Måtte haldast igjen av brørne før EM-triumfen

– Når du tek vekk konkurransane, så blir det ofte at han konkurrerer med seg sjølv på trening. Og det er farleg. Det er ein vond sirkel nesten, som berre ballar på seg, fortel Henrik Ingebrigtsen.

For med to meisterskap på berre ein månad, har Jakob Ingebrigtsen vore nøydd til å følgje planen sin til punkt og prikke. Resultatet har vore tre gull og eit sølv.

Og 21-åringen erkjenner at det hender det er ein av brørne som set på bremsen på treningane.

– Det er kanskje mest på dei tøffaste øktene. Eg skal ikkje leggje skjul på at eg er glad i å springe og glad i springe fort. Eg er ikkje nødvendigvis glad i å bli sliten, men eg er glad i å kjenne på meistring, og det får eg gjerne mest av på dei nøkkeløktene der vi prøver å springe litt fort for å nærast stimulere konkurranse, forklarer han.

– Trivst godt med å måle krefter

For ein del av treningsplanen til ein toppløpar er openbert å dempe belastninga. Ein kan springe fort, men helst då også så billig som mogleg.

– Eg er eit konkurransemenneske som trivst godt med å måle krefter. Då er det litt sånn at dei må halde meg litt igjen for å ikkje pushe meir enn det vi har planlagt og stoppe der. Ein treng ikkje alltid å pushe for å sjå kor fort ein kan springe. Men det er veldig gøy, erkjenner Jakob Ingebrigtsen med eit lite smil.

Han drog rett frå VM i Eugene til høgdesamling i St. Moritz. Der var også storebrørne Henrik, Filip og Kristoffer. Vel så mykje for selskapets del, som sjølve treninga.

– Han får sjølvsagt fritt spillerom, det er inga kjefting, men vi vil jo berre at han skal gjere treninga så bra som mogleg. Av og til betyr det å halde igjen. Filip og eg veit veldig godt kor vanskeleg det er å halde igjen når forma er bra, seier Henrik Ingebrigtsen.

– Ikkje spesielt sosial

No skal dei to brørne ha ein liten pause frå kvarandre. For rett etter Bislett Games midt i juni reiste dei saman til USA, og sidan har dei også vore saman. Dag etter dag i ni veker.

– Jakob er ikkje spesielt sosial, men han liker ikkje å vere åleine. Han treng nokon rundt seg og han treng eigentleg berre av og til eit publikum for å få snakka om dei tinga han vil, røper Henrik Ingebrigtsen, og held fram:

– Han vil ikkje ha mas. Han vil ikkje ha folk rundt seg som masar. Det er ein hårfin balansegang. Det passar eigentleg veldig fint, det er ingen som er så snakkesalige på treningsleir. Men nokre dagar løyser vi verdsproblem.

– De har vore saman veldig mange dagar, kor lei er de kvarandre?

– Hadde vi vore på tur ein månad til, hadde eg fått han til å endeleg like meg trur eg, svarer storebroren og ler.

–

Eg trur lei er feil ord, men eg trur variasjon kan vere ein fin ting. No har det vore litt einsidig dei siste månadene, men vi har skapt mykje gode resultat. Det står og det må vi vere fornøgd med, seier Jakob Ingebrigtsen.

Han gir samtidig brørne ein del av æra for prestasjonane i sommar, men no gler begge seg til å reise heim til Sandnes ein liten tur.

– Vi har eigentleg hatt det ganske greitt i sommar, men vi har jo vore veldig motiverte og disiplinerte med tanke på den planen vi har lagt. Vi visste begge to då vi starta på det jævelskapet her at det vart mykje, men det har vore verd det, fastslår Henrik Ingebrigtsen.