Denne novella er skriven av ein av Noregs mest kjende forfattarar. Les og gjett: Kven er «Sykesøsteren»? Endring 1.8: Lenke til fasit ligger i bunnen av novellen.

***

Dyssevik Hytter

Av: Sykesøsteren

Ho Margrete gjekk heilt i kjellaren.

Heilt i kjellaren, som far brukte å seie. Om nokon fekk det stritt.

Nei, sa han, då søster hans, mi tante Elvira, blei innlagd på galehuset. Ho er gått heilt i kjellaren. Ja, sa han, då Kjell Magne Bondevik avslørte kvifor han var sjukemeld den gongen i 98. Han gjekk heilt i kjellaren.

Og kva fann dei der nede?

Hm?

Dette spurde òg alltid far om.

Kva fann dei no der nede?

Mørke, sa far.

Støv. Skit. Gammal drit.

Dei skulle halde seg oppe i første etasje, sa far, og ved neste val stemte han faktisk ikkje Kristeleg Folkeparti. Det blei ikkje mor særleg glad for, ho var snurt på han i fleire veker. Korleis skal det gå med samfunnet, sa ho, viss folk ikkje stemmer Kristeleg Folkeparti?

Eg var litt einig med mor i dette.

Eg synest ofte eg vaknar om morgonen med ei kjensle av at verda går av hengslene, og mi løysing er den same som mor si, stemme Kristeleg Folkeparti og puste med magen.

No var det kona mi det gjaldt. Margrete Dyssevik. Det starta førre fredagen, dette her. Eg hadde stått i støypen heile dagen, eg ante fred og ingen fare då eg kom køyrande inn framfor huset etter jobb. Eg steig ut av Volvoen, noko støl og klam, og eg gledde meg til ein roleg ettermiddag med god mat – biff, skulle vi ha – og ein triveleg kveld heime. Eg hadde forskala og mura ei trapp inne i byen, for ei fråskild lærerinne. Ho sto og såg på mens eg jobba. Såg på og småkommenterte, heile tida. Ja, dette blir no skrekkeleg fint, sa ho. Jajaja, sa ho, ein kan sjå at du kan ein ting og to om sement.

Joda, sa eg, sement kan eg litt om, ja. Og betong.

Om det var noko meir eg kunne noko om, lurte ho på.

Å, sa eg, det kan no hende, det.

Ho lo og meinte eg nok var ein litt hemmeleg type.

Eg hadde behov for å seie at om ho skulle stå der og prate heile dagen, så ville dette bli ei veldig dyr trapp, men eg er ikkje så himla direkte av meg, så eg lo heller, og sa at jo, eg var nok litt av den hemmelege typen, det kunne nok hende, det.

Men eg veit ikkje om det stemmer, akkurat.

Så veldig hemmeleg er eg faktisk ikkje.

Kona mi, Margrete, som gjekk rett i kjellaren denne dagen, har aldri kalla meg hemmeleg. Tvert om. Har ho sagt noko i den retninga, så er det at eg godt kunne vere litt meir spanande og mystisk. Det har ho sagt eit par gonger om ho har fått seg eit glas for mykje. Sjølv rører eg ikkje det sterke, men eg såg jo, då eg blinka meg ut Margrete, at om eg skulle få henne, så måtte eg godta ei kone som lukta på korken nokre gonger i året. Det er greit, avtalte eg med meg sjølv, såpass får eg tole. Ho kan bli litt bisk, Margrete, om ho får seg eit glas for mykje. Liksom litt frekk i auga og slapp i munnen, ho kan minne litt om tante Elvira. Ho var også slik. Frekk i auga og slapp i munnen. Med Margrete hender det bare nokre gonger i året, så eg toler det. Ein gong om sommaren og ein gong i jula, kanskje, og ho skammar seg fælt etterpå. Men når det står på, når ho har fått i seg det sterke, då kjem det:

Du er ikkje akkurat enormt spanande, du, Arne.

Det kan ho seie.

Med litt sånn sch-lyd.

Du er ikkje akkurat e-normt schpanande, du, Arne.

Du er ikkje akkurat e-normt myschtischk, du, Arne.

Schtem Krischteleg Folkeparti, du, Arnepusen.

Jaja.

Ein får tole litt i eit ekteskap.

Ein får ikkje vere så veldig nærtakande, heller.

Det sa òg far.

