Avslører tårevått OL-drama: – Eg synest det her er heilt grufullt

– Eg grein jo. Vi hadde ei oppsummering etter Spania-kampen og eg var heilt ifrå meg. Det var så tungt å ikkje kunne prestere på sitt beste når det gjaldt som mest, så eg måtte berre sei det: Eg synest det her er heilt grufullt, fortel Anders Mol om vendepunktet i OL.

Saman med makkeren Christian Sørum ser han tilbake på året der dei festa sin posisjon som verdas beste sandvolleyballspelarar, og ikkje minst på OL-gullet i Tokyo.

Men historia kunne fort ha vore ein helt annan.

Det kunne vore ei om å bli skuffa og forspelte mogelegheiter. Men i staden er det den om korleis Mol og Sørum overvann ein rekke uventa hindringar og tok Noregs første OL-gull i sandvolleyball.

– Vi kom ikkje inn i OL med ein kjempegod sjølvkjensle. Vi visste at toppnivået vårt var høgt, men vi hadde ikkje prestert på toppnivå sidan mars 2021, seier Mol openhjartig og held fram:

– Dei siste tre turneringane før OL underpresterte vi veldig, og sjølv om ting blei litt betre, dalte sjølvkjensla. Eg byrja å tvile. Vi følte oss ikkje som det beste laget lenger.

Kjensla skildrar dei som ukjend etter over to år som verdseinarar, men da det store målet de siste fire-fem årene nærma seg, måtte dei trekke i nødbremsa.

Etter turneringa i Ostrava i juni tok dei seg ein lang pause for å hente seg inn mentalt.

– Vi følte oss utslitne av ein eller annan grunn. Det var ikkje på grunn av trening, men det var karantene og det å ikkje ha moglegheita til å treffe vener og familie. Du er i ei boble heile tida som du ikkje kan kome ut av. Det var veldig klaustrofobisk. Det kvelte oss litt, fortel Mol.

Tok to lange pausar like før OL

Duoen begynte å kjenne på ein type stress. Vissa om at forma ikkje var der den burde vere, berre kort tid før OL, beit seg fast på hjerneborken.

– Ein blir jo usikker. Ting har gått veldig på automatikk lenge, men plutseleg kjennest det som om vi såg kampen frå utsida. Vi følte ikkje at vi var ein del av spelet. Det var veldig spesielt og vi måtte nullstille. Vi tenkte mykje, det var berg-og-dalbane i hovudet. Trua på oss sjølv gjekk veldig opp og ned, forklarer Sørum.

Saman med resten av teamet i «Beachvolley vikings» hadde dei fleire møte om kva dei skulle gjere for å finne tilbake til godkjensla før OL.

Løysinga blei to veker kvar for seg heime i Strandvik og på Rælingen for å ta ein pust i bakken og heller gjere lystprega ting enn å legge seg i hardtrening.

– Eg trur det var veldig bra at vi klarte å vere ærlege med teamet. Inn mot eit OL er det lett å overtrena seg og bli mentalt sliten før meisterskapen har byrja. Men vi tenkte det var betre å roe ned. Vi stressa ikkje og hadde to rolege periodar med under to månader igjen til OL. Eg trur ikkje veldig mange køyrer den strategien, seier Sørum og tittar bort på lagkameraten.

– Vi høyrde at mange av dei andre laga hadde vore på hardtrening i Florida for å akklimatisere seg litt. Det var veldig store kontrastar i korleis vi lada opp til OL, men det var riktig for oss å gjere det og få ein pust i bakken før alvoret skulle komme. Det kom fort nok da vi reiste ned til Tokyo, supplerer Mol.

Følte presset tok kvelartak

Der venta ei sveltefôra norsk presse og «heile» det norske folk rekna nesten med at duoen skulle ta OL-gullet etter å ha leia verdsrankinga i to år.

– Du føler veldig på det presset. Spesielt når vi har blitt «hypa» opp i nesten to år som dei største medaljekandidatane til Noreg. Før kunne vi feie vekk litt av det, men da vi kom ned dit tok det litt kvelartak på oss, innrømmer Mol.

– Vi visste vi var i dårleg form og måtte jobbe med det, mens for dei utanfrå var vi framleis favorittar. Dei tre siste turneringane hadde ingenting å seie for dei, legg Sørum til.

Starten i Tokyo blei også turbulent og oppladinga på japansk jord blei amputert. Grunna korona hos sparring-partner USA fekk ikkje Mol og Sørum trent med nokon før dagen innan opningskampen.

Det gjekk så som så.

– Vi blei pissa på. Det var så flaut, seier Mol om treninga som blei følgd av media.

Gråt i kjensleladd møte

Første kampen mot Australia enda med siger, trass i det dei skildrar som ein krampeaktig kamp. Også mot Spania i den andre kampen blei det siger, men da tok håpløysa, stresset og presset over.

Alt kulminerte i eit møte etter kampen.

– Eg var så oppgitt over at eg ikkje klarte å prestere så godt som eg hadde forventa og håpa i dei første kampane. Alt verka så vanskeleg. Alt var vanskeleg, eg måtte tenke på korleis eg skulle ta tilløpet mitt. Ting gjekk ikkje på automatikk lenger og det har det alltid gjort. Når du byrjar å tenke for mykje er ikkje det bra, fortel Mol som kalla inn til eit møte for å lufte kjenslene sine.

Det var her tårene kom og orda i starten av artikkelen falt:

– Eg grein jo. Eg var heilt ifrå meg. Det var så tungt å ikkje kunne prestere på sitt beste når det gjaldt som mest, så eg måtte berre si det: Eg synest det her er helt grufullt, fortel Mol.

I desperasjonen gjekk vestlendingen ut i ein park for å meditere.

– Eg sat meg på ein benk og prøvde å tenke tilbake til to-tre år sidan da det var bra. Det er sjukt å gjere, men eg er glad eg gjorde det. Eg trur ikkje vi hadde klart å komme oss til finalen om eg ikkje hadde gått i meg sjølv og vi ikkje hadde opna oss opp rundt bordet. Det var ikkje gøy midt i der. Men det er store kontrastar, å gå frå det til å vinne heile driten, reflekterer Mol om det som blei vendepunktet i OL.

– Godt å motbevise all tvil

Duoen endra tankegang til at det som er vanskeleg for dei, også er vanskeleg for dei andre. Samstundes byrja dei å overdrive gleda ved kvart vesle glimt av håp. Sakte, men sikkert blei spelet betre trass i tap mot Russland i siste gruppespelkamp.

Og mot Nederland i åttedelsfinalen var endeleg godkjensla tilbake.

– Akkurat den kampen var ein av dei kjekkaste i OL. Det var veldig godt å motbevise all tvil, ikkje berre hos folket, men hos oss sjølv også, mimrar Mol.

Derifrå gjekk det berre betre og betre og til slutt kunne duoen kaste seg i sanden og feire OL-gullet.

Men at det enda slik er dei heilt einige om at skuldast ærlegheit med seg sjølv og kvarandre på det tårevåte møtet etter Spania-kampen.

– Den kommunikasjonen er veldig viktig. Det er aldri nokon tvil om at vi er på bana saman og jobbar som et lag. Om Christian hadde byrja å tvile på meg hadde det aldri gått. Eg er glad eg har ein god makker som kan stå i både oppturar og nedturar med meg, laget og trenarane våre, avsluttar Mol.