Det har han gjort før også, etter sesongen 2010/11. Då kom han tilbake eit år etterpå, det vil han ikkje gjere no, seier han.
– Eg ser at eg ikkje lenger har det givet og den motivasjonen som eg veit eg treng for å halde mål på dette nivået. Det er ekstremt mange timar som skal leggast ned, seier mannen som vann hoppveka i 2006/07-sesongen.
Bestemte seg på påskefjellet
Han tok avgjerda då sesongen var slutt.
– Eg venta med å tenke for mykje på det til sesongen var over. Så reiste eg på påskeferie for å få sesongen litt på avstand. Og det var nok i løpet av skiturane der at eg bestemte meg, fortel Anders Jacobsen til NRK.
– Dessutan hanglar knea litt, og eg vil gjerne ha med meg dei beina nokre år til, seier Jacobsen.
– Eg har trass alt klart å , og det er det ikkje så mange som har gjort, seier han. Jacobsen vart .
Les også:
Kona: – Det gjorde litt godt
Familieliv for Anders Jacobsen, saman med kona Birgitte og barna Isac og Sophia
Foto: Anders Engeland / NRKNo blir det familieliv med kone og to små barn – Isac og Sophia – som har prioritet for Jacobsen. Det gledar kona Birgitte, som var overraska då ho fekk høyre om ektemannens val.
– Ja, eg må vedgå at eg var overraska då han fortalde at han skulle gi seg no. Han er god i det han driv med, og det har vore heilt rett at han skulle prioritere det, seier ho.
Ho fortel at det tok eit par dagar før ho forsto rekkevidda av det Anders hadde bestemt seg for.
– Men når han fortalde at han gir seg, kjende eg at det gjorde litt godt.
Slo gjennom i Engelberg
Sterke kjensler: Anders Jacobsen slår gjennom med siger i Engelberg i 2006
Anders Jacobsen slo gjennom hausten 2006, og vart rekna som eitt av dei største hopptalenta i Norge. 17. desember vann han verdscuprennet i Engelberg, og tidleg i januar sikra han seg sigeren samanlagt i Den tysk-austerrikske hoppveka. Han enda på andreplass i verdscupen det året.
På Idrettsgallaen same vinter fekk han prisen for årets gjennombrot framfor Petter Northug og Edvald Boasson Hagen.
Seinare har han hatt både opp- og nedturar. I 2011 takka han nei til landslaget på grunn av manglande motivasjon, og blei ekspertkommentator for NRK sesongen 2011/12.
Men vinteren etter var han tilbake, då Alexander Stöckl overtok som landslagssjef.
VM-gull i siste sesong
Endeleg VM-gull: Norge vann lagkonkurransen i Falun i februar
Hans siste sesong har omfatta høgdepunkt som og laggull i VM i Falun – Jacobsens einaste internasjonale meisterskapsgull.
– Saman med NM-gullet var det kanskje dette som gjorde at eg kunne gi meg no. Eg var fornøgd, seier han.
– Ditt beste minne frå ni år i verdstoppen?
– Mitt beste minne frå karrieren var hoppveke-sigeren i 2007. Det var ekstremt stort, men eg forstod vel ikkje der og då kor stort det var. Det har eg forstått seinare.
– Eit kok av kjensler
– Men det spørst om ikkje første verdscupsigeren utløyste fleire kjensler. Saman med sigeren i Garmisch i vinter er det nok det rennet som har innehalde mest kjensler.
– Då tenkjer du på alt du har lagt ned for å kome deg dit, og på alle som har jobba så mykje for deg. Det blir eit kok av kjensler.
– Og laggullet i Falun-VM i vinter. Det var fantastisk å stå saman i leaderboard-boksen og gå heilt til topps, seier Jacobsen om sin einaste gullmedalje frå eit internasjonalt meisterskap.
– Det spesielle med lagkonkurranse er at du konkurrerer med flagget på brystet saman med dine beste vener. Då er det ekstra godt å lykkast, det skapast ei stemning som er både grusam og fantastisk. Vi er jo ekstremt mykje saman og pusher kvarandre for å ta nye steg heile tida, seier han.
