– Eg er veldig glad i parykken min, og vil nesten ikkje ha mitt eige hår att

– Eg er veldig glad i parykken min, eg vil nesten ikkje ha mitt eige hår att, seier kreftsjuke Karin Zachariassen, medan ho ler godt.

For tre år sidan fekk Karin beskjed om at ho aldri kan bli frisk igjen. Ho vann første kampen i 2007. Cellegifta hadde fungert og ho vart erklært frisk. Fire år seinare får ho vondt i hoftene, men mistenkjer aldri at det skal vera starten på ein ny kamp.

– Det spreier seg til skjelettet, og då går det ikkje å operera. Det er ikkje ein sjukdom eg kan kurera, så dette må eg berre leva med, seier Karin.

SJÅ OGSÅ: Sjå 166 dansarar i rosa mot brystkreft

Lett å gløyma dei andre

Årets Rosa sløyfe-aksjon har eit meir alvorleg tema enn på lenge. Med den gode overlevingsstatistikken som det vert vist til dei seinare åra er det lett å gløyma dei som hamnar på feil side av statistikken og ikkje kan bli kurert.

I år ønskjer Rosa sløyfe-aksjonen meir openheit og kunnskap om korleis det er å leva med ulækjeleg brystkreft. Dei aller fleste som får brystkreft overlever. Likevel opplever éin av fire at kreften spreier seg og ikkje kan kurerast.

– Eg tenkjer jo av og til på om eg får oppleva 70 årsdagen min eller ikkje, men så går det frå meg. Det jo litt for tidleg å tenkja på det, seier Karin.

Positiv til trass for den vanskelege situasjonen

– Eg synest det er flott å høyra Karin si skildring om å leva med kreft. Det er ein sjukdom det går an å leva med, til trass for at ein ikkje kan bli kurert, seier kreftforskar Hans Petter Eikesdal.

Kreftforskaren seier at det er mange som Karin, som etter kvart innfinne seg med situasjonen sin og som kan ha håp, sjølv om det ikkje er nødvendigvis om å bli kurert og frisk, men å leva godt med sjukdommen.

– Kva betyr det å vera så open?

– Veldig mykje. Det er mange som er i fare for å få tilbakefall. Då dukkar det opp spørsmål om korleis livet blir. Det å sjå personar,som Karin, som er så positive til trass for at dei har ein ulækjeleg sjukdom, er veldig bra, seier Eikesdal.

– Korleis er det for dei pårørande, når nokon dei står nær får ein ulækjeleg sjukdom?

– I byrjinga er det særleg vanskeleg. Ein føler at det ikkje er noko ein kan gjera for å hjelpa. Etter kvart trur eg at mange pårørande opplever at dei er veldig viktige og kan vera med å støtta dei sjuke. Nærleiken blir ofte også endå sterkare mellom den sjuke og dei pårørande, seier kreftforskaren.

Siste forsøk

Tre år har gått. Tre år og seks forskjellige kurar og kampar. Karin har haldt på kvardagen, men veit at dette er siste forsøket.

– Fungerar det ikkje så har dei ikkje noko meir å tilby meg. Eg må prøva å leva så normalt som mogleg, eg stressar ikkje med det, seier ho.

– Mange ville nok tenkt at dei måtte hoppa i fallskjerm?

– Nei, det har eg i alle fall ikkje tenkt på, seier Karin medan ho ler.

Årets Rosa sløyfe-aksjon er viktig for Karin. For ho vil ha openheit også om det ulækjelege. 11. november er neste milepæl – då får ho svaret på om medisinane fungerer.

– Eg blir jo 67 år den 13. november, så anten feirar vi eller så blir det ein nedtur. Nei no tullar eg, vi skal feira uansett, legg ho til.