Stortalentet følte seg som eit gjenferd: – Eg levde nesten eit dobbeltliv

– Det blei veldig korte vennskap.

– Kven gidd å vere med ein sånn fyr lenge?

Dette er berre nokon av dei nådelause skildringane Martin Samuelsen byr på om seg sjølv.

Han var talentet som europeiske toppklubbar kjempa om, noko som førte til ei ungdomstid heilt utanom det vanlege:

• Han gjekk til Manchester Citys akademi som 14-åring.
• Debuterte med scoring for West Ham som 18-åring,
• Imponerte Manchester United-legende etter storspel
• Og sette sitt første A-landslagsmål året etter.

Så sa det på mange måtar stopp.

– Eg levde nesten eit dobbeltliv, reflekterer Samuelsen.

– Det gjer jo vondt

For sjølv om den dåverande tenåringen tilsynelatande «hadde alt», var det ikkje berre enkelt å leve berre for fotballen frå svært ung alder.

– Eg var ikkje ein normal gut.

Midtbanespelaren skildrar seg sjølv som utruleg konkurransedriven, og at han skulle vere best i alt. Det gjorde han einsam. Den eine dagen var han på skulen, og den neste besøkte han storklubbar rundt i Europa. Han skulle vere normal og passe inn, og han skulle jakte karriere og utvikling. Det var dette han opplevde som eit dobbeltliv.

– Eg var forvirra. «Kven er eg? Kva skal eg?» Det var mykje forvirring.

Til slutt falt valet på Manchester City, nærast berre for å ta eit val.

– Eg hugsar det som ei stormande tid. Eg var ein ung gut, men det var ikkje det første tilbodet. Det kjendest berre som at «no må eg gjere noko». Så då reiste eg.

Utanlandseventyret fekk ingen lukkeleg slutt for den norske yndlingen. Åra i City, overgangen til West Ham og den nemnde draumedebuten gjorde Samuelsen til allemannseige her på berget, men han klarte ikkje å leve opp til forventningane.

Premier League-debuten kom aldri. I staden blei det utlånsmaraton, liv i koffert, og etter kvart: Retur til heimbyen og FK Haugesund.

– Eg fekk mange erfaringar. Mange dårlege erfaringar. Det var ei veldig turbulent tid. Ikkje ei god tid. Du er på ei slags evig flukt, så du får liksom ikkje sett deg ned og reflektert. Du slepp på ein måte det. For det gjer jo vondt, erkjenner Samuelsen.

«Kor langt ned kan eg falle?»

Returen til Haugesund blei vendepunktet. Det gjekk opp eit lys for den da 23 år gamle Samuelsen. Han var brutalt ærleg med seg sjølv.

– Eg tenkte at «for det første, så kan eg ikkje vere det mennesket eg er no. Og for det andre, så kan eg ikkje vere den fotballspelaren heller. Eg må bli betre. Men først må eg begynne med det menneskelege».

– Eg drøymde ikkje. Eg sette meg ikkje mål. Eg gjorde ikkje gode ting for meg sjølv. Eg gjorde eigentleg alt som du ikkje skal gjere.

Han beskriv seg sjølv som eit gjenferd på den tida. Ein som ikkje fokuserte på noko. Som berre var med på livets karusell. Berre flaut.

– Det var ein veldig tydeleg negativ kurve. Eg tenkte «kor stoppar dette her? Kor langt ned kan eg falle?». Eg tenkte aldri at eg skulle slutte for å gjere noko anna, men eg gav ikkje alt eg kunne gi. Det låg på det menneskelege planet, forklarar Samuelsen.

Han presiserer at han aldri blei tvunge til noko, og at utanlandsopphalda til sjuande og sist var hans eigne val.

– Men eg hadde blitt «fotballspelaren Martin». Eg tenkte alltid på kva som var best for «fotballspelaren Martin». Og det er jo ikkje så bra, legg han til.

Han fekk profesjonell hjelp. Sorterte erfaringar. Reflekterte. Han visste at han ikkje kunne endre fortida, men han ville i alle fall unngå å gjere dei same feila igjen.

– Eg kallar det suksess

For fire år sidan spelte han U21-fotball med Erling Braut Haaland og Martin Ødegaard. No ser han sine tidlegare lagkameratar herje i Premier League og på A-landslaget.

– Burde det ikkje ha vore han?

– Eg kjenner av og til på det. Tankane kan flyte litt den vegen. Men då berre stoppar eg dei med ein gang. Det er ikkje vits gå der. Eg har fått oppleve mykje og vore utruleg heldig, og eg har framleis moglegheit til å oppleve mykje kjekt.

Samuelsen har lært mange lekser. At han er ein betre fotballspelar når han har det bra. Og at dersom noko kjennest feil, så er det som regel feil.

No har han det betre. Han trivst med eliteseriefotball i Haugesund, vedhogging med besteforeldre, familieselskap, julemiddag og kvardag.

Dessutan vil han på ingen måte vere med på at han er ein flopp.

– Du kan seie at eg har mislukkast, fordi eg er her i Haugesund. Men eg kallar det suksess. At er har gått gjennom alt dette, og at eg er her. Det er ein kjempesuksess, avsluttar Samuelsen.