Eit enormt kvitt bølgjande teppe nedover fjellsida.
Det var slik det såg ut då eg for nokre år sidan var på Island eit par haustmånader og fekk vere med på den store hendinga for små og store i dalen: Då titusenvis av sauer skulle kallast heim frå fjellet etter ein sommar på grøne beitemarker. Det var forventning i lufta.
Akkurat som om ein venta på kjære vener som hadde vore lenge borte og endeleg skulle kome heim: Kva har dei opplevd? Kva er det å fortelje? Vil dei kjenne oss igjen? Og ikkje minst: Vil alle finne heim, eller er det nokon som manglar?
Så veit vi vel kva som venta dei fleste av dei… Slik er forvaltaransvaret vi menneske har fått. Men haustdagen på Island vart ei påminning om evige bilete på tilhøvet mellom Gud og menneske, slik Bibelen har skildra det frå uminnelege tider: Kor godt det er å kvile i dei grøne engene fordi ein kjenner at ein er i Guds nærhet. Om Jesus som seier om seg sjølv at han er den gode gjetaren som gjev livet sitt for sauene.
Og ikkje minst: Om kjærleiken Gud har for alle menneske og lengten etter fellesskap med oss.
Jesus bruker biletet om den eine sauen som er blitt borte. Og sjølv om 99 av hundre er komen att, legg gjetaren likevel ut og gjev seg ikkje før den siste også er funnen. Den er verd å finne att – også om det er sjølvforskyldt at den er komen bort. Alt liv er verd å redde! Alle menneske er like mykje verd.
Det er dei færraste av oss som opplever å vere del av eit kvitt bølgjande teppe når vi skal heimover. Mange vil heller seie at vi så vidt vågar å vise oss, og heller kjem i skam. Men av alle bilete Jesus bruker når han taler om Guds kjærleik til menneske, er dette det vakraste:
Vi er venta. Vi blir tekne imot i forventning. Det er ein som alltid håpar. Og som aldri let vere å lengte: Endeleg kom du, mitt barn!
Ragnhild Jepsen
domprost i Nidarosdomen
Musikk: Ole Paus – «Kom hjem»
