Det ville vera best for deg, tenkte vi, at du kunne få to veker hos pappa i sommar. Det var mest praktisk sånn sidan du skulle i bursdag, du skulle spela handballkamp, du skulle på hytta og me måtte planleggja sånn at det skulle passa for alle.
Men så kom sommarferien. Du skulle vera hos meg fyrste veka, og det vart to veker på kvar forelder. Det vart mest praktisk, og reknestykket gjekk opp for oss, men ikkje for deg. Og no er du sint.
Det var ikkje det du ville, vi tok mest omsyn til. Du er sint fordi eg ikkje er der når du treng meg, nokre gonger er det berre mamma du treng.
Denne ordninga med annakvar veke har samfunnet du vart fødd inn i skapt.
Det var ikkje du som skapte det, men dei som har peiling på det seier at det er til det beste for deg
Eg må innrømma det, det har vore eit par vanskelege samtalar på telefonen. Du er sint på meg. Du er sint på meg fordi eg ikkje er der, fordi eg skulle ha vore der. Viss eg er mamma annakvar veke, kva er eg då, den andre veka? Dei kallar det barnefri, men eg fekk ikkje born for å få vera fri frå deg. Det stretar i mot når eg skal levera deg, men eg må smila, sånn at du ikkje også blir lei deg.
Eg veit at du synest vi er nokre dritsekker iblant. Heldigvis seier du det til oss òg, no er det litt for mykje! Mamma og Pappa bestemmer så mykje rart. Vi, dritsekkane.
Det er så mange område Mamma og Pappa skal strekka til på.
Livet ditt skal betalast for. Kvar einaste sokk du har i skuffen din, alle buksene dine, sommarferien din, kvar einaste vesle blyant i pennalet du tar med i sekken din på skulen kvar dag må nokon betala for.
Du skal ha varmt vatn når du dusjar, det skal vera mat i kjøleskapet, vi må ha tak over hovudet og du skal ha ei varm seng du kan leggja deg i når du skal sova. Aller helst vil vi vera i lag med deg heile dagen, men vi må òg vera på jobb, sjølv om vi av og til kan komma til kort både her og der.
Det er ikkje du som er krevjande, det er alt det andre som eg og pappa må bruka tid på. Ting som tar energien vekk frå deg, du som er det aller viktigaste.
Det er praktiske ting som du enno ikkje forstår, eller skal forstå, eller bera tyngda av, fordi det skal vi bera og kjenna tyngda av, heile den sekken på ryggen som du ikkje skal kjenna vekta av.
Og det er heilt greitt at du synest at alt det er berre tull. At du er sint på meg, og at du protesterer.
No kjem sommarferien, og vi vil snart få masse tid som vi kan kasta bort saman. Vi kan ha late dagar saman, vi to. Pappa skal vera ein annan stad, ikkje med oss, fordi sånn er foreldra dine, dei greidde ikkje vera kjærastar. Dei er berre tullingar som driv med sånt som er mest «praktisk».
Reine idiotien, driv vi med! Eg er samd, vi driv med idioti.
Vi hadde berre éin jobb, og det var å greia å halde saman, men det greidde vi ikkje. Vi skuffa deg og gav deg to hus i staden for eitt. Det er du som må drassa bagen fram og tilbake, ikkje vi. Eg skulle ønska at eg hadde ei løysing på desse greiene, men det har eg ikkje.
Eg følar meg mest mislykka som skilsmissemamma om sommaren.
Men snart skal vi sitja på golvet saman, og kakaoen skal vera varm og heilt perfekt, slik at du alltid kjem til å hugsa han, sjølv lenge etter at vi har reist herifrå.
Vi skal sitja på golvet saman og sy og laga julekort, sjølv om vi har den største bunken i verda med heimelaga julekort liggande allereie. Vi skal gå på kino og sjå ein film som vi kjem til å gløyma. Og kvar kveld skal du sovna med den litle hunden sovande på føtene dine, du treng ikkje byta hus, ikkje i dag.
Og så skal du ha dagar der du ikkje treng å vera så sint på oss. Ein liten pause kan vi jo unna oss.
Noko anna ville jo vore rein idioti.
Ytring kjenner identiteten til forfattaren, men har valt å la henne vera anonym av omsyn til barnet.