Ein treng ikkje gå heilt i fistel, sa han.

Eg har vore einig med han i det.

Mor var òg einig med han i desse tinga.

Ein får halde seg i første etasje og ikkje gå heilt i fistel.

Ja.

Det hende altså førre fredagen, dette her. Eg var som nemnt nokså kaputt, gledde meg til ein roleg kveld, og ante fred og ingen fare. Eg steig inn i bislaget og skulle til å vrenge av meg arbeidskleda – og då høyrde eg det.

Ei tuting av ei anna verd.

Det var ikkje måte på som det ljoma gjennom veggane.

Ei hulking og ei gråting så ein skulle tru det var siste dag på jorda. Enn så framand denne lyden var, kjende eg med ein gong att stemma til kona mi, så eg reiv opp døra og sprang gjennom huset. Ja, det er interessant korleis vi menneske reagerer når det er krise. Sprang, gjorde eg, som i ungdommen, det fortaste eg kunne. Lyden kom frå kjøkkenet. Eg fauk gjennom gangen, gjennom stova, og tutinga steig i styrke, og alle slags skrekkelege bilete køyrde gjennom hovudet; hadde mor hennar døydd – ho er gammal no, Leikny, det må reknast med at ho fer ein dag – hadde ein av ungane komme ut for noko fælt, var det noko med Ragnar i Oslo, var det noko med Marit i Bergen – var det narkotika, var det anoreksi? Ja, slikt skjer, det er som far brukte å seie, det kan hende dei beste.

Eg begynte å skilje nokre ord der eg sprang.

«Dyyyyyyyhyyyyyyyyyyhyyyyyyyy – »

Eller. Ord og ord, fru Blom.

«Hyyyhyyyydyhyhyhyyyyyyyyyy – åååååååh!»

Det var ikkje akkurat ord. Det var i høgda halve ord.

«Åhåhåhååååå deeeeteeeeersåååååå, åh, dyyyyyyhyyyyyyhyyyyyyyssse – »

Det er rart kor fort hovudet kan arbeide når slikt oppstyr kjem rennande. Eg står der i støypen ein heil dag, ikkje sant? Tankane sviv i takt med blandaren, i takt med mørtelen, i takt med skeia. Dei sviv og dei putrar, ein er innom alt slags, men noko særleg til fart, det er det ikkje i dei. Men så, når kona tar til å jamre slik ho gjorde førre fredag, då blir det fart i sakene; brått fekk eg det for meg, då eg bare hadde nokre få meter igjen før eg nådde kjøkkenet, at ho ville skiljast.

Ja, tenk det.

Det smalt i skolten.

Eg fekk det for meg at ho stod i ein grisete relasjon til han Torleiv borte på bensinstasjonen. Jada, slik var det. Det er ikkje det at eg til vanleg ser for meg at ho, Margrete, skulle kle seg naken og sette seg til rette på Torleiv på bensinstasjonen – men no? Jada, no såg eg det for meg i all si prakt. Dei hadde halde på slik i to og eit halvt år, i skjul, og no ville ho skiljast frå meg.

Eg vil skiljast, Arne!

Eg klarer ikkje å gå med dette lenger!

Eg har stått i ein grisete relasjon til Torleiv på bensinstasjonen i to og eit halvt år!

I skjul!

På bakrommet hans!

Det har stort sett hendt på bakrommet hans!

Etter stengetid!

Kvar kveld når eg seier eg går meg ein tur!

Så står eg der på alle fire!

Tjueseks års ekteskap med deg, Arne, er over!

Eg reiv opp døra til kjøkkenet.

Å du for eit syn. Raude og blodskotne auge. Kinna klissvåte av tårer. Sminka hadde runne ned over heile ansiktet. Jamrande og hylande som gråtekonene i Jerusalem.

«A-haha-haarne! Dyyyhyyy-hyhyyyyyy –»

Eg trekte stolen ut og sette meg attmed henne, og biletet av Torleiv på bensinstasjonen falma, for eg kunne kjenne at dette her, dette var alvor, ho skulle ikkje skiljast.

«Kva er det, Margrete?» sa eg og la armane om henne, «kva er det som har hendt? Kjæraste deg!»

«Pahaha-haracet,» gret ho og peikte mot skåpet.

Eg spratt opp og fylte i eit glas med vatn og knepte ut to tablettar. Rekte henne glaset og pillene, som ho drakk, fortsatt hulkande.

