Ein dag finn den 62 år gamle forfattaren S.H. att dagboka ho skreiv i 1978, då ho flytta frå ein småby i Minnesota til New York for å bli forfattar. Resten av boka vekslar mellom den ungdommelege og eventyrlystne forfattarspiren og den langt meir erfarne forfattaren av i dag.
Den som kjenner litt til Siri Hustvedt, vil vite at ho sjølv har teke denne reisa frå Midtvesten til New York. Likevel gjeld hovudregelen for lesing av skjønnlitteratur: Du skal ikkje tru alt du les. S.H. minner oss stadig på at minnet er sterkt knytt til fantasien. Fortida er skjør.
For ein norsk lesar som har gått trøytt av den veldige iveren etter å finne ut kva som er sant og kva som er løgn (!) i romanar, er denne litt ertande innfallsvinkelen forfriskande. Her går forfattaren inn i sjølve minneprosessen og underminerer biografiske lesingar på ein elegant måte.
Å sluke Manhattan på lågbudsjett
Dagboka gir eit mangesidig og levande portrett av ein ung forfattarspire som er svolten på livet: på kunnskap, menn, venner, festar, bøker, byen, alt. På minimalt budsjett gyv ho laus på det store eventyret, som til tider er sterkt inspirert av verdslitteraturen: Liksom det ikkje går an å skilje minne frå fantasi her, går det heller ikkje an å skilje dagboka frå alle bøkene dagbokskrivaren har slukt.
Forbløffande er det då å lese utdrag frå boka den unge S.H. sjølv skriv på dette året. Rett nok er skrivearbeidet inspirert av ein figur med forlokkande initialar, nemleg Sherlock Holmes, men både intrigen og utviklinga av den er i sterk utakt med både den unge og den eldre S.H. som vi møter i «Minner om fremtiden». Dette er ikkje dikting, det er eit påfunn, som Siri Hustvedt har gjeve for mykje plass.
Skarp og leiken
Romanen er på sitt beste når den unge forfattaren jafsar i seg New York på 70-talet, gjerne saman med den urbant vidarekomne venninna Whitney. Draumen om at dei skal vere "grufulle og kalde kvinner i New York, arm i arm" fell rettnok i fisk, ettersom hovudpersonen -som ber tilnamnet «Minnesota» - er for snill og venleg til å leve opp til imaget.
Det er også interessant å vere med i den indirekte dialogen mellom den eldre og den yngre versjonen av S.H., sjølv om det er i overkant kokett av den eldre å kalle seg «klok, gammel ugle».
Hustvedt har blitt både skarpare og meir humoristisk i tonen med åra, og denne gongen tek ho det humoristiske eitt steg vidare mot det leikne og nesten flørtande. Det er vellykka nesten heile vegen.
Passar for deg som
- greier å le og tenkje på same tid
