Fekk feil kreftdiagnose og blei veldig sjuk

Insulin-sprøyter er blitt ein av mange nye rutinar for Mona Fevang. Ho har operert vekk bukspyttkjertelen og det meste av fordøyelsessystemet.

Kreftsjukdommen hennar er av ein sjeldan type som skuldast ein genfeil. Men det ante ikkje legane då ho blei gradvis sjukare, og til slutt innlagt for fem år sidan.

– Eg fekk beskjed om at eg hadde vondarta kreft i bukspyttkjertelen, eg hadde ein stor svulst i bukspyttkjertelen. Legane fortalde meg då at kreft i bukspyttkjertelen har dårlege prognosar, og er du heldig så lever du kanskje fram til jul, fortel Mona.

Verre etter omfattande operasjon

Årets Kreftaksjon er i gang og mange får besøk av bøsseberarar i helga. Pengane går i år til forsking på personleg tilpassa kreftbehandling og ekteparet Fevang er blant dei som har fått oppleva kor viktig det er med riktig diagnose.

Familien Fevang fekk den absurde beskjeden rett før 50-årsdagen til Hans, men Mona insisterte på å gjennomføre festen likevel.

– Me ønskte velkommen og så var eg «party-crasher» og fortalde om det. Då blei det dørgande stille, heilt til Mona sa «skål». Mona haldt ut til klokka to og dei siste gjestane gjekk halv seks om morgonen, og eg trur det er ein av dei betre festane me har hatt nokon gong, minnest Hans.

Mona tok ein omfattande operasjon, men tilstanden blei berre verre.

– Eg hugsar eg gjorde meg nokre tankar om at no må eg hugsa å fortelja til Hans kor vintertøyet til ungane ligg.

Dei tre barna har arva sjukdommen

Utover hausten det året vart ho akuttinnlagt fleire gonger. Det viste seg at diagnosen ho først hadde fått var feil.

– Eg hadde ein veldig alvorleg arveleg genfeil. Då byrja eg å tenka, viss dette er så arveleg, kva med våre tre barn, fortel Mona.

Barna er i dag mellom 16 og 24 år gamle. Dei måtte gen-testast og det viste seg at alle tre har arva mor sin sjukdom.

– Noko av det som er vanskeleg i forhold til barna er det at dei skal vita dette her. Dei veks til, forelskar seg og skal eventuelt informera ein framtidig partnar, familien og alt rundt. Det er mange såre punkt dei skal gjennom, som andre gjerne slepp å ta stilling til, seier Hans.

Håpar genet ein gong kan reparerast

Men etter som barna har vakse til, har også kreftforskinga gjort store framsteg.

– Her skjer det ei rivande utvikling og forskinga går føre seg for fullt, så viss me er heldig er dette kanskje ikkje eit problem eller utfordring når barna våre kjem i den alderen der dei skal få barn, seier Mona.

– Kanskje dei kan gå inn og reparera genet, legg Hans til.

Det var også ei hjelp for barna å sjå at livet etter kvart normaliserte seg for foreldra.

– Du kunne sjå eit «lettelsens sukk» hos barna våre den dagen me hadde vår første krangel etter sjukdommen, smiler Hans.

– Det var eit friskleiksteikn, ler Mona.