«Fortel,» sa eg, «Margrete, kva er det som er på ferde?»

«Tøhøhøhø-høflane,» gret ho og peikte mot døra.

Ja, eg spratt opp og henta tøflane som eg sette framfor føtene hennar. Ho smaug dei inn i filten.

«Fortel,» sa eg igjen, «Margrete, kva er det no som har hendt?»

«Dyhy-hyyy,» gret ho igjen, før ho reiste seg og subba inn i stova, det var mest så føtene ikkje løfta seg frå golvet.

Eg gjekk etter, for dette måtte eg jo til botns i.

«Ta av deg sko-ho-hoa,» sa ho, «du ski-hitnar til golvet.»

Eg tok av meg dei skitne skoa – ja, eg tok av meg kjeledressen òg, Margrete er jo ikkje veldig glad i at eg spaserer rundt i huset i den. Så gjekk eg etter henne. Ho hadde lagt seg til på sofaen, med ei pute klemd over ansiktet. Gråten begynte å stilne no, han gjekk over i eit lågt jamrande leie der under puta.

Eg strauk kona mi varsamt over handa.

Ho trekte handa si til seg, som om eg skulle ha stukke henne.

«Vil du ikkje seie meg kva det er?» spurde eg forsiktig.

Det kom ikkje noko svar.

«Er det noko med Ragnar? Eller Marit?»

Ho rista på hovudet der under puta.

Eg strauk henne over armen.

Ho kvapp til og føyste meg vekk, som om eg var ein veps.

«Nei, no skremmer du meg, nesten,» sa eg.

Etter litt tok ho puta bort frå ansiktet og sette seg opp. Heilt matt i kroppen, heilt i kjellaren. Ja, tenkte eg, kva kan no dette vere? Er det sjuka til Bondevik? Eller er det menopausen? ME? Har ho brått mista livsgneisten, slik ein høyrer om at folk kan miste seg sjølv, nærmast utan noka forklåring? Arvid, ein eg arbeidde med for nokre år sidan, han fekk det slik. Det kom ut av ingenting, han slutta på dagen, no jobbar han inne på bydelsbiblioteket, veit eg.

Margrete snufsa og sa: «Hent noko papir til meg, er du grei.»

Eg for opp og skunda meg inn på kjøkkenet, der eg fann eit ark og ein penn. Eg forta meg tilbake og rekte det til henne.

«Å herregud,» sa ho, og så reiste ho seg og stampa ut på kjøkkenet. Eg snudde meg og såg henne rive av litt tørkepapir og snyte seg.

Ho harka og hosta, og så snudde ho seg og sa:

«Det er heilt forferdeleg, Arne.»

«Ja, det må det vere,» sa eg.

Ho kasta snytepapiret i dunken under kjøkkenbenken og sukka tungt. Så kom ho gåande tilbake. Stansa foran meg. Liksom tung på golvet, sjølv om ho ikkje kan kallast meir enn lubben.

«Dei har trampa på meg,» sa ho. «Trampa på alt eg er. På alt vi er.»

«No forstår eg ikkje kva du meiner, Margrete,» sa eg, «vil du ikkje seie kva det er som har hendt?»

«Hald om meg,» sa ho, «hald om meg, Arne.»

Eg heldt om henne. Det er klart eg gjorde det. Fast. Og nokså lenge. Så lenge at eg rakk å tenke at det var lenge sidan sist vi stod slik.

«Kom,» sa ho, «så skal du få se på griseriet.»

Margrete har alltid vore så stolt av det skiltet oppe på Fylkesvegen. Slik det står der og lyser når du kjem køyrande frå byen. Du klatrar opp bakkane gjennom skogane, så tar du ein sving ut og følger fjordarmen, du kjem forbi båtbutikken og traktorutsalet, og handlesenteret dei sette opp for snart tjue år sidan, så kjem du til minnesmerket over rasulykka, den som tok elleve liv her hos oss, mellom dei ungen til Elvira, faktisk – og så, idet du stig opp til utkikspunktet mot havet; plutseleg er det der, skiltet. Rett etter bensinstasjonen og Kiwien:

DYSSEVIK HYTTER.

Eller, som det stod no:

FITTEVIK FITTER.

