Petr Popelka, piano
Magnus Boye Hansen, fiolin
Ernst Simon Glaser, cello
Dette Alpheis, Marinette Tonning-Olsen, Joar Jensen, horn
Alessandro Caprotti, fagott
Marie Tetzlaff, obo
Christina Bock, sprächgesang
Cecilie Løken, fløyte
Björn Nyman, klarinett
- Zoltán Kodály: Duo for fiolin og cello
- Ludwig van Beethoven: Kvintett for obo, tre horn og fagott Woo 208
- Arnold Schönberg: Pierrot lunaire
Sjefsdirigenten er på plass igjen, og denne gongen med eit ønske om å framføre eit av kjerneverka i musikkhistoria, Pierrot lunaire. Arnold Schönberg revolusjonerte musikken på mange vis, mellom anna ved etableringa av tolvtonesystemet i 1923. Lenge før det var han som kunstnar plassert midt i eit vegskilje. Frå senromantikken, med stadig større orkester og avanserte akkordar, tok musikken fleire vegar. For Schönberg, som sjølv stod i det seinromantiske, var ekspresjonismen ein av vegane, eit brot med det tonale, eit nytt tonespråk utan dur og moll og vakre avsluttande akkordar. Samtidig som det (to år før 1. verdskrigen) var viktig å spegle livets grelle sider, oppstår det i Pierrot lunaire (Den månesjuke Pierrot) ei heilt ny musikalsk verd, ikkje minst ved å innføre ein heilt ny songstil, sprächgesang eller snakkesynging. Det er den tyske mezzosopranen Christina Bock som skal utføre han og formidle dikta til Albert Giraud, som tek inn mange av dei store eksistensielle spørsmåla frå det førre hundreårsskiftet.
To andre verk blir også framførte, mellom anna eit svært sjeldan spelt verk av Beethoven, for ikkje mindre enn tre hornistar, obo og fagott, skrive då Ludwig var tidleg i 20-åra.
Zoltán Kodály var saman med Béla Bartók den viktigaste for å samle og fremje ungarsk folkemusikk og ikkje minst å bruke folkemusikken i verka sine. Det er spor av dette også i Duo av Kodály, men det ber også preg av at komponisten hadde fått impulsar frå Europa, ikkje minst Paris, og at duoen er skriven i 1914, på kanten av 1. verdskrigen. Her blir verket spelt av solocellist Ernst Simon Glaser og fiolinist Magnus Boye Hansen..
