Ingen hoppar etter Wirkola i heimbyen hans: – Det er litt vemodig

– Det er litt vemodig når ein ser kva andre får til, seier hopplegenda Bjørn Wirkola, som fylte 80 år tidlegare i sommar.

Wirkola besøkte Altabakken før trestillaset, som vart bygd i 1979, vart riven.

Rivinga av stillaset er eit teikn på at hoppsporten i Wirkolas heimby ikkje lenger har aktivitet.

– Årsaka er rett og slett tryggleik, seier Eirik Kivijervi, som er styremedlem i hovudstyret i Alta IF, om grunnen til at idrettslaget har fjerna ein del av hopptilbodet.

– Ligg brakk

I dag er det ikkje aktivitet i hoppgruppa i idrettslaget som har fostra opp hopp-profilar som Bjørn Wirkola og Anna Odine Strøm.

– Eg har sjølv drive med hopp i mange år og det er med vemod at ein ser at anlegget blir bygd ned, men vi har ikkje noko val, seier Kivijervi i hovudstyret.

Han legg til at det er ikkje er aktivitet i hoppgruppa per dags dato.

– Men den er ikkje lagd død. Den ligg brakk.

Førebels blir den store bakken ståande, men det er meir eit landemerke i Alta enn ein hoppbakke.

– Den vart reist tidleg på 90-talet, men han krev også vedlikehald dei kommande åra for at vi skal ha han ståande, seier Kivijervi.

– Det er berre trist

Sportssjef på hopplandslaget, Clas Brede Bråthen, skulle gjerne sett at hoppsporten var aktiv i heile landet.

I dag er det eit hopptilbod i Tromsø og Mo i Rana i Nord-Noreg, men ikkje i Finnmark.

– Det er aldri noko å hyggjeleg å tenkje på at den fantastiske hoppsporten ikkje lenger er tilgjengeleg for unge jenter og gutar. Vi som er glad i sporten synest ikkje at det er hyggjeleg at den ikkje tilgjengeleg over alt, seier Bråthen om hoppstatusen i Alta og Finnmark.

– Det er berre trist.

Han meiner at det er på plass eit godt heilårstilbod i resten av landet og at Noreg er den hoppnasjonen med flest hoppanlegg.

– Vi kan tilby sporten vår nesten over heile landet. I dei miljøa der vi har anlegg og eldsjeler er det god aktivitet.

Har ikkje vore gode nok på rekruttering

Sjølv om det er mange hoppbakkar i Noreg, så har ikkje hoppsporten lykkast på alle område.

På rekrutteringsområdet meiner sportssjefen på hopplandslaget at forbundet ikkje har vore gode nok.

– Konkurransen er veldig stor og han er heile tida aukande. Så det er ikkje tvil om at vi har ein jobb å gjere der.

Sjølv om idretten har avgrensa med ressursar, så meiner Bråthen at hoppsporten må utvikle måten dei rekrutterer nye utøvarar på.

– Det handlar om korleis vi i fellesskap kan klare å løfte sporten opp til alle som har litt lyst til å prøve og som synest hopp ser litt kult ut. Så vi måte leite etter moglegheitene for det.

Han meiner det likevel er mange tilbod til barn og unge i dag, samanlikna 30 år tilbake.

– På dei anlegga vi har i dag må vi få fylt på med aktivitet, men det er ikkje sånn at anlegga våre er sprengde fordi det er for mykje aktivitet der, seier Bråthen.

– Det var enklare før

Hopplegenda Bjørn Wirkola følgjer med på kva som skjer i hoppsporten. Han fortel at det trengst heilårige anlegg for å rekruttere inn nye hopparar til idretten, som han har fått ein legendestatus innanfor.

– Det var enklare før, då ein berre trakka opp bakken og byrja å hoppe utan noko maskinelt arbeid. Så det er endå ein kostnad som ikkje alle vil ta, seier Wirkola om dagens krav til hoppbakkar.

Eirik Kivijervi håpar at nokon vil blåse liv i hoppsporten i Alta IF igjen, men utan anlegg på plass trur han det blir vanskeleg å gi idretten ein ny giv i kommunen.

– Skal ein vere realist så vil det krevje mykje. Hopp er ein av dei få idrettane ein må ha anlegg på plass før aktiviteten kjem. No må det investerast ein god del i Altabakken for å halde oppe aktivitet her.