Odd Nordstoga er tredjemann i serien med artistar som vel ut favorittar innan klassisk musikk, og på toppen av hans liste står musikk han har jobba med sjølv:
– Når ein jobbar med stoffet, vert ein kjend med musikken innafrå, og kjem inn i den på ein heilt annan måte enn når ein kjem utafrå som publikummar eller analysator, seier Odd Nordstoga.
Les:
Les:
Song i folkemusikkversjon av «Tryllefløyta»
Odd Nordstoga ga ut si første plate allereie i 1997, og slo gjennom med albumet «Luring» i 2004. I 2005 hadde Odd Nordstoga rolla som Papageno, eller rettare sagt «Fuglefanten», i ein folkemusikkversjon av Wolfgang Amadeus Mozarts opera «Tryllefløyta».
– Det er kjærleikshistoria til Fuglefanten som er den beste og mest sjarmerande historia i operaen, meiner Nordstoga.
Nordstoga har valt ut den siste scenen til sin rollefigur, der Papageno først vil henge seg fordi han ikkje finn nokon kjærast. Det endar godt med at han får si Papagena:
– Eg har sunge denne mange gonger, og det var moro kvar gong. I dette strekket ligg jo dramaturgi nok til ein heil romantisk komedie frå Hollywood.
Nordstoga ser på denne scenen som den eigentlege finalen i Tryllefløyta:
– Det meiner eg sikkert fordi det var den rolla eg hadde, men det får så vere. Og så er det jo herleg briljant skrive, særleg seansen med «fuglefenta».
(framført av Gerald Finley, Constanze Backes og Dei engelske barokksolistane, dirigert av John Eliot Gardiner)
– Så flott at ein blir sitjande aldeles i andakt
I tillegg til den muntre duetten med dei to kjærastane, vel Odd Nordstoga seg frå Tryllefløyta den alvorsame arien «Ach ich fühl's, es ist verschwunden», sunge av den andre kvinnelege hovudpersonen Pamina.
– Denne musikken er jo så flott at ein blir sitjande aldeles i andakt, seier Nordstoga.
– Eg trur det har å gjere med enkelheita i rytmikken og dei finurlege vendingane som musikken likevel tek.
Nordstogas favorittinnspeling av songen er med den tyske sopranen Christiane Oelze:
– Pamina har i denne tappinga ein reinare og mindre overivrig vibrato. Ho syng på ein måte som gjer rolla truverdig og når såleis fram på ein aldeles fortryllande måte. Du blir jo heilt fortapt i Pamina i Oelzes tolking, meiner Nordstoga.
(framført av Christiane Oelze og Dei engelske barokksolistane, dirigert av John Eliot Gardiner)
– Forklarar himmelen for meg
Johann Sebastian Bach «Goldbergvariasjonar» er eit unnatak frå regelen for Odd Nordstoga – musikk han er glad i sjølv om han ikkje har spelt han sjølv.
– Når eg høyrer Glenn Gould spele innleiinga til Golbergvariasjonane, tenkjer eg at vel er mennesket profant og lite og tafatt, men storleiken i kunsten ligg i at den lagar mennesket større enn seg sjølv, seier han.
– Eg veit ikkje om eg trur på Gud akkurat. Men musikkstykke som dette forklarar på ein måte himmelen for meg, hundre gonger betre enn nokon prest eller bibeltekst har greidd. Og sidan eg gjennom å lytte til denne musikken tenkjer at det finst ein Gud – ja, så finst han vel, då.
(spelt av Glenn Gould)
