Kva skjedde med «kongen av kloakken» og gjengen hans?

– Eg slost med gendarmane, eg var rasande. Politiet heldt folka i den steikande juliheten. Det var ein dårleg dag. Dei tok alle hundane, alle barna. Politiet sa ikkje kor dei vart sende.

Sosialarbeidaren Alina Dumitriu fortel om dagen da gjengleiaren, som kalla seg Bruce Lee, vart arrestert.

Alina var sosialarbeidaren som introduserte meg til Bruce Lee for fire år sidan.

Døypenamnet hans var Florin Hora. Han vaks opp på barneheim under kommunismen i Romania, og kom til Bucuresti for over tjue år sidan for å søke lukka.

I 2014 fekk eg vere med han ned i det underjordiske riket han hadde skapt for seg sjølv og rundt 130 rusmisbrukarar. Mange var born heilt ned i tiårsalderen.

• LES: Møt kongen av kloakken

Da eg for fire år sidan klatra ned i den mørke tunnelen under jernbanestasjonen, høyrde eg levenet frå menneske og husdyr. Men det verste var kanskje den søtlege stanken frå sveitte og sjuke menneske.

Det eg fann der nede ei brokete forsamlinga av menneske som på ulikt vis hadde hamna på skråplanet. Dei sniffa lim, sette sprøyter, og spelte høg musikk frå to digre høgtalarar. Nico og Vinz var ein av favorittane.

Det var ein slags fest i helvete, som gjentok seg kvar dag.

Eg passa godt på kor eg sette beina. Brukte kondom og sprøyter flaut på toppen av ein uidentifiserbar saus som låg i botnen av dei mange gangane.

Kloakkens Robin Hood

Bruce Lee presenterte seg sjølv som ein slags moderne Robin Hood. Han stal frå dei rike for å hjelpe sine fattige undersåttar, fortalde han alvorleg til meg.

Det var nok også delvis sant. Alina fortel meg at Bruce Lee tok vare på folka sine. Han sende dei til lege, og betalte rekninga.

Men han hadde også ei mørk side. For politiet fann heroin. Dei skulda han for mord. Mange av dei som budde i kloakken var prostituerte.

Det er framleis litt uklart kva han vart dømd for. Men det var mange som døydde rundt Bruce Lee. Sjølv overlevde han alltid.

No sonar han ein dom på 17 år i sikkerheitsfengselet i Aiud, som ligg langt oppe i Transylvania. Det er her dei blir sende, dei farlegaste kriminelle i Romania.

Dei fleste eg spør, vedgår Bruce Lee fortente fengsel, men at fengselsstraffa kanskje var i strengaste laget.

Rikskjendisen

Alina fortel at gjengen til Bruce Lee skulda henne og dei andre sosialarbeidarane for å bringe journalistar og søkelys på miljøet i kloakken. Det var deira feil at politiet aksjonerte.

Men Bruce Lee ville ha merksemd. Han deltok i prateprogram på fjernsyn, og han tok imot journalistar frå heile verda. Amerikanske ABC laga ein lang reportasje om «the sewage children», som gjekk på nasjonalt fjernsyn i USA.

Bruce Lee hadde blitt eit fenomen. Det kom eit press frå andre EU-land på rumenske styresmakter. Dei måtte gjere noko med situasjonen.

Politiet hadde også rikeleg med bevis mot han. Dei hadde sendt ned ein spanar, som levde saman med dei narkomane, og kartla miljøet.

Er kloakken verkeleg stengd?

Eg prøvar å få eit intervju med Bruce Lee i fengselet, men det tek for lang tid å få alle løyver på plass.

Så eg fokuserer på å finne det som er igjen av gjengen hans. Han hadde eit heilt apparat rundt seg, livvakter, assistentar og ei kokke som kvar dag laga ei stor gryte med suppe.

Eg snokar rundt utanfor jernbanestasjonen, og ser det dampar ut frå eit par kumlokk der det før budde folk.

Etter ei stund dukkar det opp nokre få sjeler, som har søkt ly i eit par av dei gamle tunnelane. Men dei har ingen tilknyting til den gamle gjengen, fortel dei.

Eg klatrar ned for å sjå korleis det ser ut. Det er mørkt og fullt av søppel. Noko beveger seg i søpla, eg håpar det er ein katt og går opp igjen.

Det er tydeleg at tunnelane for det meste har stått tomme sidan Bruce Lee sine velmaktsdagar.

