Eg er aromantisk, og eg er aseksuell. Føler ikkje tiltrekking til nokon, korkje romantisk eller seksuelt. Eg er framleis i skapet.
Eg er ikkje redd for å bli utstøytt av familien, eller sendt til omvendingsterapi. Eg er redd for ikkje å bli trudd. At folk skal sei at dette ikkje finst. At eg berre ikkje har funne den rette.
Eg kan forstå at folk vil at eg skal finne nokon. Men det gjer vondt i alle høve. Å ikkje bli trudd. Å ikkje bli sett som ein heil person. At romantisk kjærleik skal vere viktigare enn alle andre forhold. Å bli sett på som defekt, fordi du ikkje føler tiltrekking til nokon.
Korleis forklarer eg ein identitet eg ikkje visste om før eg var tidleg i tjueårene?
Er det mogleg å forklare korleis du veit at du ikkje opplev kjensler du no veit at dei fleste andre har?
Eg er sterkt knytt til mine identitetar, aseksuell og aromantisk, fordi dei set ord på korleis eg er annleis.
Men eg likar og makta som ligg i å stolt kunne erklære meg som skeiv; eg er annleis, og det er ingenting å skamme seg over. Eg har skamma meg nok, over så mykje anna eg heller ikkje kan endre.
Her sett eg strek og heiser flagget. Inne i skapet.
Eg føretrekker ordet skeiv som samleomgrep, som identitet. Skeiv er vagt, og einaste kvalifikasjonen for å bruke det er at du ikkje er hetero eller ikkje høyrer til dei tradisjonelle kjønnskategoriane.
Men regnbuerørsla kjennest ekskluderande. Vi som ikkje er lesbiske, homofile, bifile eller transpersonar føler oss nærmast som ein ettertanke.
Det er ein eigen følelse av å vere usynleg, å ikkje bli sett og ikkje bli høyrd og ikkje bli nemnd der du skal høyre heime. Å føle at din legning, din identitet, er for obskur til å høyre med.
Det er ein tryggleik og, i at folk ikkje har høyrt om din identitet. Ein tryggleik i å kunne gå rundt med dine flagg på pins og plagg, og vite at det berre er dei som allereie veit som vil forstå. At du kan signalisere kven du er slik at berre dei du vil skal forstå det.
Det ville vore meir synleg om eg gjekk rundt drapert i regnbogar, som eg og har «rett» til å bruke. Den har alle skeive rett til å bruke.
Men den kan og vere mindre trygg, fordi fleire kjenner til ham.
Om eg ikkje hadde vore så på nett som eg er, hadde eg sannsynlegvis aldri funne ut at eg har ein legning i det heile. Det er ein legning me ikkje snakkar om. Derfor føler eg meg enda meir utstøtt, usynleg, usett.
Eg hadde gått gjennom livet og anten trudd at slik eg føler er slik alle føler, eller eg hadde følt meg øydelagt, som om noko var gale med meg.
Eg plar samanlikne det med å vere fargeblind, noko du og gjerne ikkje veit du er fordi du alltid har vore det. Og dette er kjernen i kvifor eg skriv dette. Eg vil ikkje at andre skal føle seg øydelagt fordi dei er annleis.
Eg vil at det skal vere openheit og forståing for at ikkje alle vil ha forhold, og om dei vil ha dei, at dei ikkje treng vere tradisjonelle.
Eg kjenner folk som har gått inn i situasjonar dei ikkje ville vere i for å tekkast kjærastar, eg kjenner folk som har blitt forsøkt «fiksa», eg kjenner folk som har blitt utstøytt av familien og nærmiljøet. Fordi dei ikkje føler tiltrekking.
Det er ein heilt eigen følelse av utanforskap, å vete at du sannsynlegvis aldri får det samlivet, den partnaren, som så mange andre får. Spesielt når du ikkje veit om det er noko du vil ha i alle tilfelle.
Når du lever i ei verd der det er eit slikt fokus på romanse og sex, når dette er noko du ikkje har noko interesse av, er det til tider trøyttande og til tider fascinerande.
Det blir nesten ein akademisk fascinasjon over noko du ikkje heilt klarer sjå konturane av. Som fotball eller Paradise Hotell.
Eg er ikkje ute av skapet, men eg er open med eit knippe vener. Mange av dei er sjølv skeive, bifile. Folk som og får høyre at dei er «gay-light», at dei gjer at dei streite ikkje vil ta homobevegelsen seriøst. At dei er for spesielle.
Eg er ikkje ute av skapet, eg har invitert folk inn. Mange av dei på besøk frå sine eigne skap. Det er ein slags solidaritet i det. Å sitte der i lag, rundt ei lommelykt, drapert i mormor sin brudekjole og oldemor sin bunad.
Det er viktig å kjempe for at alle skal få lov til å elske dei dei vil. At dei skal få like rettar når det gjeld ekteskap, adopsjon, vern mot vald og hat.
Det gjeld spesielt i land der ein ikkje har desse rettane, det gjeld i miljø i Noreg som ikkje godtek folk som ikkje er hetero eller ikkje høyrer til dei tradisjonelle kjønnskategoriane.
Men fokuset er så veldig på at ein har lov til å elske den ein vil, og vere med den ein elskar. At alle ein dag kjem til å slå seg ned med sin eine store kjærleik. Og eg føler meg sjølvopptatt, når eg vil bli sett.
Men ein må kunne kjempe for meir enn ein ting om gongen.
Det er fleire og fleire som vil høvle ned bevegelsen slik at det berre er dei som er mest akseptable for samfunnet elles som er att.
At man berre skal kjempe for rettane til dei som er mest A4. Utelukka transpersonar, ikkje-binære, intersex, aseksuelle, aromantiske, bifilie, butch, leather, poly, folk i drag.
Kvitte seg med omgrepet skeiv fordi det er for inkluderande.
Du kan ikkje stenge ute folk om du har ein identitet som inkluderer alle som vil vere med.
Skeiv er revolusjonerande, fordi det seier du ikkje treng sette ord på det, anna enn at du er annleis. Det er styrke i samhald.
Neste år vil eg gå i Oslo Pride og vere så dramatisk som mogleg. Farga parykk, sminke som kan konkurrere med ein kvar drag queen, og prideflagg rundt skuldrene som kappe.
Kanskje aseksuell, som var den fyrste identiteten eg fann, eller aromantisk, som var den eg merka fyrst utan å vete kva det var. Kanskje begge.
Berre eg gjer så mykje ut av meg som eg kan.
Bør vel ha komme ut til familien på det tidspunktet.
Kanskje.
Om eg tør.
Eg har eit år på meg til å samle motet.
(Kronikkforfattaren ønsker å vere anonym. Redaksjonen kjenner identiteten hennar.)