Margrete, som hadde grete frå seg og var blitt stram om maska, stod ved sida av meg. Med armane i kors, harm i blikket. Bilar køyrde forbi oss, ein etter ein, og ho trampa i asfalten.

«Ja, no kan du sjå.»

«I alle dagar,» sa eg.

Ho snudde seg mot meg.

«Er det alt du har å seie? I alle dagar?»

«Nei, nei,» sa eg.

«Det er ikkje til å tru,» sa ho.

Eg kjende ein lått dreiv og danna seg i halsen. Han truga med å slå ut i ansiktet og trenge seg ut gjennom munnen. Eg veit ikkje. Det er klart det var fælt, at nokon hadde spraya over skiltet hennar på denne måten, spraya over livsverket til far hennar, Eldar Dyssevik, den store helten i livet til kona mi. Det er også klart at det var både grisete og stygt – men likevel. Ein lått dreiv og danna seg i halsen. Eg måtte jobbe hardt for å halde han unna.

Var det dette ho hadde jamra og hulka slik over?

«No treng eg deg, Arne,» sa ho og sette auga i meg.

«Ja, men eg er her, eg,» sa eg og flakka aldri så lite med blikket.

Ho samla håret i ein knute og sa:

«Du får finne ut av kven som har gjort dette her. Kven som har trampa på far og på meg og på heile slekta. Du får vise kven du er, og kva eg betyr for deg, og få tak i dei. Stille dei til veggs. Høyrer du, Arne!»

Då vi la oss den kvelden, visste eg sanneleg ikkje verken bak eller fram. Nokre timar før hadde eg stått i støypen og forsøkt å la tankane fare mens lærerinna jabba. No låg eg i senga, på rygg, og attmed meg låg kona mi med ein stram munn og ville ikkje sjå på meg.

Var eg i det heile noko til mann? ville ho vite.

Hadde eg ikkje tenkt å stå opp for henne? ville ho vite.

Eg kunne jo ikkje springe rundt i bygda her og ringe på dørene og leite etter ein sprayboks, sa eg. Eg kunne jo ikkje valse inn på soveromma til ungdommane og hale dei ut av senga. Kva, sa eg, skulle eg få folk til å avlegge skriftprøve? Det går jo ikkje, Margrete.

Hadde eg nokon gong elska henne?

Det ville ho også vite.

Det var slett ikkje kjekt, dette her, det sa eg at eg var einig i, men vi fekk la det vere med det. Slikt bles forbi, det er bare garpestrekar.

Eg hadde tydelegvis aldri elska henne.

Det sa ho.

Eg kjende rett og slett ikkje mi Margrete igjen. Det var som om det låg ei framand kvinne i senga vår.

Då klokka var blitt halv eitt den natta, stod ho opp og gjekk på badet. Ho smelte døra igjen, og så høyrde eg ho sette igang med same jamring og tuting som då eg kom inn på kjøkkenet den fredagsettermiddagen.

Så no var det på gang igjen.

Ei hulking som om den store pesten var kommen.

«Dyyyyyhyyyyyy-hyyy –» ogsåvidare.

Eg hadde liksom ingenting å samanlikne det med. Det likna rett og slett ikkje noko som tidlegare hadde hendt i vårt liv. Denne her typen dramatikk, slikt har vi aldri halde på med. Vi har eit grannepar – Vassenden, heiter dei – dei held eit drama utan like. Alle her omkring veit det. Borte hos dei er det gråt og baluba. Dag ut og dag inn. Det er liksom slik dei lever, Vassenden sine. Slik er det ikkje med oss her i Dyssevik. Det veit alle. Alle her ute kjenner Margrete. Margrete med hyttene, som dei kallar henne. Ei lubben og fin dame med stort sett godt humør. Om noko, kan dei kanskje seie at ho er litt skvetten av seg. Det er alt. Og om ikkje alle kjenner meg, så veit alle kven eg er. Jada. Arne. Arne til Margrete. Han muraren. Kva dei seier om meg, det veit eg vel ikkje heilt, men. Ja. Grei, vil eg tru. Litt stille, kanskje. Pratar ikkje hòl i hovudet på deg. Han hjelper til, vil eg tru dei seier. Han blir aldri rik, det vil eg òg tru dei seier. Det er i alle høve det kona mi, og ungane, seier. Du blir aldri rik, seier dei, sånn som du hjelper folk med alt.

Jaja.

