Det var ein førjulsmorgon i tida nær den absolutt mørkaste dagen i året. Det var skulegudsteneste i Ål kyrkje. Det var nok litt uro i benkane. Men mest ei god forventning til fridagar og høgtid som låg framom. Og nærast i tid: Den einaste dagen i året vi fekk drikke brus på skulen.
Eg skal ikkje ta på meg at eg høyrde etter alt det gamlepresten sa. Men eg minnes at eg trakk på smilebandet då han formulerte seg slik: I dag ber vi for dem som bor der det er tussmørkt på høylys dag.
Det var ein god tanke. Og ei velmeint bøn. Men: Tussmørkt på høylys dag? Går det an? At det er mørkt sjølv om det er lyst?
Eg gjorde nok presten urett når eg syntes utsegna var uventa og litt morosam. For eigentleg er det han sa ei djup sanning om tida vi er i, og det vi ventar på. Eit tussmørke er ikkje det mørkaste mørket. Det er tida før lyset verkeleg kjem, før sola står opp. I grålysninga. Eller det er timane etter at sola har gått ned. I skumringa.
Nokre av oss bur slik i landet vårt at det er mørkt heile døgnet no. Andre har dagslys, men sjølv midt på dagen er det akkurat som det ikkje får heilt tak i oss. Tussmørket er når jordas overflate korkje er fullstendig opplyst eller heilt mørk. Og slik er denne tida. Adventstida.
Det er noko som skal bryte fram. Vi ventar på at lyset skal kome. Vi veit at det skal det. Lyset som skal kome er meir enn at sola snur og dagslyset skal få tak. Lyset som kjem er også kjernen i julebodskapen: At Guds lys kom til jorda.
Vi veit at det skal skje. Det er akkurat som vi i denne tida er i grålysninga. Men snart skal lyset bryte fram. Det er då vi finn orda i den eldgamle julesongen:
No er det fødd ein frelsar. Og natti vart til dag.
Ragnhild Jepsen
domprost i Nidarosdomen
Musikk: Garness - "Det hev ei rose sprunge"
