Lukas 2, 49
God morgon!
Eg seier som sant er: eg har alltid vore dregen mot Jesus, denne personen som er sentrum i kristendommen.
Eg var dregen mot han som barn, så langt tilbake som eg kan hugse. Eg likte å tenkje på han som venn og bror. Eg likte å synge "Skriv dig Jesus på mitt hjerte", nr. 312 i Nynorsk Salmebok, den første salmeboka i livet mitt. Og barnehjarta svulma når eg sang dei sterke orda i Kingos vers:
Skriv dig Jesus på mitt hjerte,
Du min konge og min Gud,
At ei lyst ei heller smerte
Dig formår å slette ut!
Ja, denne dragninga vart enno sterkare når eg møtte min eigen barnesmerte, smitta av polioviruset som sjuåring, skild frå foreldre og søsken i nesten trekvart år, på klinikken for polioramma barn på Haukeland sjukehus. Eg skulle bli prega av av polio for livet, men enno djupare prega av han som skreiv namnet sitt i hjartet mitt.
Eg tenkjer: denne veka vil eg undersøke forholdet mitt til Jesus og dele det som delast kan med dykk, mine tilhøyrarar. Idag forankrar eg, Geir, meg i mi barnetru og går til Jesus i den einaste fortellinga vi har om han som barn, som 12-åring i templet, i følgje Lukas.
Jesus følgjer med foreldra sine til Jerusalem i påskehøgtida, slik han gjorde kvart år. Men denne gongen blir han borte for Maria og Josef. Sjuke av redsle og bekymring leiter dei etter han i tre dagar før dei finn han i templet, sittande mellom dei lærde, han lytta til dei og stilte spørsmål, står det. Letta, sikkert sinte, men også djupt forundra spør dei kvifor han har gjort dette mot dei? 12-åringen svarar:
Kvifor leita de etter meg? Visste de ikkje at eg måtte vera i huset åt Far min?
Sjå guten, barnet Jesus, sjå 12-åringen. Eg møter meg sjølv som 12-åring, merka av sjukdom og eit alvor som skilde meg ut i kameratflokken. Men eg ser og alle andre 12-åringar, jenter og gutar, dei eg har nær meg og dei eg veit er der, eg ser barnet Jesus som i hjartet sitt veit kor han høyrer heime, eg tenkjer: han lyfter opp alle barn og sanninga og alvoret i barnetru og barnetankar og barnekjensler.
Det var eit høgdepunkt i sommar å høyre forfattaren Olaug Nilsen i programmet Sommar i P2. Her fortalde ho om den livsomveltande kjærleiken til sonen Daniel. Han var ein vanleg gut, kunne snakke og synge. Stegvis vart alt dette borte i austisme. Ho delte kampen og sorga og smerten med oss lyttarar. Men heilt til slutt fekk vi høyre korleis ho og Daniel nynnar seg fram til ei felles sangstrofe: Barnetro, barnetro, til himmelen du er en gylden bro.
Geir Gundersen
teolog og tidlegare generalsekretær i Blå Kors
Musikk: Kenneth Sivertsen – "Barnetro"
