Blodig moro

Kor går skiljet mellom liv og kunst?

Vanskeleg å seia, sjølvsagt.

På Blodklubb under Festspillene i Nord-Norge vart liv, kunst og identitets­kamp foreina gjennom song, dans, tromming og spytte­konkurransar.

Skallemål

Blod har til alle tider vore knytt til religion og ritar. Sjølve livs­krafta ligg jo der, og blodet ditt fortel kven du er.

Så då Festspillene i Nord-Norge presenterte konseptet Blodklubb som noko som skal utforska kultur og genetikk gjennom aggresjon, adrenalin og latter, tenkte eg at her bør eg vera.

Eg forstod snart at dette var ein snakkis i Harstad. Så eg stilte meg i den lange køen framfor teltet ved hamne­promenaden.

Men skulle eg sleppa inn, måtte skallen min verta målt først.

Eg kjende liksom eit gufs frå fortida, men alle verka så oppglødde over å få skallen sin målt at eg tenkte eg fekk la det stå til. Kategorisert som langskalle var eg klar for klubb.

Identitet i spel

Blodklubb-konseptet er ikkje nytt, det vart starta i 2018 og har halde klubb­kveldar i regi av Ferske Scener. Dei fire grunnleggarane Sigbjørn Skåden, Kristina Junttila, Kristin Bjørn og Bernt Bjørn har bakgrunn frå det norske, finske og samiske. At «blodklubb» også kan visa til ein tradisjonell matrett understrekar den kulturelle arven.

På Blodklubb-kveldane sett dei identitet i spel. Konseptet starta med at alle dei fire tok ein gentest som stadfesta kvar dei ætta frå, og dette er utgangs­punktet for å feira blodet. Det er der identiteten ligg.

På eit kunstnarleg smart og underhaldande vis tematiserer dei kven ein skal vera i ein kultur som stadig endrar seg.

Denne gongen vart spørsmåla stilt med tromming, leik, karaoke og dartkasting på vass­ballongar fylte med blod.

Blodleikar

Som på alle møte (for Blodklubb er eit slags møte), er det både song og (litt for lange) talar – og dans.

Skåden, Junttila, Bjørn og Bjørn er kledde i kofte, sari, dress og kvardags­klede. Publikum får popkorn, og denne kvelden skal me feira blodets dag. Alle fire har små talar med mykje humor (på engelsk grunna utanlandske tilhøyrarar i publikum).

At framføringa er på engelsk, står i vegen for noko av det som verkar vera det spesielle med Blodklubb: den djupe nordlege og samiske forankringa, leiken og vekslinga mellom dei ulike språka.

Det aspektet kjennest vesentleg, og fråværet av den språklege leiken var merkbar.

Heile tida smell popkorn­maskina i veg. Me syng blodets song, og snart skal me dansa til ein ny musikkvideo (kjempegøy!). Så er det lodd­trekning, deretter tromme­øving.

Og så kjem blod­leikane, der salen vert delt inn i lag (kortskallar mot langskallar) og konkurrerer mot kvarandre i sju ulike greiner: blod-dart, tautrekking, blodspytting, danse­konkurranse – mellom anna.

Det er her det skjer noko: Temperaturen er høg, konkurranse­instinktet det same – folk skrik, spyttar blod, spring og dansar i ein fellesskap som er ganske interessant. Me er jo trass alt berre delte inn i kortskallar og langskallar for anledninga.

Latter og brøl

Kva Blodklubb eigentleg er? Eg ser det som eit forsøk på samling. Eit slags forsøk på ein einskap full av skilnader. Eller «eit kjærleg rabalder», som ein meldar tidlegare har kalla konseptet.

Saka er at denne klubben set seg i kroppen, han er ikkje så lett å gløyma. For kva var det me dansa? Kva var det me gjorde i lag? Kor kom denne felles­skapen frå, styrken til brøla og kamplysta? Og, ikkje minst, all latteren?

Blodklubb er eigentleg vanskeleg å skildra. Ein må oppleva det, høyra Bernt Bjørn synga og fortelja, han er liksom magneten i framsyninga.

Tekstdelane er tunge, kanskje mest fordi det føregår på engelsk. Strukturen på klubb­kvelden er ikkje direkte stram, og det vert ein lang kveld. Men det er ei oppleving ein ikkje vert ferdig med så lett.

Eg er nysgjerrig på kva som hender når engelsken ikkje står i vegen.

Det betyr kanskje at eg må tilbake neste gong.

Endringslogg 28. juni 2024 kl. 13:05: Teksten er oppdatert med ein referanse til matretten «blodklubb».