Dramatisk kamp om beite­område

I romanen «Høgfjells­meldinga» går forfattar Guri Sørumgård Botheim rett inn i eit høgspennings­område, nemleg i området der reinsdyrliv og ulike menneskelege aktivitetar skal føregå side om side.

Her handlar det ikkje om Fosen og vind­møller, men om vill­rein i møte med turistar og anna folk på Hjerkinn, Dovre.

Sjangeroverskridande rapport i det godes teneste

Vår veg­visar gjennom striden er Ragna Svae, nytilsett kommunikasjons­ansvarleg ved Norsk villrein­senter på Hjerkinn.

Botheim understrekar innleiingsvis at «eventuelle likskapar med tilsette og interne diskusjonar er tilfeldige og ikkje intendert.»

Det kan vere ei grei presisering. Ikkje alle kollegaene til Ragna kjem heilt godt ut av det.

Senteret har nemleg fått i oppdrag å lage ei offentleg utgreiing (NOU) om interesser og interesse­konfliktar i høgfjellet.

Ingen synst dei passar særleg godt til denne oppgåva, av latskap eller av frykt for å erte på seg ulike interesse­grupper. Den nyaste på kontoret får saka.

Som tenkt, så gjort.

Naturvernaren Ragna lagar ein NOU som trygt kan kallast sjanger­overskridande. Vill­reinen må ha første­retten.

Berge naturen og berge seg sjølv

Å følgje Ragna gjennom arbeidet med NOUen er dramatisk, på minst to nivå:

Vil nokon oppdage kva som faktisk står der før teksten hamnar på pulten til miljø­ministeren? Og ikkje minst: Vil nokon av dei som etter kvart hatar Ragna greie å skremme henne ut av jobben og bygda?

Den natur­orienterte kommunikasjons­medarbeidaren får nemleg anonyme truslar som mange kan stå bak: DNT vil ha buss­veg heilt fram til turist­hytta langt inne i fjellet.

Ordføraren tenkjer nærings­utvikling. Dei lokale vil gjere som dei alltid har gjort, mens dei mest ihuga natur­vernarane ikkje vik tilbake for sabotasje.

Dei sistnemnde resonnerer slik: Hjerkinn har jo allereie restaurert enorme natur­område, etter fleire tiår som skyte­felt for forsvaret. Kvifor stoppe der?

Kvifor ikkje slette alle spor av turismen også, og gje fjellet tilbake til rein og jerv og moskus?

Diplomati er ikkje Ragnas sterkaste side, verken profesjonelt eller privat.

På det personlege planet slit Ragna med å gløyme ein gammal flamme og naturvern­aktivist som døydde for fleire år sidan.

Den nye kjærasten, sindige Lars, er usikker på forholdet. Særleg etter at Ragna stakk til Dovre nesten utan å melde frå.

Kollegaene merkar seg at ho har bilde av eksen og ikkje av Lars på kontoret.

Skarpt blikk på moderne villmarksliv

Guri Sørumgård Botheim får kontor­miljøet til å leve, ho har eit skarpt blikk for dei bitte små irritasjonane i kvar­dagen, så vel som det store gapet mellom ulike syn på villmarks­vern.

Nokon tek vass­kokaren inn på sitt eige kontor. Nokon øydelegg dam­anlegget i det godes teneste.

Eg heng også godt med på forsøka på å oppklare kven som står bak truslane mot Ragna, og let meg fascinere av dei praktiske grepa ho gjer for å sleppe unna dersom det blir alvor.

Men det vaklande forholdet til Lars og sorga over den unge døde kjærasten er mindre interessant. Der søkk intensiteten i romanen kraftig, sjølv om kjenslene til Ragna både er intense og saman­sette.

Forfattaren har eit betre grep om spennings­kurver og ytre handling enn om nyansane i sinn og kjærleiks­liv.

Heldig for henne at det finst mange fleire skildringar av nervøse romansar der ute i bok­hyllene enn av konfliktar kring villrein­stamma på Dovre. Romanen er best på det stoffet han er nokså aleine om.

«Høgfjells­meldinga» er ein fleirstrenga og lese­verdig roman, som tek opp eitt av dei store spørsmåla i tida gjennom å følgje resonnementa til folk med svært ulike interesser.

Romanen hjelper lesaren med å tenkje.