Noregsmeisteren blei tatt av snøskred: – Eg hadde sikkert gode odds for å døy

Schröter var ifølgje seg sjølv ein «uerfaren» isklatrar, då han opplevde marerittet.

Saman med ein kompis klatra Schröter opp Tjønnstadberget på Rjukan, men turen opp fjellet skulle brått bli avbrote. Plutseleg tok eit snøskred tak i den 15 år gamle guten.

Så vart alt svart.

– Eg tenkte eigentleg berre «fuck, no brenn det på dass». Eg hadde sikkert gode odds for å døy, seier 26-åringen til NRK, litt over ti år etter ulykka.

– Veldig flaks

Snøskredet gjorde at han stupte mellom 30 og 40 meter rett ned, tror han.

På vegen trefte den unge klatraren eit svaberg.

– Det var veldig flaks at det var skuldra som trefte veggen og ikkje hovudet. Det er sikkert mange måtar eg kunne treft veggen på som hadde gjort at det kunne gått mykje verre.

Trass den harde samanstøyten, «slapp han unna» med fleire brot i skulder og olboge. Schröter fortel at han fekk operert inn tre skruar i skuldra slik at brota kunne vekse saman igjen.

Han kjenner seg «heldig».

Hadde det ikkje vore for sikringstaua, som hang rundt klatraren, kunne det gått ordentleg gale.

– Viss eg ikkje hadde vore festa, hadde eg falle heile vegen ned. Det hadde ikkje vore så bra.

Han hugsar lite frå fallet, men seier at han kjende seg makteslaus der han hang.

– Eg kunne berre håpe på det beste, seier Schröter.

Fekk flyskrekk

Etter kvart vart han ført bort av eit redningsteam som rykte ut til ulykkesstaden.

Hendinga gjorde at han vart sett på sidelinja i fleire månader. Den skulle òg prege livet hans på spesielt eit område.

Flyturar.

– Det var ganske ille i starten. Når det var letting og landing, eller det vart ei sånn berg-og-dal-bane-kjensle, kjende eg på det same suget som då eg fall.

– Underbevisst vart eg litt anstrengd i sånne situasjonar. Kroppen reagerte på ein annan måte enn hovudet, og pulsen gjekk opp, seier han.

Flyskrekken utvikla seg til å bli eit problem for Schröter, som var avhengig av transportmiddelet for å delta i konkurransar og turneringar.

Han måtte jobbe med seg sjølv.

– Eg sa til meg sjølv at «viss du har lyst til å drive med klatring, så er du avhengig av å flyge for å komme deg på konkurransar. Viss ikkje må du slutte å klatre», forklarer 26-åringen, som rett og slett bad seg sjølv om å skjerpe seg.

– Hovudet måtte ta ein samtale med kroppen. Ein liten alvorsprat, fortel klatraren.

– Betre på å bedømme

Sjølv om flyskrekken tok tak i han i ein periode etter ulykka, hadde frykta for å gjere det 26-åringen elskar, aldri slått inn.

For ein ting var sikkert: Det var uaktuelt å slutte med klatring.

Kjærleiken for idretten har alltid vore sterk, og trass i ulykka, er det i fjellet og naturen Schröter trivst best.

– Eg klatrar mest ute på steinar. Det er det som er essensen av klatring, så prøver ein å attskape det innandørs. For meg og veldig mange andre er det å klatre ute på steinar det som er aller morosamt.

– Kva lærte du av ulykka?

– Eg trur eg har vorte endå betre på å bedømme fare etter den ulykka. Eg har alltid vore ganske god på å sjå at noko har ein potensielle fare. Eg har faktisk skjønt at det går an å døy. Når ein er liten, så tenkjer ein ikkje på det.

Går for gull

26-åringen, som er fødd i Nederland med tyske foreldre, har dei siste åra herja med resten av klatre- og buldreeliten i Noreg. Trass sin unge alder står han med fem NM-gull og ei rekkje internasjonale bragder, mellom anna gull i tre nordiske meisterskapar.

Søndag kjempar han for det sjette NM-gullet sitt.

– Som alltid møter ein opp for å gjere det best mogleg og prøve å vinne. Det er det eg siktar på. Men det er eit sterkt felt, så får vi sjå korleis det går, seier Schröter.

• Følg NM-veka på NRK frå 08.30 søndag morgon.