Jonas (49) er skilt, heterofil, utan makt og utan sexliv, men nevenyttig, det er han. Derfor tek han med seg drillen og heile verktøykassa når han oppsøkjer ei krigssone for å ta livet av seg der: Om han vel henging, skal det i alle fall ikkje stå på at det manglar ein solid krok i taket.
Det han har tenkt mindre på, er korleis det ser ut å kome med verktøy som einaste bagasje til ei krigssone og insistere på at han er på ferie. Slikt må det bli forviklingar av, og det blir det. Om det også blir sjølvmord, eller endå til mord, skal ikkje røpast her, for det unner eg potensielle lesarar å få lov til å lure på mens dei blar seg gjennom denne romanen, der ein aldri veit kva som ventar Jonas og oss på neste side. Her er mange vriar.
Å danse med demonar
Kvar vi er? Ikkje godt å seie. Auður har gjort seg flid med å slette alle spor: Ingen stadnamn, ingen religiøse riter eller gudshus, ingen gloser på originalspråket. Vi er i landet som opplever ei skjør våpenkvile, men som er rekna som ein av dei farlegaste plassane å opphalde seg.
Her gjeld det å ikkje grave i den nære fortida, då kan demonane kome opp til overflata att og skape kaos. Om nettene dansar likevel demonane for dei overlevande som har opplevd ting dei slit med å bere på aleine. Forfattaren skildrar livet i ein provinsby med skarpt blikk både for det uhyrlege som har skjedd og for dei nære behov for orden. Ein mann med drill og gaffateip som kan få dusjar og dører til å fungere sånn nokolunde inntil vidare skaper eit ørlite lys, latterleg lite, men lell.
Innebygd humor
Eg har ein positiv fordom når det gjeld islandsk skjønnlitteratur, og det er at dei har ein utsøkt humor som kler situasjonen og persongalleriet. Så også her. Folk har karaktertrekk og traumar som ikkje blir forklart, men som viser seg i bortforklaringar, misforståingar, kortslutningar og klønete forsøk på å gjere godt. Kombinert med det originale utgangspunktet: mann med drill oppsøker krigen, er det leikande lett å lese denne romanen.
Dermed har eg ikkje hevda at vi har med eit overflatisk stykke litteratur å gjere, slett ikkje. «Arr» opnar så vel for ettertanken som for latterdøra. Kva gjer krig med folk? Kva gjer kjensla av å vere til overs med ein mann, sånn over tid? Finst det håp? Og kor lenge held gaffateip eigentleg?
Passar for deg som:
har sans for det absurde
handterer kombinasjonen av tragedie og komedie
Fleire meldingar frå NRK
«Norsk roman går inn i Kosovo og kjem ut med ei sterk historie om korleis krigen heng att i språket, i minnet og i 'dette helsikes blodet'. I Eirik Ingebrigtsens 'Kvit bok mørk vinter' er kroppen tett på storpolitikken.»
«Det finst gode romanar, og så har du dei som ligg hakket over. Der ligg 'Omriss'. Rachel Cusk skriv både intelligent og gripande, analytisk og inderleg, originalt og gjenkjenneleg. Meir kan ein ikkje krevje.»
«Er det mulig å gå av seg velføddheten? Erling Kagge har fått mer enn evig nok av sitt eget privilegerte liv.»
