Agathe (16) synst ho lever i ein uekte familie: Ingen andre foreldre er nemleg skilt. Dette er berre eitt av mange trekk som viser endringane frå romantid til notid, og Brekke er som vanleg presis i detaljen så vel som i det store bildet. Eg trur på hennar Oslo, 1965. Men trur eg på historia?
Det kjem eg tilbake til. Først fakta: «Kobrahjerte» startar om lag der romanen «Alle elsket moren din» slutta. Agathe, som fører ordet, har kome inn på musikklina på Nissen gymnas og drøymer om eit anna og betre liv. Barndommen har vore meir enn skilsmisse: Mor er ein talentfull jazzpianist som blei høgst ufrivillig gravid med Agathe, som i sin tur har vore gjennom heile katalogen over måtar ei mor kan svikte barnet sitt på. Seinare gifter mor seg med den høgst uglamorøse pianostemmaren Isak og dei får kort tid etter eit barn som ikkje liknar særleg på Isak. Deretter stikk mor til København med bassisten og tek med seg barnetrygda.
Prinsen på den kvite scooteren
Mens Agathe spelar tverrfløyte og drøymer om ein vakker ung mann som skal hente henne på den kvite scooteren sin, er realitetane meir brutale. Unge menn er søte og sjenerte til dei stenger soveromsdøra; deretter skjer det noko som liknar valdtekt. Verda er prega av kald krig og kamp mot atomvåpen, og av Vietnamkrigen. Dei store spørsmål i tida blir diskutert av skråsikre gymnasiastar.
Agathe kjenner seg splitta mellom gymnaskompisane og den langt eldre musikaren som ho innleier eit forhold til. Skal ho finne seg ein grei kar å stifte familie med, eller skal ho følgje i mors fotspor og bli kunstnar og bohem? Den franske kusina Madelaine, som har vietnamesisk kjærast, gir henne Simone de Beauvoirs bok «Det annet kjønn» på fransk. Noko er i gjære.
Eit fransk melodrama
«Kobrahjerte» er eit godt og nyansert portrett av Agathe som ung kvinne. Ho står aleine, samstundes står ho planta i ein rotete familie og i ei heterogen forsamling av folk ho møter langs ruta frå Valle-Hovin til Nissen. Skildringa er prega av nitid realisme, og det er positivt meint.
Derfor strevar eg med slutten, der handlinga bikkar over i eit melodrama som ikkje kler romanen. Brekke har aldri vore redd for sterke fargar, men her blir det i overkant: Her skal kolonialisme, feminisme, psykopati, overgrep, krig, død og frigjering på alle frontar samlast i eit kraftfullt crescendo. Eg tek meg i å sakne spenningane mellom elevane på Nissen gymnas og Agathes utforsking av kunst, kjønn og kjærleik, og håpar at balansen mellom verda og Agathe kjem i vater att neste gong, om dette skulle bli ein trilogi.
Passar for deg som
- likar Oslo-romanar
