Men i sitt innbyrdes oppgjer på Aker Stadion maktar ingen av laga å oppnå nettkjenning .

Molde og Vålerenga kjem til denne kampen som nære tabellnaboar, men likevel med svært forskjellig utgongspunkt. Medan Kjetil Rekdals menn har all grunn til å vere nøgd med å delta i medaljekampen, har Tor Ole Skulleruds elevar neppe til hensikt å seie seg tilfredse med den femteplassen dei innehar i dag.

Interessant nok er dei to laga óg motpolar reint statistisk. Sidan tapet mot Odd i serieopninga har Molde vore særs dominante heime på Aker Stadion: Dei står utan nederlag dei fem siste heimekampane og har scora minimum tre mål i kvart av desse oppgjera.

Vålerenga, derimot, er etter tolv rundar det einaste laget i eliteserien utan nederlag på framandt gras. Dei har tatt fleire poeng borte (14) enn heime (9) og har også scora fleire mål. Faktisk har Enga alt tatt fleire bortepoeng til no i år enn dei gjorde i løpet av heile fjorårssesongen.

Skepsis gjort til skamme

Av mange moglege grunnar til dette vil eg gjerne framheve ein: Kjetil Wæhler. Eg tilstår at eg var skeptisk då nesten-namnebror Rekdal bestemte seg for å satse på ein 39-åring som ny forsvarssjef, men den skepsisen har eg måtta ete i meg.

Veteranen er framleis i framifrå fysisk form, og har ein spelestil og ein mentalitet som gjer han perfekt til tøffe borte-bataljar. Han er eit utmerkt føredøme for dei yngre spelarane på laget, og få i Noreg er dyktigare til å organisere ei forsvarslinje. Vålerenga har rett nok sleppt inn (for) mange mål, men utan Wæhler ville det definitivt vore langt fleire. Eg har med andre ord ei orsaking å framføre, og den kjem her: Sorry, Kjetil.

Både Skullerud og Rekdal er offensive trenarar som gjerne ser at så mykje av spelet som mogleg finn stad på motstandarlagets banehalvdel, men har samstundes vald ulike vegar til målet. Molde er det laget i årets eliteserie som kjem nærast å spele ein klassisk 4-4-2, med to tovegsspelarar sentralt på midtbanen, hurtige, energiske kantar og eit særskilt fokus på å involvere sidebackane i angrep.

Sårbare defensivt

Dette har lukkast godt – Per Egil Flo har seks målgjevande på dei tolv første kampane – men medfører, logisk nok, at moldensarane tidvis er sårbare defensivt. Sidan heimelaget i Vegard Forren har den forsvararen i eliteserien med det største pasningsregisteret, hender det óg at dei slår ein del langt når motstandar er i balanse.

Vålerenga, derimot, stillar i ein 4-2-3-1-formasjon, kor svært mykje av det kreative ansvaret er lagt på akslene til playmaker Ghayas Zahid. Molde si fremste utfordring i denne kampen er med andre ord å hindre Enga-tiaren i å utfalde seg i mellomrommet, utan at dette i for stor grad reduserer heimelagets eigen offensive kapasitet.

Begge trenarane gjer interessante og til dels overraskande endringar før dette oppgjeret. Skullerud vrakar Forrens meir eller mindre faste makker Joona Toivio til fordel for Fredrik Semb Berge og sett inn den primært sentrale midtbanespelaren Thomas Kind Bendiksen på høgre kant.

Rekdal satsar mellom anna på den unge islendingen Elías Mar Omarsson framfor Daniel Braathen åleine på topp. Sistnemnte grep tyder på at den gamle landslagsdirigenten trur Vålerenga har større sjanse til å utfordre Molde sitt bakre ledd med tempo enn med duellkraft. Håpet er truleg at Omarsson skal tiltrekkje seg merksemda til Forren og Semb Berge, slik at Zahid får lov til å operere meir eller mindre fritt i luka mellom midtbane og angrep.

Forrykande start

Molde har dei seinaste åra hatt tradisjon for å starte i eit forrykande tempo, særleg på heimebane, og lever opp til sitt ry i kveldens kamp. Dei dominerer ballinnehavet og har to store sjansar dei første ti minutta, begge skapt gjennom hurtige brot etter Vålerenga-balltap sentralt.