Bruce Lee heldt i det minste ein viss orden på dei narkomane. Han hadde husreglar. Folk måtte rydde etter seg, elles vart dei kasta ut. Ingen hadde lov til å slost.

Han leigde til og med eit vektarfirma for å halde utkikk ved utgangane. Rykta ville ha det til at Bruce Lee låg i krig med den tyrkiske mafiaen som opererte på jernbanestasjonen. Men kven veit kva som er sant?

Bucuresti er ein by der mytar og realitet smeltar saman. Ja, det er ein brutal kvardag for dei heimlause, men dei elskar samtidig ei god historie.

Kanskje var det også difor barneheimsbarnet Florin Hora laga seg karakteren Bruce Lee.

For å overtyde dei andre om at hans gjeng var den mest hardbarka blant dei utstøytte og heimlause i byen. Og han klarte på denne måten å klatre til topps i hierarkiet blant dei heimlause narkomane.

No er gjengen hans spreidd rundt om i ein by med to millionar innbyggarar, og 18.000 sprøytenarkomane.

Kor mange trur du vi kan finne, spør eg Alina? Ho sukkar:

– Av 130, kanskje 20-30? Det er synd, for vi hadde eit godt samarbeid med dei, det var lett å hjelpe dei fordi dei var på same stad.

Mange døde

Eg og Alina reiser til hovudkvarteret for den nasjonale anti-AIDS organisasjonen, ARAS. Det er dei same triste brakkene vi besøkte for fire år sidan, trykt inn i eit travelt vegkryss i utkanten av byen.

Og leiaren Monica Dan, fortel at styresmaktene i Romania framleis ikkje prioriterar det å hindre smittsame sjukdomar.

Eg spør om ho har oversikt over gjengen til Bruce Lee. Ho fortel mange døydde av kroniske sjukdomar. Kanskje så mange som 20-30%, men tala er usikre.

– Det vi veit sikkert er at mange er døde etter at dei vart kasta ut av undergrunnen, fortel Dan.

Ho seier talet på rusmisbrukarar i Bucuresti har gått ned. Men det er truleg fordi uvanleg mange av dei bukka under i fjor vinter.

På tur med sprøytebussen

Eg får haike med sprøytebussen til ARAS. Dei køyrer på kryss og tvers av Bucuresti, og deler ut reine sprøyter og kondom. Dei har god kjennskap til rusmiljøet, og dette er den beste sjansen eg har for å finne kjenningar frå jernbanestasjonen.

– Han vil vite kor dei vart av, seier Alina til teamleiar Dan.

– Ja eg veit, men det er ikkje så lett, svarar han.

Kvar gong bussen stoppar, strøymer narkomane til med plastposar fulle av brukte sprøyter. ARAS har panteordning, og dei som leverer blir påskjønna med fleire boksar reine sprøyter.

– Elles blir sprøytene berre liggande på gata, og leikande born kan stikke seg, fortel Alina.

Ein mann som kallar seg Vasile kjem hinkande, og fortel han har væskande sår over heile kroppen. Han har soppinfeksjon på grunn av AIDS, og det klør og svir.

Men det er ikkje AIDS denne mannen vil døy av, fortel Alina meg. Det er hjarteinfarkt. Han går på sokalla «legal highs», det er urtedop gjerne kjøpt på postordre frå Kina heilt lovleg. Men sjølv om det er lovleg, er det svært skadeleg for hjarte.

– Vasile treng ein hjarteoperasjon, elles vil han døy, fortel Alina.

Vasile får litt behandling av ein lege, og hinkar ut i den kalde natta.

Eg spør Alina korleis ho orkar å halde på med dette arbeidet år etter år. Ho vedgår ho byrjar å bli sliten i hovudet.

– Når eg reiser på konferansar og høyrer kva ressursar kollegaer i andre land har, blir eg sint. Eg vil ha fleire sprøyter til våre folk, betre tilbod. Her i dette landet gir styresmaktene faen.

Teamet deler ut årleg rundt ein million sprøyter, men behovet er minst det dobbelte.

Leitinga held fram

Eg har teke fram mobilen og viser fram bilde av kretsen rundt Bruce Lee, som eg møtte for fire år sidan.

Men rusmisbrukarane har nok med seg sjølv.

Så får Alina sjå eit fotografi av ei raudhåra jente, som står og heng i holet ned til Bruce Lee sitt hovudkvarter. Ho lyser opp.

– Det er Sylvia, ho er på sjukehuset, fortel Alina.

Det viser seg at Alina har fleire jobbar, og ein av dei er å passe rusmisbrukarar som ligg på sjukehus.

