11 år gamle Tanisha Kumari frå ein av dei fattige bydelane i utkanten av hovudstaden New Delhi trenar fotball ein til to timar kvar einaste dag frå måndag til fredag.
– Eg trenar på pasningar både med utsida og innsida av foten, og på headingar, seier ho til NRK. – For eg vil bli ein god spelar, legg ho til.
Foreldra driv ein butikk på gatehjørnet, og opplever at fotballen har gjort dottera sterkare.
– Sjølvtilliten har blitt betre, kroppsspråket har endra seg. Også på skulen går det betre med henne no, seier ein stolt far.
12.000 på prøvespel
Tanisha er på prøvespel hos Delhi Dynamos – ein av åtte profesjonelle klubbar i den nystarta . Der blir 170 av over 1500 gute- og jentespelarar i New Delhi og over 12.000 i heile India vurderte.
Ligaen hadde sin første sesong i fjor, og eit sentralt mål med den er å hjelpe fotballen til å bli stor i landet med over 1,2 milliardar menneske – det nest mest folkerike landet i verda.
Derfor er kvar av klubbane pålagde å halde årlege «auditions» for gutar og jenter.
– Ikkje mange av dykk kjem til å bli tekne ut, seier den nederlandske spelarutviklaren Piet Hubers til dei håpefulle spelarane.
Stipend = trening og skulegang
Tanisha konkurrerer om eitt av 25 stipend. Det vil ikkje berre gi sjanse for trening fram til ho er 18 år, men også skulegang like lenge. Det skal gi eit godt grunnlag å halde fram på.
Men India har ingen stor liga for jenter og kvinner.
– Det bør vi ha. Jenter kan like mykje som gutar, er Tanisha si klare meining.
Det kan dei nok. For fotball er den nest mest utbreidde idretten i India, etter cricket. Over 50 millionar indarar såg tv-sendingane frå VM i Brasil i fjor, sjølv om dei fleste kampane gjekk midt på natta indisk tid.
Og om to år skal India arrangere U17-VM – det suverent største fotballarrangemntet nokonsinne i landet. Det skal brukast for det det er verdt til å marknadsføre fotballen i India.
Men det er for menn og gutar. Mange fryktar for at kvinnene og jentene ikkje får plass i desse planene.
Planer om nasjonal liga
Ein nasjonal liga kan også bli ein realitet, i alle fall ifølgje forbundets generalsekretær Kushal Das. Rett før jul i fjor Det inneber ein landsomfattande liga som skal starte opp allereie i år.
I tillegg skal India kvalifisere seg til Asia-meisterskapen både i U16 og U19 i 2017, og til Asia-meisterskapet i 2018. Då skal også India vere i topp 40 på FIFA-rankingen og topp 8 i Asia.
«Kvinnefotball har eit uutnytta potensial til å bringe laurbær til landet», heiter det i plandokumentet.
Og fotballen skal også hjelpe jenter og kvinner til auka respekt og utjamne sosiale ulikskapar. Det står også i dokumentet.
– Men det vil koste mykje pengar, sa Das.
Liga med franchaise-modell
Tanken som vart lansert på den tre dagar lange workshopen i FIFA-regi i desember, går ut på at det skal etablerast ein kvinnefotball-liga etter same mønster som ISL. Det vi seie ein såkalla franchaise-modell der ligaen bestemmer kva klubbar som får vere med, og kvar i landet dei skal kome frå. I tillegg skal det bli eit drafting-system.
Men no er 2015 allereie nesten halvgått, og det er ingen synlege teikn på at ein landsomfattande liga er nær foreståande. Det meiner iallfall bloggaren Bhargab Sarmah i FeverPitch.in, gjengitt i i vår.
– Det finst ingen konkrete planer. Og organisering av ein liga krev pengar, sponsorar, tid og mykje arbeid av administrasjonen. Med fleire prosjekt for turneringar for menn og fleire konkurransar for barn og ungdom, er det neppe kapasitet i AIFF til å starte opp ein liga for kvinner, seier Sarmah.
Han peikar også på at fotballforbundet ikkje «gadd» å arrangere indisk meisterskap i 2012 og 2013.
– Og det er ikkje løyvd ein einaste rupi til ein liga, legg han til.
Plandokumentet Indian er derimot fullt av optimistiske planer.
Yuwa
«The Rockstars» frå Yuwa-skulen i delstaten Jharkhand trenar. På denne skulen får jentene både fotballtrening og utdanning. Dei kjem frå miljø der dei elles normalt ville bli nøydd til å gi opp utdanning for å bli gifta bort som 15- og 16-åringar
Foto: Rebecca Conway / AfpMen situasjonen er ikkje beksvart. To klubbar frå I-ligaen har nyleg teke til å satse på kvinner. Pune FC har satsa pengar på oppbygging av eit eige kvinnelag. Og for nokre månader sidan starta Shillong-klubben Royal Wahingdoh eit ungdomsprosjekt for kvinner.
Og så har vi . Dette er ein klubb der det sosiale arbeidet tel minst like mykje som den fotballmessige utviklinga.
Kvinnefotballklubben Yuwa vart skipa i 2009 og held til i Jharkand i Nordaust-India – ein av provinsane med størst fattigdom, lågast utdanningsgrad og mest lovløyse i heile det veldige landet. Det er Indias 13. mest folkerike provins med 33 millionar menneske.
Her får jentene sjeldan styre sitt eige liv og ta sine eigne val for framtida. Seks av ti jenter sluttar på skulen og blir bortgifte i 15-16-årsalderen. Ni av ti familiar i provinsen manglar toalett.
Klubben gir jentene både trening og utdanning. Lagkapteinen har ikkje berre ansvar for sitt lag ute på bana, men også på treninga og på skulen, og for at dei tek vare på helsa.
Størst i India
Når foreldra vil gifte bort jenta, tek trenaren initiativ til møte for å diskutere alternativ for jenta, som dermed får hjelp til å stake ut si eiga framtid.
Yuwa har truleg det største fotballprogrammet for jenter i heile India, med i alt 250 spelarar. 150 av dei trenar regelmessig, og over 600 har vore aktive klubbmedlemmer sidan starten for seks år sidan.
Dessutan er Yuwa fullstendig lokal. Klubben har derfor djupe røter i lokalmiljøet, og det er lokale personar – stort sett kvinner og jenter – som eig og styrer klubben.
Første besøk av kjempelykkeleg mor
Familien som eig klubben Delhi Dymanos seier at dei vil satse pengar på jentene og vil starte med grasrota. Dei meiner at fotballutviklinga i India også må omfatte kvinner.
– Det vil kome ein fotball-liga for kvinner, det er eg sikker på, seier Delhi-klubbeigar Vaibhav Manchanda.
Den dagen NRK er på besøk, er også den første dagen Tanishas mor kjem på besøk for å sjå dottera i aksjon på fotballbana, sjølv om bana berre ligg 200 meter heimanfrå.
Mor ser at Tanisha får ein fridom ho sjølv aldri har hatt.
– Eg er kjempelykkeleg over at mitt barn har nådd så langt, seier ho. – Kulturen her er veldig konservativ, det er vanskeleg å kome nokon veg.