For bortelaget syner Omarsson at han har meir enn nok tempo til å parkere Forren – han er uheldig som ikkje får straffe i det 14. minutt – men problemet for Vålerenga er at Rasmus Lindkvist og formspelaren Daniel Fredheim Holm vert liggjande for djupt i banen, slik at dei ikkje kjem fort nok med mange nok mann ved når kontringssjansar oppstår.

Til eliteserielag å vere har Molde eksepsjonell teknisk kvalitet i midtbaneleddet, men utover i første omgang vert dette paradoksalt nok eit problem.

Kind Bendiksen, Harmeet Singh og Etzatz Hussain er alle spelarar som både er og ynskjer å vere kreative, men når alle tre helst vil halde på ballen til ei luke openberrar seg i motstandaren sitt bakre ledd, vert flyten i heimelaget sitt spel skadelidande. Saknet etter ein meir direkte flankespelar som eksempelvis skadeplaga Mattias Moström er tidvis påfallande stort.

Omgangens augneblink

Ein kan innvende at den sentrale Vålerenga-duoen Christian Grindheim og Herman Stengel stort sett er usynlege, men grunnen til det er at dei konsentrerer seg om å dekkje det rommet kor Molde sine kreatørar helst vil spele ball, og gjer dette på ein måte som fortener ros.

Omgangens augneblink kjem rett nok når Hussain utmanøvrerer Grindheim og fyrer av eit knallhardt venstrefotsskot som treff stolpen så det syng, men trass i eit markant overtak det første og siste kvarteret, er det ved halvspelt kamp vanskeleg å unngå kjensla av at ein kunne vente meir frå Molde.

Andre omgang opnar med at Singh gjer noko han burde gjere oftare. Ein nydeleg pasning på første touch ut mot venstre til Flo startar eit angrep som ender med at Kind Bendiksen breisidar over frå ein posisjon kor ein eliteseriespelar strengt tatt skal treffe mål.

Eit teikn på at Molde har lært av feila frå i går? Tja. Iallfall eit teikn på at Skullerud etter 45 minutt har identifisert høgreflanken som Vålerenga sitt svakaste defensive ledd. Daniel Fredheim Holm er ein fin-fin spelar, men har ikkje verdas største arbeidskapasitet, og tillet difor litt for ofte at høgreback Simon Andreas Larsen vert isolert ein-mot-ein mot den energiske Flo.

Likevel, det vil seg ikkje heilt for Molde, og sjølv om heimelaget dominerer, er gjestene heller ikkje ufarlege, trass i at den energiske Omarsson falmar betydeleg etter kvilen og må erstattast av superveteranen Morten Berre.

Veteranen sjølvskriven kaptein

Ein sit med kjensla av at viss denne kampen vert avgjort, vil det skje på grunn av ei tilfeldig hending, ein dum personleg feil, eit brot med normaliteten, heller enn at eitt av laga får utteljing for sin opphavlege slagplan.

Slikt skjer jo gjerne mot slutten av kampar, når både kropp og sjel er slitne etter lang tids innsats og konsentrasjon.

Med ti minutt igjen å spele tek Skullerud ut Etzatz Hussain og sender innpå norsk fotballs største aktive klubblegende, Daniel Berg Hestad. Heimelagets kaptein Ørjan Håskjold Nyland er framleis på banen, men overlet utan oppfordring kapteinsbindet til veteranen.

Eit tydelegare eksempel på kva ein stor, lojal spelar kan bety for ein klubb er vanskeleg å førestelle seg.

Elleve bak skjema

For Molde-fansen vil ei sein, avgjerande scoring ved Berg Hestad vere ein perfekt måte å sikre seg tre poeng. Men så vakker er verda naturlegvis ikkje. Rett nok klarar gamlefar å vinne ein luftduell tre minutt på overtid og sende Ola Kamara gjennom på blank goal, men symptomatisk nok går avslutninga utanfor stengene Michael Langer voktar.

Vålerenga vil nok, alt i alt, vere særs nøgd både med å ha halde nullen og å bevare sin knallsterke bortestatistikk. Molde ligg elleve poeng bak fjorårets skjema for seriegull og må no i praksis vinne neste kamp. Den går mot serieleiar Rosenborg. På Lerkendal. Eg treng neppe seie meir.