Dagen etter besøker vi Sylvia ved Viktor Babes sjukehuset. Ho er ved ei avdeling der ein har plassert heimlause som har tuberkulose.

Eg navigerer meg gjennom ein stappfull korridor av hostande menneske. Sjeflegen ristar på hovudet, og spør meg kvifor eg kastar vekk tida med å intervjue slike folk.

Vi finn eit besøksrom, og Sylvia blir trilla inn i rullestol. Ho pustar tungt, og fortel tuberkulosen har byrja tære på skjelettet. Ho håpar på å få ein operasjon i hofta. Men ho prøvar å sjå lyst på det.

– Det hadde vore verre med kreft, seier ho og ler.

Ho fortel det var i kloakken hjå Bruce Lee ho vart smitta av tuberkulose. Det var så tung luft der.

I veggane låg digre sentralvarerør, som varma opp lufta. Det var gode forhold for bakteriar og virus.

Sylvia trur dei fleste som døde der nede omkom av tuberkulose. Dei var allereie smitta, da dei vart kasta ut av politiet. Vinteren tok seg av resten.

– Det er riktig at Bruce Lee hjelpte oss, men han skada oss også samtidig. For å vere ærleg var det eit stygt liv, eg gjekk ned i vekt og mista matlysta, fortel ho.

Sylvia fortel ho gløymde å ta medisinen sin, og ho vart til slutt så sjuk ho måtte sitte i rullestol. Ho byrja å tigge utanfor kyrkjer for å overleve.

Eg spør ho om kva draumar ho har for framtida.

– Eg ynskjer meg ein familie, for eg har to barn med eksmannen min, og eit med min noverande mann. Kanskje eg skal kjempe mot staten slik at eg kan få barna tilbake ein dag?

Ho smiler av tanken. Først må ho bli frisk, men ho har i det minste brote med miljøet frå kloakken. Det gjer samtidig at ho ikkje kan hjelpe oss vidare i leitinga.

Mannen frå Sauda

Eg er i ferd med å gje opp søket etter gjengen til Bruce Lee. Kanskje alle er døde? Frosne i hel på eit gatehjørne, eller reist heim til landsbyen der dei kom ifrå langt oppe i Bukovina?

Så får eg telefon frå Morten Brekke frå Sauda heime i Norge. Han har fått nyss om at NRK er i Bucuresti.

Han sender oss eit fotografi av seg sjølv og Bruce Lee, og fortel han kjenner miljøet godt.

– Dei er ufatteleg fine folk, viss du berre blir kjend med dei. Dei er berre fødde på feil plass, fortel han.

Og Brekke veit kor eg kan finne restane av gjengen til Bruce Lee.

Heile tida har dei oppheldt seg nær jernbanestasjonen, ved eit suppekjøkken sponsa med basarinntekter frå vestlandsbygda Sauda.

Og endeleg – finn vi fleire nøkkelpersonar i staben til Bruce Lee.

På kjøkkenet står Stella og lagar suppe. Det var same jobb som ho hadde hjå Bruce Lee. Men no får ho løn av organisasjonen til Morten Brekke, Romania Aid. Og ho har fått råd til å bu i leilegheit med familien sin.

I rommet ved sidan av ligg det fleire lass med klede, donert av gåvmilde menneske frå Sauda.

Der møter vi bestekompisen og den tidlegare livvakta til Bruce Lee. Ein røsleg kar, som går under namnet Moldovita.

Han fortel han og Bruce Lee rømde frå barneheimen og tok toget til hovudstaden for over tjue år sidan.

– Alle vegar leder til Bucuresti, ler han.

Moldovita har med seg dei to barna sine, ein son og ei dotter. Han fortel at dei no bur i eit okkupert hus. Det er ikkje ideelt, men det kunne vore verre.

– Kva skal eg seie? Eg er saman med borna mine, eg rusar meg ikkje lenger og eg drikk ikkje lengre. Det er viktig å få litt hjelp.

Dagleg leiar, Marina-Roxana Avram, fortel at det må eit krafttak til for å hjelpe dei heimlause.

– Det vi treng er store senter, der vi kan integrere dei og gje dei arbeid. Så må dei få seg ein heim og ein familie. For dette er det viktigaste vi har i livet, ein familie, jobb og nok ressursar til å leve, fortel ho.

For framleis har denne europeiske hovudstaden menneske som lever i eit hol i bakken, eller på eit gatehjørne under ei pappkasse.