Det er greie skussmål, det.

Så noko slikt drama som dette, stå opp midt på natta og sette seg på toalettet og hulke – fordi ein ungfole har spraya Fittevik Fitter på skiltet ditt – det har eg aldri i mi tid vore med på.

Det liknar rett og slett ikkje Margrete.

Og det sa eg til henne.

Det sprakk nesten bittelitt for meg, faktisk.

Og det gjer det frykteleg sjeldan.

Nesten aldri, faktisk.

Eg spratt nesten opp frå senga og trampa nesten bort til badedøra, og så sa eg, nesten høgt:

«Du får ta deg i saman, Margrete, og ikkje gå heilt i fistel her.»

«Hald kjeft!» ropte ho, med ei stemme eg aldri før hadde høyrt. Eg kvapp til. Det var som om det sat ein djevel i den stemma, inne i kroppen hennar. «Hald kjeft!» ropte ho igjen, «kom deg ut! Dra deg til helvete ut! Eg vil aldri sjå deg meir!»

I alle dagar.

Ein har jo høyrt om slikt.

Ein har jo sett det på fjernsyn.

Men når det hender i eins eige liv?

«Eg går ein tur,» sa eg, «eg går opp til hyttene og ser at alt er greitt.»

Dei er jo stengde no på hausten likevel.

«Gå!» ropte ho. «Bare gå! Det er det du vil!»

I alle dagar. Og så mi Margrete. Det var då eg kom på det far alltid sa, at ein får halde seg oppe i første etasje. Så eg la munnen mot døra og sa, lågt:

«Gå no ikkje heilt i kjellaren, Margrete. Det er bare støv og skit og drit der. Det er betre å halde seg her oppe i første etasje.»

«Gå!»

I alle dagar.

Eg gjekk ut av soverommet. Ned trappa. Gjennom kjøkkenet. Ut i bislaget. Eg tok på meg kleda og brått begynte eg å gråte. Ja. Tenk det, så vidt hadde det komme. Eg drog ei hand over auga og forsto mest ikkje kven eg var. Så gjekk eg opp til hyttene. Eg gjekk bort til kvar og ein av dei, tok i dørhandtaket, kjende at dei var låst, alle som ein, slik far til Margrete lærte oss at dei alltid måtte vere, og det var dei.

Så gjekk eg ned til fjorden. Der tenkte eg denne tanken:

Eg har vore skåna for slikt som dette. Margrete og eg, vi har vel alltid hatt det fint? Eg kan ingenting om dette. Men no kjem det, ramlande inn over oss.

Eg kikka opp på hyttene. Dei jævla hyttene.

Orsak språket.

Fittevik Fitter.

Då eg vakna neste morgon, laurdagen for seks dagar sidan, var det tomt i senga attmed meg. Eg løfta kroppen sakte og forsiktig, som om eg var redd for å skremme nokon. Det regna hardt ute, og eg hugsa at dei hadde sagt det på vermeldinga dagen før. Det skulle bli eit par dryge dagar med regn og vind. Det kunne komme opp i kuling. Slikt ver kan stå nokså hardt på her ute hos oss, slik vi ligg til, mot havet.

Eg sette meg opp i senga. Klokka var like før sju.

«Margrete?» sa eg forsiktig.

Ut i rommet.

Stemma mi høyrdest helst litt skremd ut.

«Margrete mi?» sa eg, noko høgare.

Ikkje noko svar.

Eg gjekk ut av senga. Eg drog på meg buksa, trakka oppi tøflane og drog ei t-skjorte over hovudet. Ansiktet til Torleiv på bensinstasjonen kom dumpande inn i skolten igjen, men eg slo det vekk. For noko tull, mumla eg for meg sjølv og drog frå gardinet og kikka ut. Det var fortsatt temmeleg mørkt der ute og ingen å sjå.

Eg opna baderomsdøra. Ho var ikkje der. Eg gjekk ned trappa til første etasje, eg kikka inn i alle romma; kjøkkenet, stua, syrommet, bislaget. Ingen. Eg kikka ut på terassen, eg kikka ned i kjellaren, eg kikka i garasjen, ingen der.

Ingen bil heller.

Jaha. Akkurat.

Så var ho reist ut med bilen, då?

Det sokk i halsen.

Reist langt?

Reist for all tid?

Slik?

Ut i vinden? Aldri meir heim?

