Opplegget er som følgjer: Harstad diktar opp ein forfattar: Frode Brandeggen. Frode Brandeggen diktar opp ein krimhelt, «Ferskenen». Etter å ha gått på ein formidabel smell etter den over 2000 sider lange debutromanen «Konglomeratisk pust», som ingen orka lese, dukkar Brandeggen opp i den andre grøfta og skriv korte romanar for folk som likar krim, men hatar å lese. Dermed let han «Ferskenen» tilfeldigvis parkere Opelen sin like ved der brotsverket skal skje, så han kan fakke tjuven på fersken og få tilståinga der og då. I staden for lange skildringar, nøyer Brandeggen seg med å konstatere: «Det ble dramatikk». Sparer mykje plass på den måten.
Den andre halvdelen av romanen er eit uvanleg fyldig noteapparat, som oppklarer slikt som slett ikkje treng oppklaring, fører oss ut på viddene etter innfallsmetoden og gjev til beste eit portrett av Brandeggen, men aller mest av far hans som det er ingenting godt å seie om. Verkeleg ingen ting.
Romanen som har alt
Riktig moro, særleg etter at eg forstod at eg måtte lese ein heil roman i slengen før eg gjekk tilbake til start og las notane parallelt med romanen i neste runde. Notane er nemleg side opp og side ned, noko som er sterkt forstyrrande for flyten i krimgåta, som strengt tatt ikkje er ei gåte sidan ho er oppklart på staden, men likevel. Trass i den knappe forma, inneheld Harstad/Brandeggens krimbibliotek det hardkokte så vel som gentlemanskrim a la James Bond, kompliserte religiøse riter og reglar, det identitetsforvirra og dessutan reality-sjangeren, mens noteskrivaren – som naturlegvis er tysk – tek seg av kunnskap, kuriosa og tragiske oppveksthistorier. Kort sagt: «Ferskenen» har fått med alt som finst innanfor den skjønnlitterære prosaen på 2000-talet. At notemannen er den mest interessante personen, er som det skal vere.
Moro på jobben
Det er tydeleg at Harstad har hatt det moro på jobben. I tillegg til å more, dultar han borti både den eine og den andre. Vanskeleg far, Karl Ove? Brandeggens var verre. Gå over frå modernisme til røvarhistorier, Tore Renberg? Brandeggen gjorde det meir kompromisslaust. Notemannen som oppdagar poeng der dei ikkje finst, er kanskje eit spark til oss som har gjort leveveg av å tolke tekstar, så her får eg stoppe i tide, og berre konstatere at romanen «Ferskenen» kan lesast som ein leiken runde med litteraturen, eit mellomspel før neste roman med tyngde. Men ein kan aldri vite. Med Johan Harstad veit ein aldri.
Passer for deg som:
- likar krim, men hatar å lese
- likar å lese, men hatar krim
Fleire meldingar frå NRK
«Med blodig forsett» er en historisk kriminalroman som blander skotske leilendingers harde kår med samtidens gryende interesse for nye, psykologiske etterforskningsmetoder.
«Ozenfant, Ozenfant» er en underlig og morsom roman, med referanser i mange retninger. Litt alvor på vår egen tids bekostning finnes også.
Erlend O. Nødtvedt har avslørt dei inste sanningar, dei djupaste løgner og dei mest inngrodde mytar om denne landsdelen.
