Eg har undra meg over korleis dei har mana fram krefter til å ta livet vidare, til å møte dei nye dagane og vente på at smertene skal sleppe den første intensiteten som gjer det vanskeleg å puste. Men eg fekk lære det sjølv, og ser korleis det heng saman.
Det skildrar sorga så godt, det kinesiske ordtaket som seier at sorg er som ein trekant som snurrar rundt i brystet - etterkvart vil den bli avslipt i kantane og lettare å bere.
Små vinger
Mi tyngste sorg ligg i tapet av dei som vaks inni meg, mine små sommarfuglar med vinger for svake til å bere dei fram til livet. Det er slik det kjennest, som slag av små sommarfuglvinger når barnet rører seg i magen. Som ilingar og bobler som sprekk, som ei melding om at jo, eg prøvar vingene mine.
Ein vaknar om morgonen og det første ein gjer er å kjenne etter.
- Er du der, vesle sommarfuglen min?
Og er ein heldig så får ein eit vengeslag tilbake og har dagen starta som berre dei beste dagane kan gjere. Gjennom dagen har til ein kvar tid litt av bevisstheita si der
- Er det lenge sidan sist eg kjende deg?
Ein lysning
Og så kjem kvelden, ein ligg i senga si og kjenner igjen.
- Er du framleis på vengene dine?
Og kvar gong sommarfuglen stilnar er sorga like tung, som ein avgrunn som opnar seg i uendeleg og ulideleg smerte, denne gongen greier eg det ikkje.
Dagane er døs og mangel på begrep over tid og innhald, det vert berre smerte. Men så lysnar det smått om senn og det lurer seg inn ein tanke om at kanskje eg greier å finne igjen ein kvardag også denne gongen.
Eg har hatt sjeler til låns, små sommarfuglar som har lært meg at sjølv den kvelande sorgen er til å leve med, det ventar ei glede der ute ein stad. Og etter å ha kjent sorg veit ein å kjenne gleda når den kjem. Det har dei lært meg, sommarfuglane mine.
Avsender av dette postkortet kaller seg Børna.
