Hkeem held det ekte

Artisten Abdulhakim Hassane, eller Hkeem som han er betre kjend som, står åleine på scena til Det Norske Teatret i Groruddalen.

Scena er svart, over han heng ein diger lysring, ein glorie eller halo som sakte senkar seg ned over han.

Tankane går til Beyoncé (sjølvsagt), men òg til forventningane som legg seg rundt ein som står i eit slikt skin – ramma inn av ein glorie som vrenger ut alt andre trur du er og vil du skal vera.

Korleis er det å vera den som står i midten der og kjenner all merksemda retta mot seg og vita at du skin – i alle fall på utsida?

«Jeg holder det ekte», syng Hkeem, lar ringen trekka seg opp att og fortel korleis ting eigentleg er der på innsida.

Vedkjennings­teater

Frå tid til anna klatrar kjendisar av ymse slag opp på teater­scener i Noreg for å fortelja korleis dei har det, korleis dei kom seg dit dei er i dag – og kva det har kosta.

Det er ein effektiv måte for teatera å lokka nye publikums­grupper til seg på, for mange kjendisar har trufaste følgjarar som lett vert med dei frå ein plattform til ein annan.

Særleg spanande kunstnarleg sett er det rett nok ikkje alltid desse fram­syningane er. Ofte har dei ein eim av sjølv­hjelp hengande ved seg.

Forteljinga er opplagt (livet er vanskeleg, men det går bra til slutt), og det endar ofte opp som biografisk vedkjennings­teater spelt ut av ein person som ikkje nødvendigvis er skapt for å stå på ei teaterscene og spela seg sjølv.

«Abdul ≈ Hkeem» er betre enn andre slike framsyningar fordi Hkeem får tid og rom til å vera artisten han er kjent som.

Det gjer han trygg på scena, han treng ikkje jobba hardt for å få energien til å stiga hjå publikum, og slik eig han teater­rommet naturleg – i mykje større grad enn Else Kåss Furuseth og Bjarte Tjøstheim til dømes klarte med sine solo­framsyningar.

Hkeem har ein fin fart og flow i det han gjer frå teater­scena.

«Abdul ≈ Hkeem» er eit slags musikk­teater der songane og teksten er godt integrerte og trekker i same retning.

Nynorsk?

Forteljinga er ulik den som kjem frå etablerte, godt vaksne artistar med hjartet i handa.

Hkeem er fødd i 1997, og historia han fortel, har ikkje den store, vaksne krisa i seg. Det er ei forteljing som vil klinga godt hjå dei som er jamgamle med han sjølv, mellom anna fordi ho er prega av mimring til ein barndom på 2000-talet.

Hkeem går aldri djupt inn i hendingar frå barn­dommen, men dei er viktige referansar og minne.

Her er inga stor livs­krise som vert bretta ut, i staden fortel Hkeem om korleis det er å vera ein gut frå Stovner som kjenner på forventningar og press, og som framleis gjer det.

Han vart ikkje tann­lege, lege eller advokat, men gjorde greia si – og for han gjekk det bra. Forteljinga om han er prega av balansen mellom tvil, forventningar og ansvar.

Her er lite nynorsk. Hkeem snakkar si dialekt frå aust i Oslo – og dei få innslaga av nynorsk som kjem på voice­over, kjennest oppstylta og merkelege.

Kunne Det Norske Teatret klart seg utan denne gongen?

Kontroll under huda

Forteljinga til Hkeem har heller ingen klar fiende – anna enn han sjølv. I staden er det meir som at fleire moment kvar for seg og i sum vert kompliserte for han.

Ein kjem heller ikkje ordentleg under huda på det verkeleg vanskelege i livet – men det kjennest likevel som at ein kjem under huda på personen Hkeem.

Så kan ein seia at han kanskje ikkje snakkar hardt nok om rasisme, til dømes. Men her hjelper dramaturgien han.

Songane er godt integrerte i forteljinga, særleg gjeld det plasseringa av låten «Ghetto­parasitt». Når ho kjem, slår teksten tungt inn i publikum.

Sjølve teater­teksten kunne vore røska litt meir i. Kjærleiks­sorg som kjem litt ut frå det blå er ikkje så spanande, og når Hkeem drysser rose­blad over scena, er det berre å helsa klisjéen velkommen.

Men Hkeem står i det.

Sjølv om han ikkje er skode­spelar, står han godt jorda på scena, og han gjer framsyninga til si gjennom musikken. Han stressar ikkje, men går heller ikkje ut av sitt gode skinn.

Imaget er på plass, sjølv om han opnar seg opp. Han har kontroll, men på eit ope og ærleg vis.

Vedkjennings­teater med senka skuldrer kan ein kanskje kalla det.

Og å få til det er eigentleg ikkje så verst.