Ho skulle kome til å bli ein god ven.
På ein av dei mørkaste dagane i året fann eg henne bak ei av søylene i Nidarosdomen. Den vesle kroppen var omslutta av ei stor kåpe. Ho gret. Eg lurte på om ho ville vere for seg sjølv eller om eg kunne setje meg ned ved sida av henne. Så kom vi i snakk.
Ho bar på ei stor sorg. Men ho lengta etter lys. Etter å finne attende gleda som ei stund hadde vore borte. Ja, etter å finne seg sjølv igjen. «Men du veit», sa ho då vi hadde møttes nokre gonger og visste at den andre kjende godt til forteljinga; «eg ville jo ikkje vere den eg er, viss eg ikkje også hadde opplevd den store sorga mi.»
«Kva ville du eigentleg i Nidarosdomen den dagen?», spurte eg.
Og fekk til svar ei historie om å prøve å finne eit punkt å halde fast i når grunnen under kjentes som den var i ferd med å synke under føtene. Om ein trass som seier at det er noko som ber, når alt det andre liksom har gjeve ein opp. Og at det er mogleg å finne lyset, sjølv når det ser som mørkast ut.
Men mest av alt, tenker eg; ho viste meg at ho bar på eit håp. Eit realistisk håp. Om at det er ein stad for å legge frå seg, og det er ein stad for å hente nye krefter. Om å innsjå at livet ikkje blir som før.
Men livet slik det er blitt, det kan ein også finne krefter til å leve.
Det minner meg om ein salme i salmeboka. Det heiter at den er skrive av ei kvinne som gjennom heile livet bar på ei stor sorg. Ei kjærleikssorg. Slik ba ho:
O Herre, i dine hender, min lengsel, min ensomhet,
det vakreste som jeg eier, det bitreste som jeg vet.
Jeg legger det alt i fra meg, jeg gir det til deg og ber,
du ser at jeg ikke orker fortvile og håpe mer.
Ho fann ein stad å kvile. Med alt ho bar på. Med den ho var blitt.
For ho visste: Det blir teke imot.
Ragnhild Jepsen
domprost i Nidaros
Musikk: Sigrid Moldestad – «Eg ser inni augo dine»
