Den første nervøsiteten over går over allereie på første side: Når vår gamle ven må ta buss for tog og krev å få samtale med togførar og stasjonsmeister, ja, då kjenner vi att Elling som ikkje tek lett på endring i planane, og som heller ikkje let folk døy i synda.
Men når han så ringjer til ei kvinne for å melde frå at han kjem for seint, anar vi at den aldrande fembindshovudpersonen ikkje skal undervurderast.
Okei, kvinna viste seg å vere enkefru Annelore Frimann-Clausen. Elling skal leige sokkeletasjen i villaen hennar på Grefsen. Det er inga dame i livet hans. Ingen andre heller. Han startar i kjellaren, på null. Og han held inne med kva han har gjort sidan sist, det vil seie etter den fjerde og siste Elling-romanen, «Elsk meg i morgen», som kom ut i 1999.
Surkålpoeten går på nett
Handlinga kan oppsummerast ganske kort: Elling kjem til Oslo (i buss) og installerer seg i sokkeletasjen til enkefrua på Grefsen. Han handlar mat, går til legen og skaffar seg ein stamkafe. Ja, og så ryddar han i ei utebu der det har hopa seg opp for Annelore, som ho insisterer på å bli kalla.
Elling var poeten som la dikt inn i surkålpakker i butikkhyllene. No er han på Facebook. Der har han allereie husert i eit par år i gruppa «Elling-nytt», men i romanen «Ekko av en venn» opprettar han konto under falsk namn - for å kunne vere seg sjølv. Det fungerer utmerka. I matspalta «Baronen og Barbaren» får han utløp for mykje meir enn matprat, og «vener» klikkar og liker.
Trist, men vittig
Få andre enn Elling og Ingvar - om vi skal følgje opp dette med fornamn - greier å skape fortetta drama frå eit såpass udramatisk utgangspunkt. Men Elling balanserer heile tida på kanten av katastrofar: Brann i hagen, karbad hjå Annelore når ho er ute, og kven av kassadamene på Spar skal han stille seg i kø hjå? Det kan ein le av, men det er desse to kvinnene, og Annelore, som står han nærmast i verda.
Trist, så klart. Men Elling lever eit uvanleg rikt liv i språket. Han sorterer, forklarer, definerer og skaper seg eit liv gjennom ein indre monolog som til tider blir dialog med tenkte samtalepartnarar. Det er trist, men også vittig. Og det er tappert. Elling har akseptert at han er aleine og arbeider hardt med å finne glede i dei små tinga. Av og til går det.
Det er ein meir avklart og resignert Elling vi møter denne gongen. Og bakom syng ekkoet av venen Kjell Bjarne, som no er død. Når Baronen og Barbaren er ute på kafe, er ingen Elling-lesarar i tvil om kven Barbaren er.
