– Det skjer nesten kvar natt. Det er ingen grunn til å stå opp. Eg vaknar om eg høyrer eksplosjonar, så sjekkar eg kva som skjer, seier Ryzjykova til NRK.
Ho har vendt seg eit liv med hylande sirener som åtvarar mot angrep frå Russland. Fly, dronar og missil flyg dagleg over Ukraina.
Da NRK møter henne på ein usedvanleg flott februardag i Dnipro, smiler ho breitt. Fram til denne onsdagsnatta har det vore relativt stille dagar.
Det er ti grader i lufta, sola skin og vinden blir knapt merka. Trenaren har sendt henne melding: Det blir oppvarming inne, intervall utandørs. Ho gler seg.
PÅ ENGELSK: Slik ser meldinga på telefonen til NRK-reporteren ut idet luftalarmen går.
Foto: Fredrik Tombra / NRKMen planen går i vasken før ho rekk å gå inn døra, som så mange gonger før. Luftalarmen bryt stilla – og på mobiltelefonen lyser beskjeden om at ho må finne veg til næraste bomberom.
– Planane mine avheng av Russlands angrepsplan, konstaterer Ryzjykova overfor NRK.
Vil ikkje gøyme seg
Viss ho skulle lystra til den kvar gong, hadde det nesten vore umogleg å få gjort noko som helst. Ho har mest lyst å oversjå ho og springe ute, men sidan det er ein skole og mange barn i nærleiken vil ho ikkje sette eit dårleg eksempel.
Dagslys blir bytt ut mot ein mørk sal. Heldigvis gir alarmen seg litt ut i oppvarminga.
Ryzjykova augnar håp for at det likevel kan bli litt frisk luft. Saman med trenaren sjekkar dei telefonane hyppig for oppdateringar.
Så hyler alarmen igjen.
– Viss det er fare på ferde, går eg inn i eit trygt område. Ikkje eit bomberom, men eit rom utan vindauge.
– Vi burde gjere det, men ikkje så mange gjer det. Det er fælt å seie det, men alle er førebudde på å døy når som helst. Viss du skal gøyme deg kvar gong alarmen går, så blir du sittande i eit bomberom 10–12 timar dagleg. Det er vanskeleg.
ALT HÅP ER UTE: Anna Ryzjykova og trenaren kikkar ut på den 250 meter lange, ovale banen. Dei konstaterer at det ikkje er mogleg å springe utandørs. Enda ein gong.
Foto: Fredrik Tombra / NRKSer ikkje ektemannen på eit halvt år
Frå mars til slutten av september forlèt ho ektemannen og Ukraina. Han kan ikkje dra frå landet på grunn av mogleg mobilisering.
– Det er vanskeleg. Det første året var det ekstremt vanskeleg, fordi ein ikkje forstod kva som skjedde. Når du er her, er det ikkje så skummelt. Viss noko skjer, skjer det med deg. Det er meir skremmande for meg om det skjer noko med dei næraste.
– Når eg er utanlands kan eg ikkje hjelpe eller støtte nokon, så det er meir skremmande.
TRENAR INNANDØRS: Anna Ryzjykova tøyer ut inne på anlegget, like på austsida av elva Dnipro.
Foto: Fredrik Tombra / NRKNå er ho i Portugal for å førebu seg til VM i stafett på Bahamas i starten av mai. Ho skal vere der nokre veker før ho drar tilbake til Dnipro, for nokre dagar med familien før sesongen rullar i gang. Det er heilt nødvendig for å få gjort jobben.
Reisa frå Dnipro til Sør-Europa tok to dagar. Derfor kan ho ikkje gjentakast for mange gonger når sesongen startar.
Ryzjykova har tatt OL- og EM-medaljar på 4x400 meter stafett og 400 meter hekk.
Ambisjonen er å kjempe om edelt metall i meisterskapen i sommar, sjølv om det har blitt vanskelegare etter fullskalainvasjonen for litt under to år sidan.
