Frode Fimland og eg sat på Domus-kafeen på Os. Me hadde tatt pause frå filminga på sauegarden. Me var litt betutta. Kaffien her var ærleg talt ikkje all verda, og dessutan held ikkje historia det redaksjonsleiar Unni Haukedal hadde lova. Det gode mennesket Unni hadde lova oss ein vær (Boremann) som var vilt forelska i ein hest (hoppa Sølvi).
Ja, ho lova oss ein vær og ei hoppe som rett og slett var så djupt in love at det var oppsiktsvekkande, rørande og hysterisk morosamt. I vanleg Unni-stil, einmanns fyrogflamme-show, hadde ho allereie utropt reportasjen til beste dyreinnslaget dette århundret, minst. Og dette var før århundreskiftet, berre så det er sagt.
Treig start
Men etter tre timar med filming mangla me framleis bilete av den store kjærleiken. Boremann var visseleg oppteken av Sølvi, men ikkje slik han hadde vore tidlegare om sommaren. Og det var eigentlig ikkje rart. Det var blitt haust, og det nærma seg tida for bedekking. Me drakk halvgod kaffi og tenkte. Orda måtte hjelpe bileta meir. Såpass skjøna me. Me måtte laga ei forteljing der dei få bileta me hadde av nærheit mellom dei to, kunne brukast. Penn og papir kom fram. Me skreiv ned det me hadde:
Ein vær som heile sommaren hadde dilta etter ei hoppe, men som akkurat no er litt mindre interessert, av naturlege og instinktsmessige grunnar. Ein saueflokk som berre ventar på Boremann. Me kan i alle fall seia det. Ein bonde som jobbar som politimann. Me såg på kvarandre og skjøna om lag samstundes kvar det bar. Sjølvsagt, slik måtte det bli.
Forteljinga tek form
Boremann er ein vær i eksistensiell krise. Skal han følgje hjartet og dilta etter Sølvi, eller skal han følgje instinktet og gjera plikta si med sauedamene?
Dersom han ikkje gjer plikta si, set han seg opp mot bonden sjølv, Harald Levken, han er jamvel politimann!
Med forteljinga klar vart opptaksarbeidet mykje enklare. Me trengde ikkje lenger så mange bilete av Boremann og Sølvi saman, me kunne variera med andre element.
I redigeringsrommet tok så TV-forteljinga form. Forteljinga startar med at Boremann kjem ut av fjøset til tonar av dramatisk, klassisk musikk. Han går mot gjerdet som skil han frå sauadamene på beite. Dei ser lengtane mot han. trur i iallfall sjåaren. Og Boremann er klar til teneste - eller? Nei, vent litt. For der kjem Sølvi og fangar Boremann si interesse. Trekantdramaet blir tydeleg. Boremann gnikkar seg mot Sølvi og spring etter henne medan Tom Jones syng «Love is in the Air» og set stemninga for amore. .
Mørke skyer trugar
Ute på beitet står sauene og vert meir og meir utålmodige. Og så kjem bonden sjølv ut, i politiuniform, og tek Boremann for seg. - No dreg eg på jobb, Boremann, og du får gjere jobben din med sauene og ikkje gå her og dingla med ein hest.
Så kjem eit bilete der Boremann står ved eit vindauge og ser eit speglbilete av seg sjølv. Vil Boremann sjå seg sjølv som den han verkeleg er?
Så kjem eit bilete der han strekker hals og ser opp mot himmelen. Sidan me har forteljinga klar, kan desse bileta nyttast. Kommentaren gir seg sjølv: «Å vere eller ikkje vere ein vær, det er spørsmålet».
Plikta er kort
Til slutt gjer Boremann det han skal med sauene. Hans plikt som vær er utført. Og like etter står han samen med Sølvi att. Dei et gras ved sida av kvarandre, og moralen gjør seg sjølv: «For plikta er kort, kjærleiken evig.»
Det starta med mangel på talande bilete, det enda med ei eksistensiell filosofering omkring væren sine plikter og lyster.
Slik er TV-verda. Stundom lyt med rett og slett gjera forteljinga litt betre enn det ho eigentleg er.
Innslaget om Sølvi og Boremann smelta ikkje berre hjarto til Norge Rundt-sjåarane, men fekk også Gullruten for beste reportasje i 1998 ( red.)
