Warholm tok gullet eg skulle ha

Heilt ok med gull til Warholm, sjølvsagt. Men eg veit noko han ikkje veit. At om ting hadde utvikla seg litt annleis her i verda, så hadde det blitt sølv til sunnmøringen.

Det kunne faktisk vore dobbelt norsk på 400 meter hekk i OL.

Med gull til meg.

I dag er eg ein NRK-journalist utan atletiske trekk. På starten av 80-talet var ting litt annleis.

Eg var klar for ei storsatsing på friidrett.

Eg hadde sett Sebastian Coe sette tre verdsrekordar på ein månad. Eg kjøpte meg singlet og piggsko, og starta klatringa mot toppen.

Dårlege tider for norsk eliteidrett

Eg slukte alt sportsstoff i aviser, blad og bøker. Dette var ei tid då vi jubla høgt for bronsemedaljar. Vi klappa då Erik Håker og Odd Sørli kom til mål utan å falle.

No var det min tur til å kome meg opp i eliten. Eg kjøpte bøker om trening og løpsteknikk. Eg var ein mann for rekordbøkene.

Det var på 800 meter eg gjorde det best. Eg sprang på 2.07,2 som 15-åring i 1981. Godt nok til å vinne eit forsøksheat på Akslaleikane i Ålesund.

Godt olympisk sjølvbilde

I spegelen såg eg ein tynn, ung idrettsmann. Kvisene var i ferd med å forsvinne, og eg byrja å sjå på meg sjølv som ein som ikkje berre vann forsøksheat. Kanskje ein framtidig olympisk meister.

Eg likte tanken. Og så følte eg at eg på ein god dag kunne likne litt på Sebastian Coe.

– Sjå, Tore! Her er ein rekord som er ledig!

Ein litt rar replikk frå ein far, eigentleg. Men pappa tenkte vel kanskje at eg ville sikre meg ein plass i friidrettshistoria.

Det var rekordboka til Romsdal friidrettskrets han kom med.

Ingen hadde gjort det før

På 400 meter hekk stod rekordane for fjortenåringar og sekstenåringar. Men på gutar 15 år stod det eit ope rom. Det var eit hol i statistikken.

Det å ha ein rekord var noko eg alltid hadde drøymt om. Bob Beamons 8,90 i lengde var uoppnåeleg. Men ein hekkekretsrekord for Romsdal, ja, det ville eg gjerne ha.

Den septemberkvelden på gamle Molde stadion hadde eg berre éin tanke i hovudet. Eg skulle sette kretsrekord på langhekken for gutar 15 år.

Inga umogleg oppgåve, tenkte eg, då ingen andre femtenåringar hadde sprunge distansen i Romsdal før.

Manglande treningsgrunnlag

På Vestnes var det mange hekkar, men løpshekkar hadde vi ikkje. Så då startskotet gjekk, kom eg på at eg ikkje hadde trent på dei vanskelege passeringane.

Likevel gjekk det forunderleg bra. Løparane som var eldre enn meg stakk av. Men det gjorde ingen ting, for eg var einaste femtenåring. Eg var i fin flyt.

Rekorden var min.

Det er slike sjølvtilfredse tankar ein ikkje bør ha i toppidretten. For plutseleg låg eg der i grusen.

Eg hadde snubla i den nest siste hekken, og låg på alle fire.

Kva gjer eg no? Først tenkte eg at eg burde bryte, og ta første ferje heim over fjorden. Ei elendig tid ville ikkje vere noko særleg å ha i rekordboka.

Men så tenkte eg på Pierre de Coubertin: «Det viktigaste er ikkje å vinne, men å delta».

Eg får frysningar nedover ryggen når eg ser eit løp som det Warholm leverte i Tokyo. Eg veit litt om kva som ligg bak av blod, sveitte og tårar.

Nei, no lyg eg.

Sjølvsagt veit eg ikkje det. Eg la opp i 1984, og eg sette ikkje fleire rekordar.

Eg har enno ikkje gjort comeback. Men ofte når eg ser meg sjølv i spegelen, så ser eg Sebastian Coe.

Eg har tatt vare på den gamle rekordboka. Eg står der med 71,5. Warholm har sprunge nokre få sekund raskare.

Eg titta inn i spegelen også i dag.

Er det meg sjølv eg ser?
Eller er det eit snev av Warholm?
Eg ser ein som kunne vore olympisk meister.
Eg får frysningar nedover ryggen.
Kva hylle var det eg la piggskoa på, no igjen?