Gulloppskrifta til OL-dronninga – blei best ved å trene minst

Tre gull og to bronse. Medalje i kvart individuelle skiskyttarrenn i Zhangjiakou. Marte Olsbu Røiseland kan nesten ikkje fatte det.

– Dette hadde eg ikkje eingong drøymt om, fortel ho der ho står med den siste OL-medaljen i samlinga rundt halsen.

Men sjølv om det ligg mange år med ekstremt hardt arbeid bak prestasjonane til 31-åringen i skiskyttarløypa i vinter, så har ho ei litt anna tilnærming til idretten hennar enn mange av konkurrentane.

Ho trenar nemleg betydeleg mindre.

Ikkje treningsglad

Her kjem uttrykket kvalitet framfor kvantitet til den rette betydninga si. Det er detaljane som betyr alt, meiner verdscupleiaren.

– Eg trur eg er litt avhengig av dei. Eg må ta smarte avgjerder for å nå toppen, forklarer Røiseland.

Ho snakkar etter kvart av mykje erfaring og innrømmer at ho eigentleg ikkje er spesielt treningsglad.

– Eg er veldig oppteken av at kvar time skal gjere meg betre. Sånne tulletimar, der ein berre trenar for å trene, har eg aldri drive med. Det er kanskje litt fordi eg ikkje elskar å trene, men berre liker det, seier skiskyttaren.

Bø åtvarar

På skiskyttarlandslaget er ho nok den som trenar minst, kanskje med unntak av Johannes Thingnes Bø.

650 timar basistrening og 150 timar skytetrening i året, anslår privattrenar Roger Grubben.

For ein toppidrettsutøvar er ikkje det så mykje. Triatlet Kristian Blummenfelt blir sagt å trene opp mot utrulege 1300–1400 timar på eit år. For to år sidan sa Therese Johaug til NRK at ho noterer seg cirka 1100 timar i året.

– Dei åra eg var utestengd trena eg nok rundt 1200–1250 timar i året, fortalde langrennsstjerna.

Tarjei Bø blir peika ut som den som trenar mest av skiskyttarane. Han trur han ligg på om lag 1000 timar, men kjem samtidig med ei åtvaring.

– Det handlar om å finne det som passar for ein sjølv. Eg trur det er der veldig mange andre utøvarar feilar, for dei kopierer. Og kopierer du for mange, så blir det berre ei smørje til slutt, seier Bø engasjert.

– Ikkje vanskeleg å stoppe

Røiseland har lært å stole på seg sjølv. Ho synest det er viktig at det kjem fram at det går an å nå verdstoppen utan at ein må trene timevis kvar einaste dag nærast heile året.

– Eg er veldig glad i å gjere ein god jobb, og når han er gjort så er eg fornøgd. Eg går ikkje ut ein ekstra time fordi det er moro, poengterer ho.

– Ho er ikkje vanskeleg å stoppe om ein har eit godt argument for at det er fornuftig med ein fridag. Dei som elskar å trene, trør ofte litt for hardt på gassen, meiner Roger Grubben.

Det handlar òg om at ho ikkje trur kroppen hennar hadde tolt så mykje meir trening.

Opplegget hennar er dessutan litt annleis enn dei fleste andre sine på grunn av ein belastningsskade i hofta, som gjer at ho mellom anna ikkje kan springe.

– Det er lettare å trene for mykje enn for lite på dette nivået, legg trenaren til.

Skal slappe av

Akkurat det er ikkje Røiseland noko bekymra for, spesielt ikkje den neste veka.

No skal ho lene seg tilbake og nyte nokre late, og kanskje til og med treningsfri, dagar heime saman med ektemannen.

Deretter er det fullt fokus mot sesongavslutninga, og det siste målet ho enno ikkje har oppnådd: å vinne verdscupen i skiskyting samanlagt.

– No gler eg meg først og fremst til å komme meg heim til Sverre. Eg har vore lenge borte frå han, og eg veit at han har følgt mykje med dette OL. Vi er to om det, og no har vi teke fem medaljar saman og det skal vi kose oss med når eg kjem heim. Eg skal slappe av, og så prøve å mobilisere til dei siste verdscuprundane.