Åtvarar dagleg om faren: - Dei syner lite respekt for naturen

– Det er ikkje godt å sjå, men det står to personar der. Det er heilt ufatteleg, seier Kjell Fodnes.

Campingplasseigaren ved Bøyabreen i Fjærland peikar med uro på biletet han tok sist veke. To personar har trassa sperringane og står rett under eit brefall på fleire hundre meter.

– Det kan bli skjebnesvangert. Då overlever du ikkje, seier Fodnes.

Den kvite og blå breen kan sjå stille og roleg ut, men i røynda er den i konstant rørsle. Og for knappe to år sidan gjekk det gale ved ein brearm like ved. Eit tysk ektepar trassa sperringane ved Nigardsbreen. Dei vart trefte av ei isblokk og omkom.

Ein konstant fare

– Folk vil helst ta på breen, få flotte bilete og mange har reist langt for dette. Så eg skjønar at dei vil, men dei har ikkje forstått konsekvensane av å gå nær ein bre, seier Pål Gran Kielland, fagansvarleg ved Norsk Bremuseum i Fjærland.

Han tek mellom anna med seg skuleklassar og andre opp til breane, mellom anna for å lære dei om farane. Åtvaringar og sperringar står ved dei fleste brearmane som ein kan kome tett inntil.

– Det farlegaste er dei store israsa. Dei kjem kvart år, men vi veit ikkje når dei kjem, forklarar Kielland.

På sine turar ser han ofte folk som stig over eller under sperringar. Seinast denne veka.

– Det kan vere for seint å springe fram for å varsle, og ein høyrer ikkje om nokon ropar og hoiar.

Etter ulukka ved Nigardsbreen vart det sett opp større sperringar og meir informasjon der. Guidar som tek med folk til eller på den eller andre brear informerer også om farane, og det same gjer reiselivet i breområda. Nasjonalparkforvaltinga fører nærast daglege tilsyn ved breane.

Veit ikkje om folk lyttar

Tricia Pummell frå USA beundrar breen for første gong, saman med ei gruppe turistar og ein guide. For ho er det ei sjølvfølgje å respektere hindringane som er sette opp framfor breen.

– Eg er redd for at det skal kome ein stor bit av breen ned. Eg ville ikkje gått nærare om eg var åleine heller, for eg vil kome meg trygt heim.

På Campingplassen skulle eigaren ynskje at fleire tenkte og gjorde som ho.

– Vi må åtvare folk kvar dag om at dei ikkje må gå åleine på breen, eller gå inn under han, men eg trur ikkje dei skjønar alvoret. Dei seier dei skal respektere det vi seier, men om dei verkeleg gjer det, veit eg ikkje, seier Fodnes.