Misforstod reglane - kulestøytaren måtte springe 100 meter i VM

Bobkøyrarar frå Jamaica, akaren frå Venezuela, og ikkje minst skihopparen Eddie «The Eagle» frå England. Det er mange som har forsøkt seg i verdstoppen i ulike idrettar utan særleg sportsleg suksess, men som likevel har blitt publikumsfavorittar. Dette er historia til fire av dei.

Langrennsløpar eller narkosmuglar?

At ein venezuelanar skulle delta i ski-VM var så vanskeleg å tru på at tryggingspersonellet på flyplassen i Paris lét Adrian Solano sitte fem døgn på flyplassen før han vart returnert til Venezuela. Dei trudde han var narkotikasmuglar eller berre var ute etter opphaldsløyve i Europa.

Men det var faktisk ski-VM i Lahti Solano var på veg til.

– Han hadde berre 20 euro i kontantar med seg, og ingen kreditt- eller bankkort. Det vekka mistanke. Etter kvart forklarte han at han skulle gå ski-VM, men då berre lo dei og sa «Du kjem frå Venezuela, der er det ikkje eingong snø», fortalde lagkameraten César Beana til Expressen.

Ein finsk TV-kjendis høyre historia, og han sørga for å samle inn pengar nok til å få Solano til Lahti i tide.

Sjølve ski-VM vart ein ganske kort affære. På kvalifiseringa til ti kilometer klassisk gjekk han ut med startnummer ein, men etter fleire fall og ein brekt stav sa han seg nøgd etter fem kilometer.

Dagen etter forsøkte han å kvalifisere seg til sprinten. Han kom i mål ti minutt bak russiske Sergej Ustjugov, og over fem minutt bak lagkompis Donato Agostinelli som vart nest sist.

Tilbake i heimlandet gjorde Solano langrenn kjent for folk flest, og han fekk solid mediedekning både i Venezuela og internasjonalt. New York Times, som sjeldan skriv om langrenn, var blant mediehusa som skreiv om Solano.

«Skjelpadda Trevor»

I 2001 reiste Trevor Misipeka frå Amerikansk Samoa til Edmonton i Canada for å kaste kule i VM i friidrett. Men friidrettsforbundet i Amerikansk Samoa hadde misforstått regelverket, og Misipeka kunne ikkje delta i kule. Men han kunne delta på 100 meter.

Så mens dei andre kulestøytarane starta sin konkurranse gjorde Misipeka seg klar til å gjere noko han aldri før hadde gjort. Han skulle sprinte, og i heatet var mellom andre Kim Collins som to år seinare vann VM-gull.

Med sine 133 kilo og mange treningstimar i kulestøyt var han godt førebudd til å støyte langt, men den kraftfulle kroppen var ikkje bygd for å springe.

– Mange folk er redde for å feile, og dermed finn dei aldri ut kva dei er kapable til å gjere. Eg visste at eg ikkje hadde trent for dette, og at eg ikkje kom til å vinne. Men det eg visste var at eg var opplært til å gjere mitt beste, og om eg gav alt eg hadde kunne eg vere stolt av meg sjølv, seier Misipeka til NRK.

Trevor Misipeka kom i mål på 14.28, langt bak dei andre, og fekk tilnamnet «Trevor The Tortoise» – altså «Skjelpadda Trevor». Han vart ein publikumsyndling.

– Eg trur folk elskar ei god historie. Dei heiar på «underdogs», og på heilt daglegdagse folk som er som folk flest. Eg håpar at eg med dette løpet inspirerte andre til å gje 100 prosent i livet sitt, uansett kva utfallet blir, seier Misipeka.

I dag bur han i USA der han har ei toppleiarstilling i ei gatekjøkkenkjede. Etter friidretts-VM la han både kula og piggskoa på hylla, og starta med amerikansk fotball.

Men for Amerikansk Samoa repeterte historia seg ti år seinare då Misipeka sin landsmann sprang endå saktare. 17 år gamle Sogelau Tuvalu var også han ein kulestøytar som stilte opp på 100 meter sprint i VM. Denne gongen i Daegu i Sør-Korea. Tida vart 15.66, og det var ny personleg rekord for 17 år gamle Tuvalu.

«Ålen Eric»

Åtte månader etter at han lærte seg å svømme gjekk Eric Moussambani frå Ekvatorial Guinea inn i den olympiske svømmehallen i Sydney. Det var første gong han var i utlandet, og han hadde reist til Australia for å representere landet sitt på 100 meter fri – og han var veldig nervøs.

På sida av han står konkurrentane frå Niger og Tadsjikistan. Når dei to andre tjuvstartar og vert diskvalifisert innser Moussambani at han skal svømme heilt åleine, med alle kameralinser og publikums auge retta mot han.

– I hovudet mitt tenkte eg at eg måtte skunde meg og komme i mål, for eg visste at alle såg på meg. Eg var så svolten på å konkurrere, fortel Moussambani til Olympic Channel.

Men Moussambani hadde aldri svømt 100 meter i eit strekk før, og det å disponere kreftene hadde han gløymd i all nervøsiteten.

– Då eg var på den andre lengda og skulle tilbake igjen var eg så sliten at eg ikkje kjente beina mine lengre. Men då eg høyrde folk heie på meg fann eg fleire krefter.

Og publikum heia som berre det på mannen frå Sentral-Afrika. TV-sjåarane kunne sjå ein mann som kjempa med seg sjølv for å halde seg flytande og kome seg til mål. Etter løpet vart han hengande over kanten av bassenget. Han hadde delteke i OL, gitt alt og gjort sitt aller beste. Han var stolt.

Moussambani brukte 40 sekund på dei første 50 metrane, og 1.12 på dei siste vonde metrane mot mål. Det høyrer med til historia at hans personlege rekord vart korta ned til 56,9 sekund fire år etterpå.

– Eg var så glad for at eg gjorde det. Tida var ikkje bra, men eg gjennomførte, seier Moussambani til Olympic Channel om dei 100 metrane i Sydney som gjorde han verdskjent.

Men ikkje alle var like nøgde. Presidenten i Ekvatorial Guinea har sagt at Moussambani var ei «nasjonal audmjuking» og tidlegare leiar av Den internasjonale olympiske komité, Jaques Rogge, tok til orde for å stramme inn på reglane for å unngår liknande hendingar som i Sydney i 2000.

I 2012 vart Moussambani landslagstrenar i Ekvatorial Guinea, men han har aldri klart å trene fram nokon som kan følge opp landets arv i det olympiske svømmebassenget.

Philip Boit

Ein som nok er meir kjent for mange nordmenn er kenyanaren Philip Boit. Då Bjørn Dæhlie vann 10 km klassisk under OL i Nagano i 1998 gjekk han ikkje til blomsterseremonien før Boit var i mål. Mannen med startnummer 97 vart teken i mot med jubel frå publikum og ein klapp på skuldra frå Bjørn Dæhlie.

Det vart starten på eit langt vennskap. Sonen til Boit har fått namnet Daehlie Boit, og under VM i Holmenkollen i 2011 var Philip Boit tilbake på start, med Dæhlie som sekundant. Det vart hans siste meisterskap, etter å ha representert Kenya i tre OL og fire ski-VM.