Største nedtur i Holmenkollen
Største nedtur: Kollapsen i Holmenkollen i VM i 2011. - Alt var berre kaos, minnest Jacobsen
Nedturane har det vore fleire av, og dei er det lettare å gløyme.
– . Då låg eg på andreplass etter første omgang. Anders (Bardal) var på tredje og Gregor Schlierenzauer på fjerde.
– Det låg lett tåke rundt bakken, men sjølve bakken var klar. 50.000 tilskodarar og enorm stemning.
– Men då Anders og eg skulle hoppe, vart det stille blant publikum. Vinden var vanskeleg, og Anders (Bardal) feila. Eg kjende kor det knytte seg i meg, prøvde å konsentrere om arbeidsoppgåvene for å ikkje bli teken av nervane og forventningspresset. Eg brukar vanlegvis å klare det, men her var det heilt kaos.
– Då eg fekk grønt lys og måtte sleppe, kjendest det ut som noko eg aldri hadde gjort før. Eg hoppa kort og fall nedover lista – til nummer sju-åtte-ni, eg hugsar det ikkje. Då fall eg berre heilt saman etterpå.
– Berre eit skihopp
– Det var berre eit skihopp, og betyr eigentleg ikkje så mykje. Men for meg der og då betydde det alt, seier Jacobsen.
– Og det at eg ikkje greidde å halde hovudet kaldt i ein slik situasjon, knekte meg nok litt, seier han.
Det var etter den sesongen han valde å ta ein pause.
– Men eg forstod fort at eg hadde meir å gi i hoppbakken og sesongen etter var god, seier han.
– Eg har vore med på mykje gøy.
Anders Jacobsen ruslar mot klubbhuset til Ringkollen Skiklubb. Der skal han framleis leike seg med ski. Men hopping på topplan er det slutt med
Foto: Anders Engeland / NRKFamilie, helse og økonomi
Like før VM runda han 30 år, og no har han altså bestemt seg for at nok er nok.
– Det er ei tredelt sak. Det handlar om familie, helse og økonomi. Og om tryggleik. Vi har ikkje noko grunnløn som hopparar. Det går på resultat, og om du blir skadd, så står du på sidelinja, seier han.
– Hadde du vore 18 år og budd heime hos mamma og pappa, hadde det gått. Men no har eg hus, kone og barn, og då blir situasjonen ein annan. Eg er veldig takknemleg for at eg har fått halde på som eg har gjort, legg han til.
– Hadde du halde fram om du hadde fått grunnløn frå forbundet?
– Net, dette går ikkje først og fremst på pengane. Til sjuande og sist må du ha den indre driven og motivasjonen. Eg må kjenne på meg at i dag er eg betre enn Schlierenzauer, elles går det ikkje. Ein vil ikkje vere listefyll, seier Jacobsen.
Nesten ferdig rørleggar
Anders Jacobsen har ingen jobb å gå til direkte, men trur det skal ordne seg. For han er så godt som utdanna rørleggar. Sjølv om det også har sine utfordringar.
– Med kne som ikkje er heilt som dei burde vere, er det kanskje ikkje det rette å krype rundt på golvet, seier han.
– Kva er det du har lyst til?
– Det har eg ikkje noko godt svar på. Eg har vore redd for å tenkje i dei baner medan eg var skihoppar, for å unngå å få tankane vekk frå det eg heldt på med. Eg håpar eg kan finne meg ein jobb der eg har noko å tilføre.
– Sist eg tok ein pause, heiv eg meg på det som kom og var med over alt. Det skal eg ikkje gjere no. No skal eg vere heime også, det trivst eg godt med, seier Anders Jacobsen.
Ingen trenar-planer
– Ingen planer om å kome tilbake som trenar eller i annan hopp-samanheng?
– Nei, det skal Skiforbundet få lov å handtere åleine. Eg har halde tilbake ei hoppdrakt som eg skal kunne leike litt med. Skiaktivitet som leik elskar eg. Men drakta må kanskje syast litt ut etterkvart, ler Anders Jacobsen.
– Eg er takksam for det eg har fått vere med på. Utan støtte frå familien hadde eg ikkje opplevd det eg har no. No er det på tide å gi noko tilbake, seier Anders Jacobsen.
