Som einaste kvinne fullførte Gabriella Mathisen ultraløp i jungelen – med éin arm

«Dette er vårt tøffaste ultramaraton. Pakka med gjørme og fuktig luft, og den tynne lufta doblar innsatsen det tek å bevege seg og testar dine fysiske og psykiske motstandsdyktigheit. Dette er eit løp som ingen andre».

Slik beskriv arrangøren løpet på sine nettsider. Og Gabriella Mathisen veit kva dei meiner. For nokre veker sidan var ho éin av seks deltakarar som kom i mål i den lange utgåva i «Jungle Ultra».

– Eg sit igjen med ei så stor oppleving som nesten ikkje kan beskrivast, både naturen og dyrelivet, og eit eventyr ein vil snakke om livet ut. Det var veldig skummelt, og heilt, heilt magisk, seier ho til NRK.

Berre éin arm

Opplevingane var mange i løpet av 230 kilometer over fem etappar i vill Amazonas-regnskog og 3500 høgdemeter i Peru.

– Du har alle element imot deg, fastslår Mathisen.

Du har kanskje lese om henne før. Mathisen var rusmisbrukar og prostituert, og etter at ei sprøyte vart sett feil i høgrearmen hennar, måtte ho amputere.

– Eg tenkjer jo ikkje sånn at eg har éin arm. Det er ikkje sånn at når eg møter på noko så er det: «korleis gjer du det her», men eg måtte ta nokre forholdsreglar med klatring og sånn. Men som eg pleier å seie, den armen eg har, den er det brekkjernet. Eg er veldig sterk, forklarer Mathisen.

I 2016 løp ho sin første maraton. Deretter har det vorte to ekstremløp i ørkenen, før draumen om å fullføre jungelløpet vart oppfylt.

– Målet betydde så mykje for meg, og eg tok eigentleg veldig mange sjansar i løpet. Eg var veldig redd, og eg gret, og knalla på vidare, innrømmer ho.

Bite av slange

Deltakarane må klare seg sjølv, og har med alt dei treng i ein ryggsekk. Når det blir for mørkt til å halde fram, søv dei i hengjekøyer. Løypa er merkt med flagg, og rundt kvar 10. kilometer er det eit såkalla «check point» og medisinsk hjelp å få.

Mathisen beskriv forholda med stor entusiasme. Bratte fjellsider, tett kratt, elvestryk, giftige plantar og ikkje minst eit vilt dyreliv.

– Om ein tek seg tid til å sjå ned, så bevegar bakken seg av insekt.

Og nokon dyr fekk ho oppleve på litt vel nært hald.

– Eg vart biten av ein slange på ankelen. Det var veldig skummelt, langt inne i ein jungel. Eg såg på klokka, det gjekk fem og ti minutt, men det gjekk bra. Eg var ikkje hoven i ansiktet eller hendene. Det var litt roande at det er 400 artar slangar i jungelen der, men berre fire av dei har dødeleg gift. Og det er ikkje alltid dei slepper ut gift når dei bit heller, seier Mathisen med eit smil.

– Eg høyrde kattebrøl, og då meiner eg brøl, bak meg gjennom jungelen, og då gjekk eg med staven og slo i bambusrøyr. Jaguaren var der, og følgde med på oss, garantert. Du kjende at du levde, for å seie det sånn, seier ho.

Neste ekstremløp i Grand Canyon

Samtidig kjende ho på følelsen av å vere fryktlaus, og tøff. Nokre gonger tenkte ho på heimstaden og fjellet i Folldalen der ho trenar, og ho fekk motivasjon av Pro Senteret, kompetansesenteret for prostitusjon, som ho er ambassadør for.

– Alle løp eg spring er for dei. Det er sterke, flotte kvinner som treng å løftast opp, og ikkje bli dømt. Dei er ein motivasjon for meg når det verkeleg røyner på i ekstreme løp, forklarer Mathisen.

Og dette vart den beste løpsopplevinga hennar. I mål kjende ho meir på glede enn utmatting.

– Heile stadion var stumme av beundring, kjende eg, over at dama med éin arm klarte det. Eg høyrde heiarop lenge før målgang.

No startar snart dei lange førebuingane til neste ultraløp i april 2024: «Grand to Grand» – eit 275 kilometer løp gjennom utfordrande Grand Canyon i Arizona og Utah i USA.

– Det er eit legendarisk løp. Eg elskar jo ørken. Det er det vakraste av det vakraste.