Eg tenkte for meg sjølv at no fekk eg halde meg på føtene, i første etasje, og ikkje gå i fistel. Eg nikka. Eg såg på klokka. Det var ikkje vanleg, dette her. Like før sju ein laurdagsmorgon. Ikkje vanleg i det heile tatt. Om ho ikkje plent skal rekke noko, så står Margrete aldri opp før tidlegast klokka ti i helgene. Ho skal ha svevnen sin, seier ho.

Den må eg få ha, Arne.

Jamenjøssda, seier eg.

Eg heldt fokuset og tok på meg skjorta og ein genser mens eg lurte på kva eg skulle gjere no. Tante Elvira gjekk ein masse til psykolog, utan at det såg ut til å hjelpe, det gjorde nok Bondevik òg, men slikt har aldri nokon av oss trengt. Fanst det ein slags manual for dette her? Noko ein skal gjere om slikt som dette her – det ubegripelege – ramlar inn i livet? Ringe politiet kjendest feil. Ringe syster til Margrete kjendest òg feil, for dei er litt hund og katt, dei to. Om Trude fekk vite at det stod litt halvkleint til med syster hennar, ville ikkje Margrete like å få vite at eg hadde bisla om det.

Nei.

Kva gjer ein når slikt som dette står på?

Eg kledde meg og gjekk ut i det strie regnet. Eg tumla litt rundt på eigendommen vår, kikka her og kikka der, utan å vite kor eg skulle sette auga, eg gjekk opp til hyttene, kikka inn i alle saman, kikka i bua, kikka i skjulet. Ingen Margrete nokon stad.

Til slutt begynte eg å gå opp mot Fylkesvegen.

Opp mot skiltet vårt.

Blåsten reiv i nakken, og eg kjende meg ikkje som den mannen eg bruker å vere.

Eg kom opp bakken ved Fylkesvegen. Det var lite bil ute så tidleg. Eg stansa framfor skiltet.

Hm.

Fittevik Fitter.

Barnslege greier.

Ikkje ord mor mi hadde orka å ta i munnen. Men tida endrar seg. Mor hadde kasta opp, trur eg, om ho såg noko slikt. Jaja. Alle får si tid utdelt her på jord. Dette er mi.

Eg la hovudet på skakke.

Så her er vi altså, tenkte eg. Ved alle tings årsak. Ved runehellaren, så å seie.

Eg vippa hovudet over til andre sida. Studerte bokstavane.

Vent no litt her.

Kva var det eg stod og såg på?

Var det hærværk?

Ei svak aning begynte å lirke i meg. Noko begynte å murre inne i meg.

Vent no litt.

Eg myste. Det var noko med dei bokstavane der.

Den måten å skrive F på.

Eg kjenner jo denne skrifta her, tenkte eg.

Hah.

Eg rista på hovudet.

Akkurat.

Ja, du, tenkte eg, så det er slik det heng saman, altså.

Eg gjekk heim, eg dusja, eg kokte kaffi, eg smurte ei brødskive, eg såg sjøen gå høgt, eg høyrde nyheitene, eg fekk med meg litt av Nitimen, som eg likar godt, og då klokka var blitt halv ti eller så, høyrde eg det gå i døra ute i bislaget.

«Arne?»

Eg nikka.

«Arne, er du der?»

«Her inne,» ropte eg.

Margrete kom inn på kjøkkenet. Fin å sjå til. Lys og glad i ansiktet. Regnblaut i håret. Ho tok nokre steg mot meg, ho smilte skeivt, og så sa ho:

«Det var bare noko eg fekk for meg.»

Eg nikka.

«Dei sa på nyheitene at Kristeleg Folkeparti er under sperregrensa,» sa eg.

«Få tilbake Knut Arild,» sa ho.

«Fittevik Fitter.»

Eg flira litt.

«Huff,» sa ho, «at det går an. Eg er jo ikkje slik.»

Det kom ein ny song på radioen, ein gammal song, ein frå då vi begge var unge, ein vi dansa til, ein gong for lenge sidan, den gongen verda var annleis enn ho er no, den gongen vi blei skapte; eg reiste meg og heldt om kona mi og sa at dette her måtte ho ikkje finne på å gjere for ofte. Hald munn, sa ho, laurdagen for seks dagar sidan, ikkje sei noko meir, ikkje øydelegg det som hender akkurat no.