fornøyeleg spela av Øyvind Boye Løvold) slik at han òg får tilbake trua på morgondagen.

Det spørst om ikkje statsminister Støre hadde hatt godt av eit lite Annie-besøk, han òg.

Musikalartist-ensemblet i «Annie» byr på fine dansenummer. Dei er ein viktig del av handlinga, og dei løftar framsyninga. Saman med orkesteret og ein varm og glitrande scene får ein ei lita kjensle av Broadway. Det er lov å drøyma seg bort.

«Annie» speglar vår eiga tid med høge renter, dyr mat og kjensla av ikkje å vera trygg. Men noko av det mest gripande med musikalen nett no er å sjå kva eit barneliv er verdt, kva for ressursar Oliver Warbucks legg inn for Annie.

Når ein sit og ser på alt som vert gjort for at dette eine barnet skal ha det bra og vera trygg – og samstundes veit at mange, mange barn nett no er alt anna ein trygge når krigen rasar, så er det vondt.

«Annie» insisterer på at barnet står for framgang og endring om dei vaksne lyttar. Musikalen er ei sårt trengd historie om håp i ei tid som er vanskeleg. For den som har ein morgondag i sikte, er det håp.

Og derfor er «Annie» meiningsfull å sjå nett no. I tillegg til å vera nok ein svært godt levert musikal på Folketeateret.