Vi menneske er skapte til lys. Det er då vi ser kvarandre. Det er i lyset vi blir verkelege for kvarandre. Vi treng lyset!
Bibelteksten på ein mørk onsdagsmorgon i november handlar om å vere i lyset. Enno ein gong er det Paulus som skriv til venene sine, til kyrkjelyden i Tessaloniki denne gongen. Mørke veit både han og dei mykje om; det fysiske mørket og det mørket som livet med sine farar og utfordingar representerer. Metaforane mørke og lys er ikkje ukjente. No har dei teke i mot trua på Jesus, og dei kjenner at dei har gått vegen frå mørke til lys. Paulus skriv om lyset så vi skjønar at det er i lyset dei og vi skal leve – det lyset som skin over liva våre – det lyset som ein gong kom til jorda ei mørk vinternatt i ein stall:
Men de, sysken, er ikkje i mørket, så dagen skulle koma uventa over dykk som ein tjuv. For de er alle born av lyset og born av dagen; vi høyrer ikkje natta eller mørket til.
Nei, vi høyrer ikkje natta eller mørket til. Vi har fått eit nytt lys over livet vårt. Kanskje kjenner vi ikkje alltid at det er der. Når dagane er mørke og ein ikkje ser håp for morgondagen. Når minna om det som var før overskyggar dagen i dag. Når mørket i natta kjennes trøystande fordi det dekker til og gøymer – for ei lita stund. Og enda får vi tru på han som sa om seg sjølv: Eg er lyset for verda.
Vi høyrer lyset til – og vi får tru at vi ein gong skal få møte kvarandre att i det lyset som Jesus kjem med. I mørket kan vi kjenne oss små og redde. Men når lyset kjem, om enn berre som eit svakt lys på ein hyttevegg, skal vi sjå og skjøne at det er i lyset vi skal leve – det er til lyset vi er skapte!
Ragnhild Jepsen
Musikk Vitae Lux Kirsten Bråten berg og Ole Edvard Antonsen
