"Operasjon Iraks fridom" - dag 1

Av Sigrun Slapgard

Doha, Qatar:

Luftrommet var i ferd med å snevre seg inn, flyplassane i nabolaget var prega av kaos og lange køar, mange sivile flyavgangar er no kansellerte. Krigen var så absolutt venta og varsla. Men Qatar Air set si ære i å oppretthalde flysambandet og frakta meg trygt inn til ein jernring av sikkerheitstiltak.

Amerikanske og britiske skrivebordskrigarar i Qatar. (Foto: Reuters)

For Qatar har lånt seg ut til verdas største supermakt og fått sikkerheitsforsikringar som ingen andre naboland her i Persiabukta. Hit har 4000 US Forces og den såkalla Centcom (Central Command) kome og etablert basen sin; over tusen militære planleggarane skal fjernstyre krigen via datamaskin.

Internett

Ute i kommandosentralen i As Sayliyah er dei linka opp via internett og satelitt og skal blant anna passa på at dei rundt 1100 krigsflya ikkje kolliderer i luftrommet over Irak.

Første natt vart forstyrra av nettopp tung overflyging. Mens sivile flyavgangar i stor grad er avlyste, dundrar nå dei tunge militære transporttflya inn her til Qatar.

Lilleputtstaten er nok liten, men ikkje for liten til å ha rekordstord flystripe. Over 4,5 kilometer er Al-Udeid-stripa som vart bygd i 1996, Persiabuktas største. Her er det ingen fly frå Qatar Air, berre amerikanske transportfly. Dette er forsyningsbasen for styrkane som er plasserte rundt omkring i nabolaget.

Kjendis

Qatar har blitt kjendis over natta. No er blitztlamper og kamera tente dag og natt, for hakk i hel med Centcom og amerikansk basbygging kom VI - over 600 pressefolk frå alle verdshjørner. Kven visste vel kor Qatar var før nå?

Militært visdomsord på det militære kommandosenteret i Qatar. (Foto: Reuters)

Ministaten med 150.000 rike innbyggjarar byr på ei pussig blanding av gammal og nytt, av moderne og arkaisk - men alt, absolutt ALT er gjennomsyra av oljepengar og rikdommens overflod. Hotella er så enorme at du helst bør ha gode spasersko for å ta deg fram frå rom til frukostsal.

Og her er like gjerne rom for ein innebygd moskè som eit diskotek - her på mitt hotell ligg dei vegg i vegg. Identiteten til folket i Qatar ser ut til å vere like knytta til det amerikanske som til det arabiske. Slik sett fekk eg ein forsmak alt på flyet: Det vart servert dadlar og arabisk kaffe mens det på den interne videoen vart vist ein episode av "Friends".

Emiren

Emiren i Qatar, 52 år gamle Sheikh Hamad bin Khalifa al-Thani, er sjølv eit eksempel på Qatars kulturelle og kreative blanding. Han gjorde kupp mot sin (nokså forfylla) far for å ta eit fast grep om moderniseringa av landet. Kone nummer to (han har fire) er amerikansk utdanna og foregangskvinne, blant anna som UNESCO-utsending og ivrig talskvinne for høgare utdanning for kvinner. Sheikha Mouza er drivkrafta når eit amerikanske utdanningssystem nå er nesten fullført, blant anna ved å importere amerikanske lærarkrefter.

Som vestleg og kvinneleg journalist blir du tatt godt imot - eg hadde nesten sagt på amerikansk vis: imøtekommande vennleg, smilande og åpent. Bortsett då frå at kontrollen på vegen INN (etter passkontrollen!) gjerne tar frå deg whisky-flaska. For dette er jo eit muslimsk land, om enn ofte liberalt praktisert. Teknologisk orienterte og ivrige på tilrettelegge, har eg ingen annan stad fått så rask hjelp til oppkobling av mi eiga datamaskin.

Informasjonskrig

Her er det altså informasjonskrigen skal stå. Vi er rigga opp ute i ørkenen, i ein kjempemessig lagerbygning, innanfor ein ring av tett militær sikring. Rekkene telefonbord med reporterplassar er klare, kamera er rigga, det hamrast alt nå på tallause små bærbare, vi har seks TV-skjermar framfor oss - og det er stort sett alt vi så langt har hatt å forhalde oss til.

Ingen har enno gått opp på podiet for å gi sine militære orienteringar. Dag 1 var ein lang dag med venting. Ingen frå Centcom ville snakke om nattas aksjon. Spekulasjonane hagla. Kva betyr dette? Starta USA for tidleg? Bomma dei så grundig at dei har problem med å lyge om det til oss?

Då forsvarminister Donald Rumsfeld dukka på alle seks skjermar i kveldinga flokka alle seg rundt TV-sendinga frå Pentagon. Eit ynkeleg utgangspunkt for oss som likar å vere kjeldesøkande journalistar. Det var alt vi fekk.

Desinformasjon

Som ein av mine kollegaer sa då vi tusla oss ut igjen i ørkennatta: "Dette er galskap - her sit vi og er frustrerte og ventar - berre for å få ei større dose av desinformasjon..."

Kva Dag 2 vil bringe? Dei første rundene med neste bombetokt var det i alle fall ingen i Centcom som ville orientere oss om, heller ikkje om bakkeangrep inn i Irak frå Kuwait. Lokket ligg tett på til det passar dei som fjernstyrer krigen her frå basen i Qatar.

Imens får vi overlate til våre kollegaer i TV-stasjonar som arabiske Al Jazeera og andre journalistar som enno er i Irak å fortelje om nye bomber og nattas angrep. - Det blir nok ein ny lang dag med journalistiske frustrasjonar innafor piggtråden til kommandosentralen her i ørkensanden i Qatar.