Britisk stjerneskot yppar seg med «norsk metode»: – Dette er plan B!

– Det er veldig likt den norske metoden. Trenaren har vrien sin, men grunnlaget i treninga er terskelbasert. Særleg gjennom vintermånadene, seier George Mills til NRK.

Han møter oss ved ein parkbenk like ved St. Moritzersee, eit steinkast frå anlegget som sommarmånadene husar dei beste løparane i verda.

Nå står det att berre to vekers arbeid før han skal i aksjon i Paris, som ein av tre britar både på 1500 meter og 5000 meter.

Dagleg minnest han på konkurransen som ventar. Jakob Ingebrigtsen og Narve Gilje Nordås travar også rundt i den sveitsiske fjellheimen på jakt etter det same: olympisk suksess.

– Det kan verke som du er den første briten som verkeleg utfordrar nordmennene med deira eigen metode?

– Som ein trojansk hest? Ja, litt sånn, flirer Mills, og fortset:

– Eg veit ikkje korleis alle dei andre trenar, men dei siste to verdsmeistrane har vore britiske, så dei gjer noko rett. Det systemet fungerte ikkje for meg, mens systemet som var mest basert på uthald gjorde det. Eg trur det er slik eg kan hevde meg på han største scena, seier Mills.

Noregsvennen Mills

Dei to verdsmeistrane er Jake Wightman og Josh Kerr, som snappa VM-gulla framfor Jakob Ingebrigtsen i Eugene og Budapest.

Men i motsetning til dei to andre er Mills – til så lenge – for ein noregsvenn å rekne: Han trenar med Jacob Boutera, gjestar hyppig podkasten «Breaking Marathon Limits» og har til og med lært seg litt norsk.

– Terskel, seier Mills med britisk aksent.

– Kan du nokon andre norske ord?

– Nei.

Men det er kanskje det viktigaste han har lært i karrieren til nå.

– Eg pleidde å vere heilt sluttkøyrd heile tida. Etter kvar økt låg eg langflat på banen. Det var kanskje ikkje bodskapen frå trenaren, men det var sånn eg tolka det, og det var sånn eg også ville trene, forklarer Mills.

– Det var berre å springe for livet kvar einaste auka og sjå kva som skjedde.

Det endra seg for to og eit halvt år sidan.

– Eg var veldig naiv

Nå trenar han med On Europa-gruppa. Dei blir leia av den tyske trenaren Thomas Dreissigacker. Mannen med det umoglege etternamnet blir stort sett berre kalla ved fornamn eller «coach».

– Eg var heldig som fekk bli med Thomas da eg var 22, og han har lært meg ein måte å trene på som er veldig berekraftig for meg, som eg trur vil fungere for oss på lang sikt.

Systemet minner veldig mykje om den «norske modellen», og treninga som blir gjennomført av Ingebrigtsen og Nordås.

– Eg hadde aldri målt laktat (mjølkesyreverdiar) før eg blei med Thomas, så eg var veldig naiv og ville ikkje ha gjort det rett uansett.

Grovt forenkla handlar det om å ha eit høgt treningsvolum. Dei rolege øktene går føre seg roleg. Når farten blir skrudd opp søkar ein å finne så høgt fart som kroppen toler utan at han produserer mjølkesyre, altså terskelfarten. Det blir sjeldan trena så hardt at ein klemmer bøtta etter øktene.

– I Storbritannia er det ikkje så mykje terskelbasert arbeid, det er meir spesifikt. Så det tok litt tid å få til den forandringa, for å sjå fordelane av det. Men nå trur eg vi er på ein bra stad, der det høge volumet, terskelen og slike ting verkeleg blir spegla i resultata, seier Mills.

Norsk ros: – Ekstrem dedikasjon

Jacob Boutera møtte briten for første gong i USA. Han meiner det er éin ting som gjer 25-åringen unik.

– Det som skil seg ut er heilt klart ekstrem dedikasjon. Eg har kjent han i to år, og det har vore ei veksande greie. Han har blitt meir og meir opptatt av å vere ekstremt profesjonell på alle område.

Boutera meiner det truleg berre er Ingebrigtsen og Nordås av konkurrentane som ligg på samanliknbar mengde kilometer i veka.

Mills svarar med eit smil når han blir spurd om kva han liker best med livsstilen:

– Eg vaknar, trenar, søv, trenar, fysio, strekker meg og legg meg. Frukost, lunsj og middag mellom oppgåvene. Det er noko eg liker ved det kjedelege, ærlege arbeidet.

Og så legg Boutera til at det ikkje berre handlar om det fysiske:

– Det er litt mentaliteten også. Når han presterer godt, så er det så vidt han gir seg sjølv ein klapp på skuldra. Det handlar om kor langt bak han var Jakob eller vinnaren.

England-helt som far

Som son av den tidlegare Leeds- og England-backen Danny Mills, har idretten vore ein del av livet sidan han var liten gut. Fotballen var berre ikkje noko for han. Da han innsåg talentet ikkje var til stades, blei det løping.

– Eg var ikkje god nok. Dette er plan B! Nei, eg tullar, flirer Mills.

– Fotball var min første kjærleik. Og så, antakeleg rundt då eg var 15 eller 16 år, skjønte eg at eg ikkje kunne spele på høgt nivå.

Nå ser det ut som han gjorde lurt i å skrote fotballambisjonane.

Jaktar første siger

Han kom seg ikkje med til VM i Budapest sist sesong, men viste seg frå si beste side i konkurransane like etter VM:

• 4.-plass på 1500 meter bak VM-gullvinnar Josh Kerr, Yared Nuguse og Abel Kipsang under Diamond League i Zürich.
• 3.-plass på éi engelsk mil bak Jakob Ingebrigtsen og Nuguse i Diamond League-finalen i Eugene.

Nå har han definitivt slått gjennom med 2.-plass i Marrakech og EM-sølv på 5000 meter i Roma, og dessutan dobbel OL-deltaking i Paris.

Når det gjeld ambisjonane i OL vil han ikkje sette avgrensingar for seg sjølve. Draumen er den same som alle andre har – å dra heim med gull.

PS! Laurdag stiller Mills til start på éi engelsk mil under Diamond League-stemnet London, der han møter Nordås til duell. Sendinga ser du på NRK 1 frå klokka 15.00.