Det e sant at e skriv førr å vara åtleine. Førr å vara heilt åtleine. Slek oppnår ein å elske, når ein elske ein annan, og ein e heilt åtleine om si elsk. Vart du elska tå andre i ditt hjarte, borte vart det då du satt deg og skreiv, mørkt va det med, du treng ikkji elskast når du skriv; ein tek hønde neri gjørme, og skapa noko grueleg og tagalt, som ikkji endå har ord, før du e ferdig, og soli gjer gjørme og møkjut om te stein.
E skriv førr å vara møy i mi eiga tanke, slek det å drøyme e ei forberedning på at ein ein dag under tørve ska kvile.
Å skrive, kan ein si – e eitt tå fleire liv som e det einaste verdt å leve.
E skriv førr å gje dei daude stemme
dei som inkji har noko løn i vente
og e skriv førr dei daude som ikkji har elska, hvis tanka som ikkji renn fritt i ein bekk, men surkla i utslagsvask.
E skriv førdi e frykta. Ko e det e frykta? At mi røyst ska bli høyrd, at e gjer kjærleik te dei daude, ell at dei daude tek me førr at e let det væra, at fjelli rundt Bagn ska rørs, så mange daude som finnst i fjelli, så mange som har sett på fjelli, som ser tebasj att på de, når ein går tur, når ein sit i sørgestugu og skriv, så masse daude det finnst i fjelli, som berre e blikk, jord som har gjett liv te bloma, bloma ingen humle fann, gamle som gret mens dei så på fjelli frå eit sjukeglas, frå ein heim i einsemde, så mykji død som finnst i eit fjell, som ser tebasj att på deg og gut frå Bagn.
E skriv førr å vise ein brøtin veg, slek lokka e med meg jente, kom her si e, e gjer ho hønde – så finn mø øss ein gamal plass.
E skriv førr å hugse det som mor og far min har sagt te meg. E skriv førr å gløyme den sorg og stemning som heimbygda har merka meg med, og e skriv førr å hugse ko heimbygde fortsatt har att å gje.
Så mykji grån, så mykji tagal skog, så mykji mørke på høgdi, som inkji har navn, ingen hugsa kem du e, du berre ser atti røyse, her e det daude som har vøre, her e det smerte som heng att i ei rot, her e vatn der nokon har drøkna, her skrik fuglen åt ingen verdas ting.
E skriv førr at følk ska ha kjensle med andre, gå inn i seg sjølv og høyre den røysti dei ikkji har makta.
E skriv førr at e som gut va nøydt te å låse meg inne, på klosettet i fyste klasse, berre så e kunne få vara åtleine
E skrive førr å bæra kjærleik heil, ande ho ut i verdi og halde ho ved like. Gut og jente dei klara ikkji elske. Dei har ikkji øyre åt dei daudes stemme. Det som riv i dei, e sitt og eige, ikkji det landskap tå svart grån, som skjula se i hinans auge.
E skriv førr å hugse den kjensle, e kjende, e kan ha kjend, som ikkji e meg forunt å kjenne. E skriv førr å trø den grensa som skil, dei daude frå dei som lev. E trør den grensa som ein ikkji ska, du ska ikkji sjå dei daudes auge. Då ser du den gåta du ikkji ska løyse.
Og viar skriv e førr å hugse ein sorg, den e kjenne når e sløkkji lyset på badet. Og neste dag e skriv, når e vakna førr å hugse, den godheit, som berre finnst i draume når ein søv.
Når e skriv – så sit e ved ein grav som alder har vøre min. E skriv førr å leggje bloma, på plassa e ikkji ska.
E skriv alt som e held inni me, kjenslo, lik hesta som svælt ihjæl på øde sæter
når døri går att i ei hengsle.
E skriv førdi e vil unnslippe den stressandes tid som mø lev i. Ein ska ha tid te å sulle, gå i hagin og sture. Følk har mest ikkji tid, te å gjera det dei vil. Dess meir tid ein har te seg sjølv, dess meir tid kan ein få tid te å arbeide. Ein lyt halde se heime si e. Det gjer ein hvis ein skriv. Det gjer ein hvis ein teikna, hvis ein skriv i ei blokk, og tegna attåt. E har ikkji noko tru på samfunnet. E trur at det meste som dreg alt fortest fram gjerast gale. Dei si at følk ikkji har tid te fritid. E si at følk har ikkji tid te å arbeide, te å gjera det ein ska, te å gjera gødt førr andre. Handling ligg brakk i gale fang, Kjærleik døyr på rot, einsemd laga i staudebed.
E skriv om gamal sæterbu, der dei daude går att, og venta gjennom sprøkna glas. E skriv førr å si det ein ikkji kan si. E skriv førr å gje kjensle kjensle, og ordet når ikkji fram, ordet når aldri fram, berre det som meinast med det.
E skriv åt han og ho, hvis sorg e gjort te ende. E skriv førr dei, på mitt eige språk, som ikkji e vand med å tala ei kjensle.
E skriv åt dei daude, så dei ikkji ska trenge å kreka se oppatt, så dei kan liggje som unge ved vaksne som les, e skriv åt dei som snart ska trø neri, som hæla se neri grefti, og treng noko som gjer djupet mildar å trø i.
E skriv førr dei som ikkji har elska, som ikkji livet klara, dei som lengta, som veit at alle tinder ska natta kreva,
dei som ligg i li, åtleine i lauvsal på høgdi, ubrukt ungdom – tagal og gamal.
Te dei som lev i evig eftag, te dei som kjem inn døri førr å si god natt.
E skriv åt blomo – som vart reve sund, då føta gjekk førr fort førbi.
E skriv – når grefti skrik – slek berre eit gamalt fjes kan gjera.
E skriv førr å hugse livet, og ikkji berre skapa liv i det e skriv.
E skriv førr å hugse bjørki. Sjå humle på blome i høgdi, kor røyring e rar og nyfekji.
E skriv førr å gjera meg synan, og e skriv førr å gjera meg framand
E skriv førr å gøyme me – te Gud bli ei stjerne, Ikkji auge som veks i stavkyrkji og bringe.
Slek kan ein si det
Du som syne me
koss stabel tå trestokka i soli røtna
At det berre e stein åtleine
i sturint vær som vara
Å Herre lei meg i høndi
mens gørrkimen vaka attåt låritn mine
du som lokka me
med bjørkebraut som elvi knar
i skumma stryk – i gult og kvitt –
med føssefavn og kjærleik – e ikkji har –
som ser mitt ynsji om usæl glede
at e ikkji tungbedd treng å vara
at mi dør e skral mot hestens føta
som syna me i draum
koss mine mjuke vegga ska bryte
attåt stein – i knas neri djuvet
så fiskatn som vaka svøltne
kan eta restatn – tå alt som e har husa.
