Familien til Solveig (100) er så stor at ingen klarar å halda oversikt

– Eg hadde betre oversikt før, men no er det vanskelegare, seier 100 år gamle Solveig Westerheim frå Fitjar i Vestland.

Det er kanskje ikkje så rart. For ein skal ha god kontroll for å halda styr på denne familien.

Solveig Westerheim har nemleg ei imponerande rekkje med etterkommarar.

11 barn.

33 barnebarn.

77 oldebarn.

4 tippoldebarn.

NRK har spurt SSB om dette er unikt. Men dei har ikkje tal på dette.

Den frivillige organisasjonen Slekt og Data meiner Solveig si historie er spesiell.

– Eg har ikkje vore borti mange som har så mange oldebarn og tippoldebarn, og sjølv er i live, seier generalsekretær Lina Bjelland Myrvold i organisasjonen Slekt og Data, en organisasjon for slektforskere.

Det var avisa Sunnhordland som først skreiv om denne saka.

Mista sin førstefødde

Solveig gifta seg i 1942 med Laurits Westerheim. Ekteparet fekk ha kvarandre heilt til 2009.

Då døydde mannen i ein alder av 95 år.

Dei fekk til saman 13 barn.

Den førstefødde, vesle Harald, døydde i ein alder av to år. Eitt av barna var også død ved fødselen.

Men elleve av barna vaks opp, og er i dag i alderen 57 til 77 år.

Eldstemann heiter også Harald, og kom til verda tre veker før vesle Harald døydde i 1945.

– Skal du få så mange etterkommarar må du få første ungen tidleg, og så få mange barnebarn som kan få endå fleire oldebarn, seier Bjelland Myrvold.

Samla for å feira

Det var difor fullt då Westerheim feira dagen sin på eit forsamlingshus før jul.

Hit kom både barn, barnebarn, oldebarn, tippoldebarn, svigerbarn, bonusbarn, og elles mange kjende. Det var folk i alle aldrar, frå spedbarn til langt oppi 90-åra.

Nokon hadde teke turen frå Spania og Danmark, medan andre hadde komme frå Tromsø for å feira dagen.

– Ho er så klar i hovudet, og hugsar så godt frå tida ho var barn. Mellom anna at ho sydde kleda til ungane sjølv. Det orkar jo ingen i dag, seier oldebarnet Jeanette Lidal, som kom til bursdagen saman med tippoldebarnet Lucas.

Den yngste sonen til Solveig, Bjørn André Westerheim, overtok garden frå foreldra i 1993.

Der bur framleis mora, i generasjonsbustad.

Sonen hadde ikkje rekna med at mora skulle bli så gammal.

– Men det er veldig kjekt. Og det er veldig bra at me kan møtast på ein slik dag. Det er ikkje alltid like lett å halda kontroll over kven som er kven, seier han.

Hugsar krigen

Solveig har levd i ei tid utan både straum, innlagt vatn, og der einaste forbindelse med omverda var med båt.

Ho vart nemleg fødd i øykommunen Bømlo i 1922.

– Det var harde tider. Me hadde ikkje så mykje. Ikkje hadde me veg og ikkje hadde me innlagt vatn og straum. Tidene var så annleis, samanlikna med no, at det går ikkje an å forklara, seier ho til lokalavisa.

Av minne er det spesielt okkupasjonsåra på 40-talet ho hugsar godt.

– Krigsåra var ikkje bra. Eller me klarte oss jo på ein måte. Me svalt ikkje i alle fall, seier ho til NRK.

Men snakka om dagens situasjon i Ukraina vil ho ikkje.

– Nei, huff. Eg får ikkje gjort noko med det likevel, svarar ho.

Trass i mange etterkommarar og mange levde år, har ho ingen gode råd eller mirakelkurar å dela.

– Eg har berre gjort mitt beste for at mine skal ha det bra.

– Korleis er det å verta 100 år?

– Eg kjenner ikkje noko skilnad, seier ho med eit smil.