Dette er ein roman på 80 sider med mykje luft på sidene. Trass det i romansamanheng spinkle formatet, står forfattaren i gjeld til ei rekkje personar, som Charles Darwin, Tor Ulven, Britney Spears og farmor, for berre å nemne eit lite knippe frå lista som utgjer dei to siste sidene i boka. Bibelen kunne også gjerne på denne lista, ettersom fleire setningar er tydelege bibelparafrasar. Dermed har eg sagt at Sollid byggjer opp eit veldig univers som skil seg frå det typiske debutantuniverset som gjerne er prega av nære relasjonar; familie, samliv, samlivsbrot.
Amøbeliv
Ikkje for det, vi har ein nervøs romanse her også. Forteljaren får seg, etter ei viss nøling, ein kjærast, men forholdet går i oppløysing att etter få sider. Og mange episodar er kvardagslege nok, som å ete lunsj med mor si, drikke for mykje kaffi, eller å grue seg til eksamen.
Men forfattaren let det tilforlatelege og gjenkjennelege livet stå midt i det enorme spennet mellom verdsrommet på den eine sida og den minste mikrobe på den andre, og ho bevegar seg smidig mellom galakser og kaffikoppar og saksedyr. Sjølv stig ho til dømes opp av havet kvar morgon, der ho startar som amøbe og går lynraskt gjennom mange utviklingsstadier før ho blir ein fullt utvikla menneske med alle sansar i løpet av nokon minutt.
Bakterier og kakerlakkar
Boka byr på snedig kuriosa som at kontinenta flyttar seg om lag like raskt som fingerneglar gror, eller at pinnedyret driv med sjølvkloning og har demed ikkje hatt sex på fleire millionar år, det siste brukt som sjølvtrøyst. Men det som gjer susen, er at forteljaren ser seg sjølv som del av det store og det vesle universet, og at ho studerer korleis vi legg menneskelege trekk inn i ei verd som lever uavhengig av oss. Som når ein på alle måtar fredeleg bakterie får det aggressive tilnamnet "Conan the Bacterium" rett og slett fordi den kjem til å overleve oss alle, inkludert kakerlakkane når livet på jorda blir sløkt ut på den eine eller andre måten.
Midt i det heile ligg altså det individuelle menneskelivet med kjensler, frustrasjonar, tvil og rot av ymse slag. Ein kan vere så mykje i slekt med universet som ein vil, men det finst eit subjektivt element som skil oss ut og gjer oss til oss sjølve. Boka forfell aldri til banal dyrking av naturvitskapen.
Gjer samtidslitteraturen større
Sollid er mindre imponerande når ho prøver seg på språklege spel, som at den som går ut av sitt gode skinn må sitje att med det dårlege skinnet, det blir litt blødmeaktig, men slikt er det så lite av at det på ingen måte rokkar ved hovudinntrykket som er at denne vesle, originale, humoristiske, såre og djupt alvorlege romanen er med på å gjere samtidslitteraturen større og meir variert.
