Landslagssjefen om Tufte i 1995: – Råsterk som ein okse, men elendig teknikk

Olaf Tufte er i sitt sjette OL. Det overraskar sjølv dei tre andre som sat i båten i Atlanta for 20 år sidan.

40-åringen OL-debuterte i 1996. Då sat han i firar utan styrmann saman med Halvor Sannes Lande, Morten Bergesen og Odd-Even Bustnes.

Suksessen var så måteleg. Båten vart slått ut i semifinalen og hamna i B-finalen. Der enda dei på andreplass, og blei dermed nummer åtte totalt.

Båten var nykomponert, og ingen snakka om OL-deltaking før hausten 1995. Lande, Bergesen og Bustnes var alle medlemmer i Norske Studenters Roklub, og planla satsing fram mot OL året etter.

Men dei mangla ein fjerdemann. Inn kom 20 år gamle Olaf Tufte frå Horten – som blei «motor» i OL-båten.

Resten er historie.

Bergesen og Bustnes la opp direkte etter OL i 1996. Lande heldt på i fire år til, men gav seg då han ikkje greidde å kvalifisere seg til OL i Sydney.

Slik hugsar dei tre andre den 20 år gamle OL-debutanten frå den gongen:

• Odd-Even Bustnes om Tufte

– Vi prøvde å finne ein fjerdemann for å satse på OL i 1996, og eg ringde landslagssjef Frank Hansen. Han hadde høyrt om ein i Horten.

«Det sit ein bonde utanfor Horten. Han er ung og har ein elendig teknikk. Men han er råsterk som ein okse. Få han med, så har de ein motor», sa Frank.

Han blei med. Vi hadde vår første trening i november, og Olaf viste seg å vere den motoren vi hadde bruk for.

Det viste han under treningsleiren vi hadde i Sevilla, under leiing av svært dyktige Mikhail Ivanov, som samkøyrde og finstemte firaren. Vi blei eit godt samansveisa lag.

Eit fysisk unikum

Då vi etterpå kom opp på treningssentert på Olympiatoppen, hadde dei aldri målt så høge verdiar på opptak.

Han var og er eit fysisk unikum når det gjeld kapasitet. Vi var ikkje kvalifiserte til OL på det tidspunkt, og han var heilt klart sentral for at vi greidde det.

Vi måtte bli blant dei to beste i kvalifiseringa, og tok andreplassen. Like før mål var vi på tredje, men med ein kjempespurt gjekk vi forbi Spania rett før målstreken og kvalifiserte oss. Og i den spurten var Olaf sentral.

Bestefattern

Eg er i det heile ikkje overraska over at han har sølv og to gull i OL. Om eg er overraska over noko, er det at han har greidd å kome tilbake etter nedturen i 2012 då han var sjuk og sliten. Det er både overraskande og imponerande for ein 40-åring.

I dag snakkar han om sin makker som «guttungen». Den gongen snakka han om meg som «bestefattern». Eg var eldstemann og sju-åtte år eldre.

• Halvor Sannes Lande om Tufte:

– Olaf var yngstemann, og kom inn i gjengen til oss som kjende kvarandre frå før. Vi møttest hausten 1995, og han var nok ikkje den mest treningsvillige den gongen. Vi såg at han hadde ein heilt rå kapasitet, men driven og motivasjonen verka ikkje å vere heilt på topp.

Men det var i starten. Vi reiste på treningsleir til Spania på nyåret, og etter to-tre månader der var både motivasjonen og fysikken på topp.

Og ikkje minst hovudet – det var han som pressa oss etter den leiren.

Han viste slik framgang at eg etter kvart vart overtydd om at han kunne nå akkurat så langt han ville. Den motivasjonen han har no, er enorm og heilt ufatteleg.

Misunneleg

Men likevel er eg overraska – og sjølvsagt imponert – over at det han har oppnådd. At han skulle ta to individuelle OL-gull og er med i sitt sjette OL, overgår også det eg trudde han skulle få til.

Men det mest imponerande er likevel at han er tilbake i toppen etter alle helse- og skadeproblema han har hatt.

Eg må nok vedgå at eg er litt misunneleg på at han har makta å gjere roinga til karriere og levebrød.

• Morten Bergesen om Tufte:

– Vi var dei to yngste, men Olaf var yngst og junioren på laget. Men han hadde ein vanvittig motor og var ein kraftressurs i båten.

Men han tolte ikkje like mykje trening som vi den gongen. Vi måtte vere litt forsiktig med å presse han for hardt. Men han hadde eit beinhardt hovud som alltid var oppteken av å avslutte med ein sterk spurt – uansett kor langt vi låg føre dei andre.

La alt anna til side

Han var ein utruleg bra fyr å vere saman med, og alltid positiv.

Han la alt til side då han kom til oss og vi skulle satse på OL. Han kjende oss ikkje. Halvor og eg hadde rodd toar, og alle tre var vi klubbkameratar.

Vi hadde ei treningsøkt i Frognerkilen med Ivanov, som var klubbtrenaren vår, i oktober. Og basert på den eine økta, bestemte vi oss for å reise til Sevilla 1. januar 1996 og vere der i seks veker. Olaf sleppte alt han hadde heime i Horten for å vere med på det. Han hadde aldri vore lenge heimanfrå. Vi som var yngst vart romkameratar, og eg var som ein farsfigur for han.

29. juni kvalifiserte vi oss til OL, mindre enn ein månad før OL-starten.

Ville gjennomføre alt

Eg er ikkje overraska over at han har hatt den karrieren han har hatt. Han fullførte alt med blod og tårer. Han hadde ikkje samvit til å avgrense seg, han ville gjennomføre, sjølv om han ikkje tolte det. Vi måtte passe på å ikkje gje han for store utfordringar, rett og slett. Han har eit treningstalent og ein treningsvilje langt utanom det vanlege.

Men han må ha blitt flink til å lytte til sin eigen kropp, elles hadde han ikkje kome så langt. Seks OL er heilt utruleg.

I dag kan han trene kor mykje som helst. Det er noko han har bygt opp, slikt blir ein ikkje fødd med. I dag er det nok få som toler like mykje trening som Olaf.