Lillestrøm spelte sin kamp nr. 1000 på rad i eliteserien, men det var det einaste spesielt minneverdige ved oppgjeret for heimelaget sin del. Strømsgodset klarte nemleg det dei ikkje har greidd sidan 1997 – å slå Lillestrøm heime og borte i serien. Eit seint mål frå Gustav Wikheim var nok til å ordne den biffen.

Etter tap i jubileumskampen er LSK trygt plassert midt på tabellen. Fotballens limbo. Ingenmannsland. Øydemarka. Dette veit dei alt om i Milano i desse dagar, etter ein sesong der både Milan og Inter dreiv retningslaust omkring, som astronautar i vektlaus tilstand, og nærast overgjekk kvarandre i å vere det mest middelmåtige laget i Serie A.

Slik innsats fører ofte til sikker plass i gløymeboka. Lat oss køyre ein test: Hugsar du Start-laget frå 2009-sesongen? Eller kva med 2005-versjonen av Odd? Nei?

Slett ikkje rart, all den tid desse laga hamna midt på eliteserietabellen – så langt borte frå fokus som det er muleg å kome. Det er som regel berre den harde supporterkjernen som hugsar dei sesongane då det korkje gjekk spesialt bra eller spesielt dårleg med favorittlaget.

Kva så med årets middelhavsfarar i eliteserien? Går det an å påstå at dei har noko kjenneteikn, bortsett frå det sjølvsagte faktum at dei kjempar midt på tabellen?

Middels felles multiplum

Dei laga som ligg på midten akkurat no, har det til felles at prestasjonane har svikta fundamentalt på minst eitt plan. Start slepp inn like mange mål som dei scorar.

Odd har ofte initiativet i sine kampar, men speler likevel mykje uavgjort. Lillestrøm kan vere tøffe å overvinne, men scorar for lite. Det er symptomatisk at det måtte eit straffespark til for at kanarifuglane skulle score i jubileumskampen.

Og når dei først scorar mykje, lekk forsvaret, som i 3-3-kampen mot Haugesund sist runde, og i kveld, då Wikheim putta heilt mot slutten.

Då eg såg Lillestrøm-Strømsgodset siste treningskamp før sesongstart, var eg trygg på éin ting: at LSK kom til å vere eit middels lag i årets eliteserie, nettopp fordi dei kjem til kort på enkelte punkt, særleg offensivt. Ved halvspelt serie står den vurderinga ved lag.

Det som derimot ikkje har stått seg så godt, er påstanden min om at Godset kunne kome til å vere eit betre lag utan Martin Ødegaard.

Når dei ikkje har vore det, handlar det mindre om tapet av Ødegaard og meir om generell ustabilitet. Den ambisiøse tilnærminga til David Nielsen, som rokkerte på formasjonar og roterte på spelarar med hyppig frekvens, medførte at SIF aldri fann seg sjølv. Skadde nøkkelspelarar gjorde vondt verre.

No, derimot, med fem sigrar på seks kampar, er SIF i ferd med å suse bort frå den nitriste tilstanden som ofte rår midt på tabellen.

Middels som ideal

Men for enkelte lag er midten av tabellen faktisk eit mål å trakte etter. Slik er det for LSK denne sesongen. Dei er for gode til å rykke ned, for dårlege til å vere i toppen.

Målsetnaden før sesongen var å kjempe opp mot der dei hamna i fjor, det vil si 5. plass. Etter ei serieopning av den heller svake sorten, er det faktisk ein opptur at dei er i nærleiken av det sjiktet. Viss dei endar opp med middels pluss i karakterboka ved sesongslutt, kan dei klappe seg sjølv forsiktig på skuldra.

Realiteten er at LSK-trenar Runar Kristinsson rår over eit heilt greitt spelarmateriale, som er i stand til å spele heilt grei fotball. Lillestrøm er ikkje mange glepptak unna botnstrida, men laget held stø kurs ved å prestere i tråd med det gjennomsnittlege potensialet sitt. Dei lever opp til den kjende definisjon av middels: «det som ikkje utmerker seg i nokon retning».

Men ingen regel utan unntak. I LSK-kretsar heiter unntaket Moryké Fofana, som er ein av dei verkeleg store profilane i årets eliteserie. Han har scora i kvar av dei sju siste kampane LSK har scora i. At han sat inn straffemålet til Lillestrøm i kveldens jubileumskamp var sånn sett heilt i tråd med manus.

Det jamne travet mot middels pluss er også eit resultat av visse taktiske endringar frå Kristinsson si side. LSK spelte 4-2-3-1 i heile sesongoppkøyringa, men i enkelte kampar har Kristinsson lagt om formasjonen til 4-4-2. Det har – typisk nok – gitt blanda utteljing. I nokre kampar har det gjeve meir trykk offensivt, i andre, som i kveld, mindre kontroll på midtbanen.

Farvel til midtsjiktet?

For SIF, derimot, vil ei middels tabellplassering vere direkte skuffande. Då dei etablerte seg i midtsjiktet i første del av sesongen, var ambisjonsnivået openbert på eit mykje høgare plan enn prestasjonsnivået. Det var dette misforholdet som skulle justerast då Bjørn Petter Ingebretsen overtok jobben etter David Nielsen.

Med Ingebretsen ved roret har det unekteleg sett lysare ut. Laget er tilbake i velkjende 4-3-3 med klassisk vingspel, eit trekk som særleg har fungert godt med tanke på å revitalisere Gustav Wikheim – banens beste mot LSK i kveld.

Dei fine resultata har medført at stemninga i Godset-troppen er på stigande kurs. “Den mest sympatiske mannen i norsk fotball”, var merkelappen Adam Larsen Kwarasey gav Ingebretsen då eg intervjua den tidlegare Godset-keeperen i Portland for ein månad sidan.

Ein sympatisk trenar er ikkje tilstrekkeleg i og for seg, men det latar absolutt til at Ingebretsen har klart å sprute ny bensin på SIF-bålet. Laget har klart å løfte seg akkurat det hakket som trengst for å vinke farvel til den grå materien som utgjer midten av eliteserien.

Litt heldige har dei rett nok vore, slik det gjerne er med lag som opplever ein opptur. Eg vil påstå at dei berre har fått ut makspotensialet sitt i periodevise glimt. Mot LSK rulla dei opp eit par fine angrep i kvar omgang, men var også rådlause og nølande andre gonger då sjansen baud seg.

Eit scenario frå seint i første omgang er illustrerande: Thomas Sørum vinn ballen høgt i sentral posisjon, men kantspelarane Wikheim og Kastrati er for djupt nede til å ta overgangen.

Den gylne middelvegen til framtidig suksess

“Mediocrity is not an option” er ein velkjend floskel frå privat næringsliv. Men det er viktig å hugse at det å vere middelmåtig og det å hamne midt på tabellen ikkje alltid er synonymt i fotballsamanheng. I alle fall ikkje så lenge prestasjonspila peikar i positiv retning.

Det gjer det heilt klart for SIF sin del, som er på god veg mot å spele betre fotball enn tidlegare i sesongen. Med bra flyt i andre halvdel av sesongen kan dei definitivt melde seg på i medaljekampen.

Kanskje kan det vise seg å vere bra for LSK å hamne midt på tabellen. Det vil vere i tråd med målsetnaden og gi klubben eit stabilt fundament å byggje vidare på mot 2016. Det er ein sober prestasjon, ei kjelde til lærdom fram mot neste sesong. Viss dei klarer å vidareutvikle unge spelarar som Fred Friday og Bonke Innocent, har dei spanande ting på lur for framtida.