Johannes 1, 5
Det er svart november, havet knuse mot strand.
Linja er signert Rogalandspoeten Kolbein Falkeid og er gjort til folkeeige av Vamp, som har fått oss alle til å syngja med i draumen om Tirna Noir. Det mytiske landet i gammal irsk folketru, der lyset og gleda flaumer, der ingen alder eller tid finst, der ingen blir sjuke eller nedfor. Der vekkjerklokka ikkje ringjer og ingen frontruter skal skrapast eller strømpebukser skal kavast på ein altfor trøytt treåring ein altfor tidleg morgontime.
Der er ingen av oss. Det er derfor me syng med når Øyvind Staveland og resten av bandet drar i gang med draumen Om å komma til hud og te sinn og ein himmel av trøst.
November er svart. Flammane frå september og oktober er slokna, og endå er det lenge til julelysa. Det er mørkt når me står opp og mørkt når me kjem heim.
Det er ingen grillkveldar eller plutseleg sitja på trappa-augneblinkar med naboar og vener som berre svingar innom. Me går meir krumbøygde i november, me er på alle måtar snarare inn dørene. Inn til oss sjølv. Det kan vera både litt godt og litt tungt, tungt mørke kan vera heftig, men det er ikkje alle blant oss som er mest avslappa med det skarpe vårlyset heller.
Men draumen om ein himmel av trøyst lever aldri sterkare enn den gjer i november. Slik raude tulipanar aldri skin så vakkert som mot eit bed av kolsvart, fuktig jord.
Det er lett mista motet på å gå ut i november. Inne med tusen kunstige lyskjelder, er novemberdagen eit jamt tussmørke mot ruta.
Men så er det dette underlege som skjer meg dei gongene eg klarer å forsera dørstokkmila, pakka meg inn i det som er nødvendig og går ut døra og inn i mørkret. At eg oppdagar lyset i mørkret. Ei skjør stripe på himmelen, eit streif av rosa sol i eit døyande lauv, ei perlande blank flate i ein bekk.
Då tenkjer eg at november er eit mørkerom og at lyset som blir framkalt der, er det mest dyrebare. At lyset aldri er så vakkert som når det nesten ikkje finst.
Då tenkjer eg på orda i Johannesevangeliet:
Lyset skin i mørkret, og mørkret har ikkje overvunne det
Orda handlar om Jesus. Han som også seier om seg sjølv at han er verdas lys.
Eg trur ikkje Jesus er nokon gigantisk lyskastar eller tannlegelampe som skal avsløra feil og håplause manglar. Jesus er eit lys som skin og skimrar i mørkret. Der me minst forventar det. Der me ser det best. Der me treng det mest. Når me lengtar etter ein himmel av trøyst.
Esther Moe
redaktør i Suldalsposten
Musikk: Vamp - "Tir n'a noir"
